Ο πιο αναμενόμενος Ελληνας κόουτς

Nομίζω ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια τρεις ήταν οι ποδοσφαιριστές που από τότε που αγωνίζονταν σε έπειθαν ότι θα ακολουθήσουν τη δύσκολη δουλειά του κόουτς. Ο ένας ήταν ο Νιόπλιας και οι άλλοι δύο ο Γιώργος Δώνης και ο Νίκος Αναστόπουλος. Σε σχέση με αυτούς τους δύο, ο Νιόπλιας πέφτει στα βαθιά με το καλημέρα.

Ανάσα

Ο Νιόπλιας ξέρει να μιλάει για ποδόσφαιρο όσο λίγοι στην Ελλάδα. Το 1994, όταν αυτός ήταν ποδοσφαιριστής του ΠΑΟ κι εγώ έγραφα στον «Φίλαθλο», συζητούσαμε τις διαφορές της Μίλαν του Σάκι με τη Μίλαν του Καπέλο: μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως ανάλογη κουβέντα ήταν δύσκολο να την κάνεις με ποδοσφαιριστή της Μίλαν, που λέει ο λόγος. Ο Νιόπλιας είναι από τη Γαλατηνή Κοζάνης και η μάνα μου από τη Σιάτιστα, αλλά μολονότι κοντοχωριανοί δεν συζητούσαμε για κοινούς γνωστούς αλλά για το ιταλικό ποδόσφαιρο!

Ο Νιόπλιας ήταν πάντα η χαρά του δημοσιογράφου γιατί πάντα είχε θέσεις, εξηγούσε, πρόσθετε, άκουγε και δεν έλεγε σχεδόν ποτέ μπανάλ πράγματα. Μια φορά τον είχαμε καλεσμένο στην «Αθλητική Κυριακή» και σχολιάζαμε ένα ματς του ΠΑΟ με το Αιγάλεω. Ο Παναθηναϊκός είχε ζητήσει ένα πέναλτι για κράτημα του Σανμαρτεάν από τον Ψωμά. Ο Νιόπλιας θα μπορούσε να κάνει δημόσιες σχέσεις με τον ΠΑΟ μιλώντας για πέναλτι μαρς και λάθος του διαιτητή. «Εχω βαρεθεί να βλέπω επιθετικούς που περιμένουν πότε θα τους τσιμπήσει τη φανέλα ο αμυντικός για να βουτήξουν», είχε πει. Και είχε προσθέσει ότι «αρκετοί σκέφτονται πιο πολύ τις κάμερες παρά τι θα κάνουν με την μπάλα»!

Στη Νέων

Στην Ελλάδα όταν ακούμε κάποιον ποδοσφαιριστή να εξηγεί φάσεις στην τηλεόραση θεωρούμε αυτόματα ότι θα γίνει καλός προπονητής: ο κόσμος νομίζει ότι το επάγγελμα του προπονητή απαιτεί κυρίως θεωρητική κατάρτιση και ικανότητα στην επικοινωνία. Κι αυτά χρειάζονται, αλλά άλλα είναι τα σημαντικότερα. Για τον Νιόπλια ήμουν πάντα βέβαιος ότι μπορεί να γίνει ο Γκάρι Λίνεκερ της Ελλάδας, ένας εξαιρετικός σχολιαστής που συνδυάζει γνώση και ικανότητα στην εξήγηση.

Προπονητής δεν έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι θα γίνει, για ένα λόγο απλούστατο: πίστευα ότι οι πολλές του γνώσεις μπορεί να τον οδηγήσουν σε υπερβολικά ρίσκα, ότι μπορεί να δυσκολευτεί μεταξύ θεωρίας και πράξης, υπερεκτιμώντας την πρώτη σε βάρος της δεύτερης. Οταν πήγε στην ΕΠΟ για να αναλάβει ομοσπονδιακός, ανακάλυψα μια άλλη πτυχή του, που παρά τη μακροχρόνια γνωριμία μας αγνοούσα: την επιμονή του. Η Εθνική Νέων που έπαιξε στον τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ήταν ένα αποκλειστικά δικό του δημιούργημα και χτίστηκε με επενδύσεις σε ιδέες και χρόνο. Ο Νιόπλιας γύριζε την Ελλάδα να δει ποδοσφαιριστές, κατέληξε στους βασικούς του, έψαξε πιτσιρίκους με προσωπικότητα -κυρίως τους έμαθε να αγαπάνε το παιχνίδι. Νομίζω ότι το πέρασμά του από την ΕΠΟ πρέπει να του στοίχισε ουκ ολίγα χρήματα!

Ο μισθός του είναι ζήτημα αν έφτανε για να δικαιολογεί τα μισά από τα ταξίδια που έκανε κάθε μήνα, όχι μόνο για να τσεκάρει τους μικρούς αλλά και για να επιθεωρεί εγκαταστάσεις και γήπεδα. Ο υπεύθυνος επικοινωνίας της ΕΠΟ, Χρήστος Υφαντής, είχε πει κάποτε ότι ποτέ κανένας ομοσπονδιακός τεχνικός δεν έδωσε τόσο χρόνο σε μια Εθνική ομάδα όσο ο Νιόπλιας στη Νέων! Εχει δίκιο.

Ηθελε

Ολο αυτό το διάστημα που ήταν στην ομοσπονδία, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν αξιοποιήθηκε πιο πολύ από τον Οτο Ρεχάγκελ, που ναι μεν τον άκουγε, πλην όμως δεν τον έκανε ποτέ μέλος του στενού τιμ του. Ο Νιόπλιας έστειλε στην Ανδρών τον Γκαλίτσιο, τον Παπασταθόπουλο και τον Τζαβέλλα: ο Γερμανός με αυτόν μίλησε πριν τους καλέσει. Αλλά, από την άλλη, ποτέ δεν του ζητήθηκε να κάνει σκάουτινγκ π.χ. σε μελλοντικούς αντιπάλους, μολονότι την τρέλα του να τους παρακολουθεί όλοι την ήξεραν.

Νομίζω ότι αν έφυγε από την ΕΠΟ για τον ΠΑΟ οφείλεται και στο ότι δεν έβλεπε πως θα μπορούσε εκεί να προσφέρει πιο πολλά: τα μωρά του μεγάλωσαν, σε λίγο θα παίζουν στην Ανδρών, ο κύκλος ολοκληρώθηκε. Ενας άλλος θα έμενε στη σιγουριά των 1.500 ευρώ τον μήνα, θα γυρνούσε στα κανάλια για να μαζεύει συμπάθειες, θα πόνταρε στην πιθανότητα να διαδεχτεί τον Ρεχάγκελ. Αλλά ο Νιόπλιας ήθελε να γίνει προπονητής, όχι υπάλληλος γραφείου.

Χειροκρότημα

Θα τα καταφέρει στον ΠΑΟ; Εχει προσωπικότητα και θεωρητική κατάρτιση, ξέρει καλά πού βρίσκεται, παίζει στα δάχτυλα τα ρεπορτάζ και τους ρεπόρτερ και είναι αρκετά συμπαθής άνθρωπος ώστε να εξασφαλίσει με το ελάχιστο το χειροκρότημα της εξέδρας. Φτάνουν αυτά; Για αρχή ναι, για τη συνέχεια θα δούμε. Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να κλείσει τα αυτιά του σε κάθε λογής κολακεία, να συνεχίσει να συναναστρέφεται τους ίδιους ανθρώπους, να κάνει όσο γίνεται περισσότερο του κεφαλιού του και να συνεχίσει να μιλάει για την ομάδα χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό, όπως κάνει και τώρα. Οσο πιο πολλά «εμείς» κι όσο λιγότερα «εγώ» λέει τόσο πιο εύκολα θα κυλήσουν όλα.

Χάρη

Κυρίως, δεν πρέπει να ξεχνά ότι δεν χρωστά χάρη σε κανέναν. Δεν του τον έδωσαν χαριστικά τον ΠΑΟ: με την αξία του έφτασε ως εκεί. Η περιπέτεια, όπως και η ευκαιρία, θα 'ναι όλη δική του.

Terror 14

Kαθώς έπεσε το πρώτο κρύο, το έργο των διαιτητών αναμένεται να γίνεται όλο και δυσκολότερο. Κι αυτή η αγωνιστική θα 'χει λίγο τρόμο.

• Λάμπρόπουλος (Αρης – Αστέρας). Στον Αρη φοβούνται ότι ανέβηκε τις κατηγορίες τον καιρό που ήταν αρχιδιαιτητής ο «Μπορό»: θα 'λεγα ότι βλέπουν φαντάσματα! Ο Μάριος τρέχει, δεν διστάζει να ακυρώσει γκολ και να δώσει δύο πέναλτι, είναι φορμαρισμένος. Αλλά δεν καταλαβαίνει από έδρες.

• Σπάθας (Ηρακλής – Παναθηναϊκός). Δεν θυμάμαι ματς που να έχει αβαντάρει τον Ηρακλή ως προς το παραμικρό, ενώ δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον ΠΑΟ. Αλλά δεν νομίζω ότι θα παίξει ρόλο. Αντε μια ψιλή ο Ακρίβος ίσως…

• Καλόπουλος (ΠΑΣ Γιάννινα - Εργοτέλης). Αν, όπως μου λένε, ο Δημητράκης δεν έχει ξεχάσει την άδικη επίθεση που του είχε κάνει ο Νίκος Καραγεωργίου στο ματς με την ΑΕΚ, ο ΠΑΣ δεν έχει να φοβηθεί και πολλά. Μόνο όμως σε αυτή την περίπτωση…

• Δαλούκας (Λάρισα - Πανιώνιος). Γυρίζει γύρω από το «Χ» όπως η σελήνη γύρω από τη γη. Ας τον βοηθήσουν να το φέρει, γιατί όποιος χάσει θα 'χει παράπονα.

• Τσινιάρης (Ξάνθη – Ατρόμητος). Ματς με βαριά προηγούμενα, αφού σε αυτό κάποτε «φαγώθηκε» ο Τσαχειλίδης και ξεκίνησε η κατρακύλα του Ατρομήτου προς τη Β' Εθνική. Πολλοί οι γνωστοί στο γήπεδο. Μεγάλο μπλέξιμο. «Χ» ημίχρονο και θα δούμε πού θα κάτσει το φύλλο.

• Σιδηρόπουλος (Ολυμπιακός – Πανθρακικός). Για κάθε νέο διαιτητή η επίσκεψη στο Καραϊσκάκη είναι μια ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις. Το θέμα, όμως, φέτος ειδικά, είναι με ποιον…

• Κάκκος (Καβάλα – ΠΑΟΚ). Το σύμπαν μιλά για κυριαρχία του ΠΑΟΚ (;!) εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου! Αλλά δεν τα πιστεύω αυτά…

• Ντάκος (ΑΕΚ – Λεβαδειακός). Τα παλιά τα χρόνια ο Γιάνναρος δεν έχανε ποτέ! Τώρα τι να πω; Οτι αλλάξαν τα κόζια;

Πόλεμος δύο κόσμων

Ολος ο καλός κόσμος του ποδοσφαίρου είχε μαζευτεί στην Ευελπίδων την Πέμπτη, όπου αναμένονταν μάχες δικαστικές μεταξύ του κόσμου της διαιτησίας και αυτού της αθλητικογραφίας. Ο Σωτήρης Βοργιάς, παλιός διαιτητής, περίμενε την εκδίκαση της αγωγής που έχει κάνει εναντίον του Νίκου Φύριου, από τον οποίο αξιώνει αποζημίωση για συκοφαντική δυσφήμηση: παρά το γεγονός ότι έχουν αρκετούς κοινούς φίλους πρόθυμους να μεσολαβήσουν, οι δύο δεν συμβιβάστηκαν. Εκδίκαση μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμηση υπήρχε και στο πινάκιο 17: δυο πρώην μεγάλοι διαιτητές, ο Γιώργος Φασόλης και ο Γιάννης Παπαδάκος, αξιώνουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ από τον Μανώλη Γαβαθιώτη. Η υπόθεση δεν εκδικάστηκε.

Το be continued, που λένε και στις δικαστικές σειρές…