Το Τσάμπιονς Λιγκ της ψευδαίσθησης

Εχει αλλάξει το Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία χρόνια; Είναι μία διοργάνωση «ανοικτή» σε όλους ή μία διοργάνωση με περιορισμούς; Μήπως στην τελική φάση του, δηλαδή στους «16», σε μεγάλο βαθμό είναι ένα είδος κλειστής λίγκας παρά το γεγονός ότι δεν έχει βαθμολογία; Το Τσάμπιονς Λιγκ αποδεδειγμένα δεν είναι «ανοικτή» διοργάνωση.

Ο χωρισμός των ομάδων σε διαφορετικά γκρουπ δυναμικότητας, οι περιορισμοί για την κλήρωση μεταξύ ομάδων των ίδιων χωρών, όλα έχουν μελετηθεί έτσι ώστε να προχωρούν οι ισχυρότεροι, που φυσικά, μοιράζονται και τα χρήματα. Ολα αυτά με το πρόσχημα της διασφάλισης της υψηλής τηλεθέασης, που διασφαλίζει τα μεγάλα έσοδα (σε κάποιες ομάδες και τους διαφημιστές) και τις οικονομικές ανισότητες, φυσικά.

Θυμόσαστε πέρυσι που όσο προχωρούσαμε προς τον τελικό γινόταν φανερό ότι θα είχαμε την Μπαρτσελόνα εναντίον των Αγγλων; Μια εικόνα που -σε ό,τι αφορά τους Αγγλους- ήταν καθεστώς τα τελευταία χρόνια. Αν συνυπολογίσει κάποιος ότι την τελευταία πενταετία από τις ομάδες που έφτασαν στα ημιτελικά της διοργάνωσης το 65% ήταν αγγλικές, καταλαβαίνει ότι οι 4 μεγάλες αγγλικές ομάδες βρίσκονται ένα βήμα -μπορεί και περισσότερα- μπροστά από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές και έχουν δημιουργήσει μια μεγάλη απόσταση από τις υπόλοιπες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ.

Αυτή η τετράδα των αγγλικών ομάδων πρωταγωνιστεί μόνιμα στο Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία χρόνια και, φυσικά, αυτός ο πρωταγωνιστικός ρόλος δεν είναι αποτέλεσμα τύχης. Ενας λόγος που εξηγεί αυτόν τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι τα χρήματα. Οι αγγλικές ομάδες έχουν τη μεγαλύτερη συμφωνία πώλησης τηλεοπτικών δικαιωμάτων και οι τέσσερις μεγάλες, με τον τρόπο που γίνεται το μοίρασμα των χρημάτων, συγκεντρώνουν πολύ περισσότερα από τους υπόλοιπους.

Συμπληρώστε επίσης το γεγονός ότι η αγγλική τηλεοπτική αγορά είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, έτσι όταν κάποια από αυτές τις ομάδες καταφέρνει να φτάσει στους ημιτελικούς της διοργάνωσης μόνο από τα τηλεοπτικά δικαιώματα δεν πρόκειται να εισπράξει λιγότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ. Αν προσθέσετε και τα έσοδα από τα εισιτήρια, τα μπόνους των χορηγών και τα μπόνους της ΟΥΕΦΑ, καταλαβαίνετε ότι η πορεία μέχρι τα ημιτελικά μπορεί να φέρει στο ταμείο τους μέχρι και 50 εκατομμύρια ευρώ.

Από το 2005, φέτος για πρώτη φορά μία αγγλική ομάδα, η Λίβερπουλ, από τις τέσσερις συνήθεις (Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γ., Τσέλσι, Αρσεναλ), δεν πέρασε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτό συμβαίνει τη χρονιά που τα οικονομικά προβλήματα της Λίβερπουλ είναι τόσο σοβαρά που δεν της επέτρεψαν να ενισχυθεί αγωνιστικά τόσο ώστε να μπορεί να τα βγάλει πέρα με τον ανταγωνισμό.

Αρα, σε ένα βαθμό, οι προϋπολογισμοί παίζουν μπάλα. Η μελέτη της φετινής 16άδας του Τσάμπιονς Λιγκ έχει ενδιαφέρον -όπως και κάποια σημεία της φάσης των ομίλων- για κάποιες αλλαγές που παρατηρούνται, οι οποίες θα χρειαστεί χρόνος για να καταλάβουμε αν είναι συγκυριακές ή τείνουν να αποκτήσουν μόνιμα χαρακτηριστικά.

Η περίπτωση της Λίβερπουλ παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον αν δει κάποιος τις επιδόσεις της στον όμιλο, στον οποίο τερμάτισε πίσω από τις Φιορεντίνα και Λιόν. Και αυτό δείχνει πόση ζημιά έχει πάθει η Λίβερπουλ και ενδεχομένως να μας προϊδεάζει για τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν για την επιστροφή της.

Ο Ράφα Μπενίτεθ δεν είναι το πρόβλημα ή δεν είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από οποιονδήποτε προπονητή που θα προσπαθούσε να διαχειριστεί την ομάδα χωρίς μπάτζετ και με αυτά τα προβλήματα. Εκτός από τη Λίβερπουλ, της οποίας τα οικονομικά προβλήματα φαίνονται, σημειώστε και μία ακόμα αγγλική ομάδα της οποίας τα οικονομικά προβλήματα θα αναδειχθούν αργότερα. Τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της οποίας τα οικονομικά προβλήματα μένει να φανεί πόσο θα επηρεάσουν το αγωνιστικό πρόσωπό της.

Υποχωρούν οι Αγγλοι;

Αν παρατηρήσουμε την επίδοση κάποιων ομάδων στη φάση των ομίλων και τη συγκρίνουμε κάπως αυθαίρετα με την εικόνα του Τσάμπιονς Λιγκ της προηγουμένης πενταετίας, αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να περιμένουμε μια άνοδο των Γάλλων.

Η Μπορντό, πρωταθλήτρια Γαλλίας, που τερμάτισε πρώτη στον όμιλό της συγκεντρώνοντας τους περισσότερους βαθμούς από κάθε άλλη ομάδα -και μάλιστα σε έναν όμιλο με αντιπάλους τις Γιούβε και Μπάγερν- μήπως είναι η ανερχόμενη δύναμη του γαλλικού ποδοσφαίρου (στη φωτό κάτω ο προπονητής Λοράν Μπλαν) που θα συντροφεύει στους «16» από εδώ και πέρα τη –συνήθη ύποπτο– Λιόν;

Οι Γάλλοι θα μπορούσαν να έχουν τρεις ομάδες στη φάση των «16» αν η Μαρσέιγ ήταν λίγο πιο τυχερή. Και αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να περιμένουμε μια άνοδο των γαλλικών ομάδων, παράλληλα με τους Γερμανούς. Η παραδοσιακή γερμανική δύναμη, Μπάγερν Μονάχου, εδώ και μία οκταετία μετά το 2001, οπότε είχε πάρει τον ευρωπαϊκό τίτλο, προσπαθεί να ανακάμψει, αλλά η συνολική εικόνα ενός ασταθούς πρωταθλήματος όπως αυτό της Μπουντεσλίγκα πόσο μπορεί να τη βοηθήσει;

Στη φάση των ομίλων νομίζω ότι δεν πέρασαν απαρατήρητες οι επιδόσεις των ομάδων της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ρούμπιν Καζάν θα μπορούσε να πετάξει εκτός την Μπάρτσα σε διπλά παιχνίδια -εντάξει, λίγο υπερβολικό, αλλά κάτι δείχνουν οι εμφανίσεις της. Πολύ ενθαρρυντική ήταν και η αγωνιστική εικόνα της Ντιναμό Κιέβου, ιδιαίτερα στα παιχνίδια της απέναντι στην Ιντερ.

Η Ουνιρέα έδωσε ένα σκληρό μάθημα στη Ρέιντζερς και τα πήγε πολύ καλά με τη Σεβίλλη. Η ΤΣΣΚΑ, που πήρε και μία ισοπαλία στο «Ολντ Τράφορντ», κατάφερε να περάσει στους «16». Ολα αυτά δείχνουν ότι το ποδόσφαιρο της Ανατολικής Ευρώπης αρχίζει να ξυπνά σιγά σιγά, αν και, ξαναγράφω, όλα αυτά είναι ενδείξεις. Και στην ενδεχόμενη αλλαγή της εικόνας του Τσάμπιονς Λιγκ αποφασιστικό ρόλο θα παίξει η αποδυνάμωση των Αγγλων.

Η Μακάμπι και η Ντεμπρετσένι τερμάτισαν τα παιχνίδια τους στον όμιλο δίχως βαθμό, γεγονός που εγείρει οπωσδήποτε ένα θέμα για τη δυναμικότητα των ομάδων που μπαίνουν στους ομίλους, αλλά εδώ κοτζάμ Ρέιντζερς, που κατ’ επανάληψη έχει μπει στη λίστα με τους 20 πλουσιότερους συλλόγους στην Ευρώπη, τερμάτισε τελευταία στον όμιλό της με 2 μόλις βαθμούς. Η επόμενη διετία, προφανώς, θα μας βοηθήσει να βγάλουμε κάποια οριστικά συμπεράσματα για την αλλαγή στην εικόνα της δυναμικότητας ομάδων και χωρών.

Το νέο Τρίπτυχο

Αφού η κρίση κτύπησε με σφοδρότητα τις οικονομίες όλου του κόσμου, οι κυβερνήσεις εξάντλησαν τις παρεμβάσεις τους στη στήριξη των τραπεζών, με το σκεπτικό ότι αυτές -με τον δανεισμό- θα μπορούσαν να στηρίξουν τις αγορές και την κατανάλωση. Καμία κουβέντα, καμία αναζήτηση για τα αίτια της κρίσης και μέτρα προφύλαξης από πιθανές παρόμοιες κρίσεις στο μέλλον.

Το τραπεζικό σύστημα που δημιούργησε την κρίση παραμένει αλώβητο. Το κόστος για μια ακόμα φορά το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, μια και η «συνταγή» για την έξοδο από το σκοτεινό τούνελ της κρίσης βασίζεται σε ένα νέο τρίπτυχο που θα αναχθεί σε οικονομικό ιδεολόγημα.

Μείωση των φόρων (σε «επενδυτές» και μεγάλες επιχειρήσεις), πολύ μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας (καμία εργοδοτική υποχρέωση, διευκόλυνση απολύσεων, περιορισμός εργασιακών δικαιωμάτων) και ελαχιστοποίηση των κοινωνικών δαπανών (για να μειωθούν τα ελλείμματα που μεγάλωσαν οι «τονωτικές ενέσεις» στις τράπεζες). Στόχος; Η διασφάλιση των κερδών στο μεγάλο κεφάλαιο και η παγίωση των ανισοτήτων.