Θα τα κάνει πάλι άνω κάτω

Λένε πως την πιο φρέσκια ματιά για ένα θέμα ή έναν τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας συχνά την έχουν άνθρωποι που είναι ή έρχονται απέξω. Και πως οι πιο προικισμένοι άνθρωποι, αυτοί που σημαδεύουν με τη δουλειά τους έναν τομέα, είναι εκείνοι που έχουν αυτή τη «ματιά».

Ο Αρσέν Βενγκέρ, πριν πάει στην Αρσεναλ, έκανε αυτό ακριβώς. Εβλεπε το ποδόσφαιρο «απέξω», το μελετούσε. Γι' αυτό επέλεγε να δουλεύει σε ομάδες χωρίς πίεση. Για να μπορεί να εξετάζει το παιχνίδι με σχετική άνεση, χωρίς να χάνει την επαφή του με αυτό. Γι' αυτό αρνήθηκε πρόταση της Μπάγερν, μετά τη Μονακό.

Ο Βενγκέρ, πηγαίνοντας στην Ιαπωνία, μπόρεσε να κερδίσει χρόνο, ηρεμία και κάτι ακόμα που οι περισσότεροι αγνοούν. Μία «Ζεν», μία ανατολίτικη προσέγγιση πάνω στα πράγματα, μία ματιά τόσο ξένη και –πολλές φορές– ακατανόητη για τον δυτικό πολιτισμό. Ο Αλσατός είναι ένας μυστήριος τύπος. Δεν «ταιριάζει» με τον κόσμο της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας μέσα στην οποία δουλεύει.

Ο Βενγκέρ από την πρώτη στιγμή ήταν, όπως λένε οι Αμερικανοί, overqualified –με περισσότερα προσόντα απ' όσα χρειάζεται– για τη δουλειά που κάνει. Ή τουλάχιστον ήταν, διότι το περιβάλλον του ποδοσφαίρου αλλάζει τόσο γρήγορα, που απαιτεί από τους προπονητές, τους μάνατζερ, τους παράγοντες, τους ποδοσφαιριστές πολύ περισσότερα.

Οταν η ομάδα στην οποία αγωνιζόταν ως ποδοσφαιριστής, η αγαπημένη μου Στράσμπουργκ, πήρε το πρωτάθλημα το 1979, εκείνο το καλοκαίρι, ενώ οι συμπαίκτες του εξαφανίσθηκαν στα εξωτικά club Mediterrane για να ξοδέψουν τα πριμ τους, αυτός πήγε δύο μήνες στην Οξφόρδη, για να μάθει τη γλώσσα και να γνωρίσει τη χώρα, επειδή του αρέσει να μαθαίνει.

Ο Αλσατός ήταν ο πρώτος μάνατζερ που είχε καταλάβει πριν από τον οποιονδήποτε τις επιπτώσεις του νόμου Μποσμάν, οικονομικές και αγωνιστικές, και τις αξιοποίησε στο μοναδικό πρωτάθλημα της Ευρώπης που του έδινε τις δυνατότητες. Αν κάποιος παρακολουθήσει προσεκτικά τον τρόπο που ενεργεί και τις επιλογές που κάνει, θα διαπιστώσει ότι η πολύ καλή γνώση του παιχνιδιού που έχει του επιτρέπει συχνά να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τις επιπτώσεις των όποιων αλλαγών.

Ηταν ο πρώτος που κατάλαβε τη δυναμική του νόμου Μποσμάν και παράταξε μία ενδεκάδα χωρίς ούτε έναν Αγγλο. Ηξερε την ένταση που θα προκαλούσε ο ανταγωνισμός και κατάλαβε ότι οι σοβαρές επενδύσεις έπρεπε να γίνουν σε προπονητικά κέντρα, με εργομετρικά, ιατρική και επιστημονική παρακολούθηση των ποδοσφαιριστών, μελέτη και ανάλυση των δεδομένων αλλά και διασφάλιση της οικονομικής αυτοτέλειας μιας ομάδας.

Μία διασφάλιση που προσφέρει ένα σύγχρονο γήπεδο. Κατανόησε από πολύ νωρίς τη σημασία των ακαδημιών και του στοχευμένου σκάουτινγκ, ενώ ήταν ο πρώτος που κατέβασε τόσο χαμηλά τον μέσο όρο ηλικίας των ποδοσφαιριστών. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν αυτά τα πράγματα τυχαία. Σας διαβεβαιώ ότι δεν είναι.

Στο παιχνίδι της Αρσεναλ με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» όλοι –ή τουλάχιστον οι περισσότεροι– επικέντρωσαν την προσοχή τους στους νεαρούς ποδοσφαιριστές που βρέθηκαν στην ενδεκάδα των «κανονιέρηδων». Ασυνήθιστο για την Ελλάδα, αλλά όχι για την Αγγλία.

Θυμίζω ότι πέρυσι στον ημιτελικό Κυπέλλου με την Εβερτον ο Αλεξ Φέργκιουσον κατέβασε μία ενδεκάδα της οποίας τα 7/11 αποτελούσαν νεαροί ποδοσφαιριστές. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο τα λεφτά που κάνουν την Πρέμερ Λιγκ να ξεχωρίζει, αλλά και κάποια άλλα πολύ απλά.

Οπως το να δίνονται ευκαιρίες και εμπιστοσύνη στους νεότερους, πράγμα που δεν συνηθίζουμε εδώ. Ξαναγυρίζω στο παιχνίδι του «Γ. Καραϊσκάκης». Πόσοι πρόσεξαν ότι ο Αλσατός παρέταξε μία ομάδα που υπάκουε στον αριθμητικό κανόνα του 6+5, που σύντομα θα υιοθετήσουν όλες οι ευρωπαϊκές ομάδες, κι επιπλέον πόσοι έχουν δει ότι ο Αλσατός συχνά τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιεί την αναλογία αυτή;

Οταν όλοι θα υποχρεωθούν να ξεκαθαρίζουν τα ρόστερ τους για να βρουν τις ισορροπίες στην αναλογία ξένων και γηγενών, η Αρσεναλ θα είναι ήδη έτοιμη. Χάρη σε αυτόν, τον οποίο κάποιοι κατηγόρησαν επειδή έτρωγε στο εστιατόριο του «Γ. Καραϊσκάκης» ενώ η ομάδα του έκανε ζέσταμα πριν από το παιχνίδι.

Μία μήνυση εκατομμυρίων

Ο Αρσέν Βενγκέρ ετοιμάζεται τώρα να κάνει μία κίνηση που θα προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Αυτό που ετοιμάζεται να κάνει η ομάδα του Αλσατού, η Αρσεναλ, είναι μία μήνυση στην ολλανδική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, την οποία κατηγορεί ως υπεύθυνη για τον τραυματισμό του Φαν Πέρσι.

Ενας τραυματισμός που έχει επηρεάσει την αγωνιστική και οικονομική επίδοση της ομάδας και για τον οποίο η Αρσεναλ θα ζητεί μεγάλη αποζημίωση. Αν προχωρήσει στην ανάληψη νομικής δράσης η αγγλική ομάδα και κερδίσει την υπόθεση, θα δημιουργήσει δεδικασμένο. Θυμίζω ότι το ζήτημα της αποζημίωσης των συλλόγων ανέκυψε πριν από μία τετραετία με την υπόθεση του Μαροκινού Ουλμέρ, ο οποίος αγωνιζόταν στη βελγική Σαρλερουά.

Η βελγική ομάδα ζήτησε αποζημίωση από τη μαροκινή ποδοσφαιρική ομοσπονδία επειδή ο ποδοσφαιριστής τραυματίστηκε σε αγώνα της εθνικής ομάδας της χώρας του. Αφού δικαιώθηκε στα βελγικά δικαστήρια και με την υποστήριξη της G14 –της ένωσης των 18 πιο ισχυρών ευρωπαϊκών ομάδων, που έχει δαλυθεί τώρα πια– προσέφυγε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο εναντίον της ΟΥΕΦΑ και της ΦΙΦΑ.

Επειδή είχε γίνει φανερό ότι η Σαρλερουά θα κέρδιζε την υπόθεση, η ΦΙΦΑ επέλεξε την τακτική του εξωδικαστικού συμβιβασμού και συμφώνησε με τις ομάδες ένα πλαίσιο αποζημιώσεων, το οποίο δεν είχε ισχύ για παιχνίδια εκτός ηπείρου και για τα φιλικά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τις ευεργετικές διατάξεις αυτής της συμφωνίας εκμεταλλεύτηκε η Νιούκαστλ, η οποία πήρε 8 εκατ. ευρώ για τον τραυματισμό του Οουεν στο Μουντιάλ της Γερμανίας. Ο Φαν Πέρσι τραυματίστηκε σ' ένα φιλικό της εθνικής Ολλανδίας και χειρουργήθηκε, αλλά η επέμβαση δεν είχε τα προβλεπόμενα αποτελέσματα και μάλλον χειροτέρεψε τα πράγματα.

Μάλιστα, ο γιατρός του Φαν Πέρσι υποστήριζε ότι δεν έπρεπε να γίνει η εγχείρηση –όπως και ο γιατρός της Αρσεναλ–, σε αντίθεση με τον γιατρό της εθνικής Ολλανδίας, ο οποίος επέμενε και έκανε την επέμβαση. Βέβαια, αν η Αρσεναλ κερδίσει την υπόθεση, το πρόβλημα θα το έχουν οι ομοσπονδίες χωρών με μικρές οικονομικές δυνατότητες, αλλά ο Βενγκέρ υποστηρίζει ότι το κόστος θα πρέπει να το καλύπτει η ΦΙΦΑ. Κάτι που στον Μπλάτερ δεν θα αρέσει καθόλου.

Η περίπτωση Γουντς

Ο Τάιγκερ Γουντς είναι ένα φαινόμενο. Οχι μόνο επειδή κατέρριψε κανόνες και φυλετικά στερεότυπα –ο πρώτος μαύρος που διακρίθηκε στο γκολφ όσο κανείς άλλος λευκός–, αλλά και για τις επιδόσεις και τη σταθερότητά του. Με απλά λόγια, δεν είχε αντίπαλο.

Ηταν στον γκολφ ό,τι ήταν ο Τζόρνταν για το μπάσκετ. Τα αθλητικά του κατορθώματα μπορεί εύκολα να τα βρει κάποιος, όπως επίσης μπορεί να βρει και τις επιδόσεις τους στο μάρκετινγκ. Η εμπορική του απήχηση ήταν απίστευτη. Εγινε ο πρώτος επαγγελματίας αθλητής, σε οποιοδήποτε σπορ στην ιστορία, που κατόρθωσε να συγκεντρώσει από αμοιβές και έσοδα από χορηγούς και διαφημιστές 1 δισ. δολάρια ετησίως.

Τα έσοδά του ήταν μιάμιση φορά μεγαλύτερα από την αξία της εμπορικότερης ομάδας του ΝΒΑ, για να έχετε μία εικόνα. Τρομακτικό ποσό. Μπορεί τέτοιου είδους ευκαιρίες να τις προσφέρει ο αμερικανικός καπιταλισμός αλλά σε κανέναν δεν επιτρέπει να γίνεται bigger than the game –μεγαλύτερος από το παιχνίδι.

Πολύ μεγαλύτερος, σχεδόν μονοπώλιο και, ως γνωστόν, τα μονοπώλια δεν έχουν ανταγωνισμό. Μπορεί τα media να εστιάζουν στις ροζ αποχρώσεις μιας ιστορίας που «ανάγκασε» τον Γουντς να αποσυρθεί –και τους χορηγούς να τον εγκαταλείψουν– αλλά τα ουσιαστικά θα τα μάθουμε αφού κατακαθίσει ο «ροζ κουρνιαχτός».