Ας δεχτούμε την αλήθεια

Το φαινόμενο του ποδοσφαίρου που οι οπαδοί ζητούν έξοδα που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τα έσοδα στηρίζεται πρώτα από τη δημοσιογραφία. Κι ο λόγος είναι απλός: το ίδιο κάνουν και οι δημοσιογράφοι στο επάγγελμά τους.

Στην ΑΕΚ ο κόσμος φωνάζει ότι από τη στιγμή που οι μέτοχοι της ομάδας Νικολαΐδη μπήκαν στην ομάδα έχουν την υποχρέωση να συνεχίσουν να τη χρηματοδοτούν. Μήπως σας θυμίζει κάτι που να έχει σχέση με τη δημοσιογραφία; Μήπως το «από τη στιγμή που η Γιάννα πήρε τον "Ελεύθερο Τύπο" δεν είχε το δικαίωμα να τον κλείσει»;

Μήπως το «στην ΑΕΚ κατασπαταλήθηκαν λεφτά με την Empire» είναι το αντίστοιχο του «τα λεφτά στον "Τύπο" σπαταλήθηκαν στις αμοιβές των υψηλόβαθμων στελεχών»; Μήπως η ανυπαρξία υποψήφιου αγοραστή για την ομάδα και την εφημερίδα δείχνει ότι κάποια στιγμή οργανισμοί που μας φαινόντουσαν αθάνατοι φτάνουν στο τέλος του βίου τους; Και, τέλος, μήπως πρέπει να δεχτούμε την πραγματικότητα προτού μας ισοπεδώσει;

Πρώτον, ότι σε περίοδο παχιών αγελάδων μπορούσαμε να έχουμε και τρεις και τέσσερις επαγγελματικές κατηγορίες και οι ομάδες να πουλάνε ακόμα και τις κληρώσεις των διαιτητών στα κανάλια, όπως γινόταν την εποχή της σύγκρουσης της Nova με τον Alpha Digital. Μόνο που σήμερα με τις αγελάδες να έχουν μπει στο πρόγραμμα του Gilli Diet δεν μπορούμε να έχουμε παρά μόνο μία επαγγελματική κατηγορία κι άντε μία ακόμα αμειβομένων ποδοσφαιριστών.

Το ίδιο την εποχή των παχιών εκδοτικών αγελάδων ο Βίκτωρας και ο Τράγκας μπορούσαν να βγάζουν εφημερίδες και να αδιαφορούν για τις κυκλοφορίες διότι τα έπαιρναν από την κρατική και τη διαφήμιση των ΔΕΚΟ. Τώρα με τα λουριά να σφίγγουν τι θα γίνει; Υπάρχει περίπτωση χωρίς κρατικές διαφημίσεις να επιζήσουν εφημερίδες των 2.000 και 3.000 φύλλων;

Από πού θα βγάζουν τα λεφτά αν δεν τα βγάζουν από τις διαφημίσεις και την κυκλοφορία; Από αυτούς που θα τους τα χώνουν για να γράφουν αυτό που θέλουν να δουν γραμμένο. Μήπως τελικά εφόσον δεν υπάρχουν αρκετοί αναγνώστες, ακροατές και τηλεθεατές κάποια στιγμή πρέπει να διαλέξουμε; Τι θέλουμε, ανεξάρτητο Τύπο που θα στηρίζεται από το κοινό ή εξαρτημένο που θα στηρίζεται από τους επιχειρηματίες;

Μια μέρα πριν από τη δημοσιογραφική απεργία, που από θέμα αρχής θα κρατήσω, μια ειλικρινής προσέγγιση δεν θα έβλαπτε. Γιατί το «κλείνουν τις εφημερίδες» σαν να υπάρχει εκδότης που θα έβγαζε από Μέσο λεφτά και θα το έκλεινε έχει αρχίσει να γίνεται κομμάτι κωμικό. Το πρόβλημά μας δεν είναι ότι έχουμε ανάλγητη εργοδοσία, αλλά ότι δεν υπάρχει αρκετό κοινό για να πληρώνει για να μας βλέπει και να μας διαβάζει.




H λαϊκή σοφία δεν είναι για χόρταση και τα καλά στο www.kozonis.gr έχουν τελειώσει από χθες, αλλά στο επίπεδο της λογικής δύο πράγματα που γράφτηκαν και τα έχω ακούσει άπειρες φορές δεν παύουν να με μαγεύουν. Το «τα λαμόγια οι α-μέτοχοι φάγανε τα λεφτά» και το «όλοι παίρνουν τις ομάδες για να ξεπλύνουν χρήμα».

Το πρώτο με τα λαμόγια που φάγανε τα λεφτά έχει και τη μεγαλύτερη πλάκα επειδή είναι και το πιο βιτσιόζικο. Για να το κάνει κάποιος από τους μετόχους θα έπρεπε πρώτα να βάλει λεφτά και μετά να τα φάει. Δηλαδή, να βάλει για παράδειγμα 5 εκατομμύρια ευρώ, να μιλήσει με τον Γλου, να τυπώσουν 100.000 φανέλες του Κρασσά και μετά να πάρει τη μίζα του από τα λεφτά που ο ίδιος έδωσε.

Εκτός βέβαια αν είχε βρει και άλλο βιτσιόζο. Να αποφάσιζαν, ας πούμε, ο Παππάς και ο Νοτιάς να βάλουν από 5 εκατομμύρια ευρώ. Ο ένας να έπαιρνε τα λεφτά του άλλου και ο Νοτιάς να τύπωνε 100.000 φανέλες του Παουτάσο και ο Παππάς 100.000 φανέλες του Μορέτο. Μετά να παίρνανε μίζα και να έκλεβε ο ένας τον άλλον. Γιατί για να κλέψεις λεφτά πρέπει κάποιος να τα βάλει και αν ο μόνος που βάζει λεφτά είσαι εσύ, ο μόνος τρόπος να κλέψεις είναι να κλέψεις τα χρήματά σου.

Εδώ, όμως, υπάρχει το επόμενο επιχείρημα: η ΑΕΚ έβγαζε λεφτά και αυτοί τα τρώγανε. Το πιο δυνατό επιχείρημα είναι «στα πέντε χρόνια μόνο από τα εισιτήρια έχουν πάρει 100 εκατ. ευρώ». Με μέσο όρο 18.000 εισιτήρια διαρκείας τον χρόνο, για να πάρουν 100 εκατ. ευρώ, το διαρκείας πρέπει να είχε μέσο όρο πάνω από χιλιάρικο. Ελα, όμως, που τα περισσότερα διαρκείας της ΑΕΚ ήταν της επαρχίας και τα συνδεσμιακά, τα οποία ήταν των 200 ευρώ.

Ελα όμως που για καθέναν που πηγαίνει στο γήπεδο και κόβει εισιτήριο η Ερασιτεχνική παίρνει το 10% ενώ διεκδικεί –δίκαια κατά τη γνώμη μου– και το ποσοστό της στο σύνολο των διαρκείας. Ελα, τέλος, που στο εισιτήριο πληρώνονται εφορία και κάθε λογής κερατόσημο που μπορεί να σκεφτεί το Δημόσιο. Μία χρονιά έβγαλε κέρδος η ΑΕΚ και για να το πετύχει έβαλε στον ισολογισμό της τα χρήματα που απαιτεί από τον Ψωμιάδη ως έσοδο που θα εισπραχθεί.

Το άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον και για την περίπτωση του Bob είναι ότι οι ελληνικές ομάδες είναι ό,τι πρέπει για να ξεπλένει κάποιος χρήμα. Η πλάκα είναι ότι το 99% απ' όσους το λένε αν τους ρωτήσεις «τι σημαίνει ξέπλυμα του χρήματος» σου λένε «ξεπλένουν τα λεφτά από την κόκα». Δηλαδή; Δηλαδή τίποτα. «Ξέρουνε αυτοί πώς το κάνουνε», που να το λέει ένας τυχαίος πάει στον διάολο, αλλά να το λέει και δημοσιογράφος μόνο στην Ελλάδα μπορεί να γίνει. Οταν το λένε δημοσιογράφοι κολλάνε κι ένα «όχι ότι εμείς ξέρουμε από τέτοια πράγματα», για να αποφύγουν να τους παρεξηγήσει το κοινό ότι είναι μεγαλέμποροι της κόκας.

Η πραγματικότητα στην ΑΕΚ είναι μία: μια παρέα από πλούσια παιδιά, ΑΕΚτσήδες στο σύνολό τους, αποφάσισε να βάλει από τρία κατοστάρικα χιλιάρικα, δημιουργώντας ένα γκρουπ που κανένας δεν θα είχε πάνω από 10% και σε πέντε χρόνια η ομάδα θα ήταν αυτάρκης σε χρήμα και παίκτες. Το λάθος ήταν ότι το σχέδιο πήγε κατά διαόλου πολύ σύντομα, οι νέοι παίκτες έγιναν Ριβάλντο και Δέλλας, η αρχή ότι κανένας δεν θα είναι μεγαλομέτοχος πήγε επίσης περίπατο κι όταν κάποιος είχε αντιρρήσεις, του απαντούσαν ότι δεν θέλει να δει την ΑΕΚ μεγάλη.

Μετά στα δύσκολα ο Ντέμης βρήκε δικαιολογία τις αποδοκιμασίες στον Μαϊστόροβιτς και την έκανε, το γκρουπ δεν είχε τη μούρη για να τον αντικαταστήσει, ο Μπάγεβιτς έγινε προπονητής, ο Νοτιάς βρέθηκε μεγαλομέτοχος, ο Νίκος Θανόπουλος πρόεδρος και μιεέ μπρδα που λένε και το «χέσε μέσα» στα αρβανίτικα.

Κονόμησε κανένας; Αν βρεθεί ένας που να μου πει πώς μπορεί να κονόμησε ο Νοτιάς ή ο Παππάς, που έχουν και ένα σκασμό καράβια, θα ήμουν υπόχρεος. Χάρη, όμως, στο 44 πήραν την ΑΕΚ δωρεάν. Θα μπορούσε να είχε μια λογική αν δεν έδιναν την ΑΕΚ για ένα ευρώ κι όμως κανένας δεν ενδιαφέρθηκε. Αλλά ζητάνε λεφτά από κάτω για να τη δώσουν. Ακόμα και να ήθελαν, αν εμφανιστεί κάποιος που θα δώσει τα 5 εκατομμύρια ευρώ της Morgan Stanley παίρνει την ΑΕΚ είτε οι μέτοχοι θέλουνε είτε όχι.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από το πέρασμα του Ντέμη Νικολαΐδη στην ΑΕΚ είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σαν την ιστιοπλοΐα: η καλύτερη μέρα είναι όταν αγοράζεις μια ομάδα και η ακόμα καλύτερη όταν την πουλάς. Ο κόσμος μαζί με τις εφημερίδες έχουν μάθει να απαιτούν. Σε σημείο που στην περίπτωση της ΑΕΚ ζητάνε από τους μετόχους να βάλουν κι άλλα λεφτά, επειδή «έχουν την υποχρέωση από τη στιγμή που ανέλαβαν».




Το ποδόσφαιρο είναι και ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Είμαστε μπατιρισμένοι. Ποιος να τα πληρώσει; Οι πλούσιοι. Πες μου τους πλούσιους; Και εδώ πέφτει το χειρόφρενο. Οι πλούσοι, ρε. Αυτοί που ξεπλένουν το χρήμα. Κι όσο ψάχνουμε για σωτήρες και Bob Kozonides που θα έρθουν από την Αμερική για να βάλουν τα εκατομμύρια χωρίς λόγο και αιτία τόσο θα πέφτουμε και πιο βαθιά στη λακκούβα. Κορίτσια, μην κοιτάτε πίσω σας. Η πραγματικότητα σας πλησιάζει.