Ο Παναθηναϊκός κόντυνε πολύ

Aν ναυαγούσα σε ένα ερημικό νησί του Ειρηνικού και έπρεπε να πάρω μαζί μου μόνο τρία πράγματα –λατρεμένο ερώτημα του «Cosmopolitan»– δεν θα δυσκολευόμουν καθόλου να διαλέξω. Θα έπαιρνα τον Κοζώνη (η εξαφάνιση ζάμπλουτου επενδυτή θα κινητοποιούσε τόσο την Ιντερπόλ όσο και τον Θανόπουλο και έτσι θα είχαμε ελπίδες να μας βρουν), τον Γκόντζο (καλύτερα να χάσω το δεξί μου χέρι, παρά την εκπομπή του) και το «Φως» της Πέμπτης.

Στο συγκεκριμένο φύλλο βρήκα ένα μοναδικό κομμάτι, η ανάγνωση του οποίου κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει σαν πεταλούδα σε βοσκοτόπια γεμάτα λουλούδια και μοσχάρια. Πρόκειται για το πόνημα του Μανώλη Γαβαθιώτη με τίτλο «Θα τον τρέμανε ακόμα και πεθαμένο, όπως οι Αραβες τον Ελ Σιντ».

Ο «Γαβ», στην κορυφαία ίσως στιγμή της καριέρας του, συνάντησε το πνεύμα του Βασίλη Γκαγκάτση. Σαν να λέμε ο Βασίλης Λέκκας συναντά τον Ξαρχάκο.

Στην αρχή διαβάζοντας το αριστούργημα του έγκριτου αρθρογράφου-αναλυτή πίστεψα ότι προδημοσιεύει ένα μέρος από το πολυαναμενόμενο βιβλίο του Γκαγκάτση και δάκρυσα. Ηταν τόσο παθιασμένη η γραφή, αλλά και τόσο έντονη η ταύτιση του συγγραφέα με τον ήρωα, ώστε μου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσω ποιος ήταν ποιος. Στην τέταρτη ανάγνωση κατάλαβα ότι απλώς ο «Γαβ» απαγγέλλει Βασίλη…

Γράφει ο Μάνος: «Εφτασαν στο σημείο –άκουσον άκουσον– να διαδίδουν ότι αν ηττήθηκε ο Κόκκαλης στις εκλογές της Σούπερ Λίγκας ευθύνεται ο Γκαγκάτσης που "αναμείχθηκε". Πώς και πού ακριβώς αναμείχθηκε, όμως, δεν είπε κανένας! Διότι έτσι όπως είναι ο Γκαγκάτσης σήμερα, εντελώς έξω από το παιχνίδι και χωρίς κανένα διοικητικό πόστο ή αξίωμα, ούτε στον Υφαντή δεν μπορεί να μιλήσει».

Μικρή διακοπή, διότι η τραγική κατάσταση του Βασίλη πασών των ομοσπονδιών με έχει συγκλονίσει και οφείλω να σταθώ στο πλευρό του τούτη τη δύσκολη ώρα. Ξέρω έναν άλλο Υφαντή, ο οποίος όχι μόνο θα ήθελε να του μιλήσει, αλλά θα πέταγε και τη σκούφια του απ' τη χαρά του αν δεχόταν να συνεργαστούν. Ο Υφαντής με το παριζάκι.

Σκέψου για λίγα δευτερόλεπτα την εικόνα της γνωστής διαφήμισης, φίλε αναγνώστη. Αντί για τον Gummy Bear να βγαίνει ο Γκαγκάτσης και να τραγουδά, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση: «Θα 'μαι καλό παιδί, άριστος διαιτητής, αρκεί τα κόζα να μην τα αλλάξει κανείς». Θα τον έβλεπαν τα παιδάκια και απ' την τρομάρα τους θα 'καναν μια χαψιά το παριζάκι. Χρυσές δουλειές θα έκανε ο Υφαντής.

Ο Γαβαθιώτης συνεχίζει να βομβαρδίζει το μυαλό του αναγνώστη με πολύχρωμες εικόνες: «Τέλος πάντων, ο Γκαγκάτσης τα διαβάζει όλα αυτά και γελάει. "Μα τόσο πολύ με φοβούνται; Τόσο πολύ με τρέμουν;". "Τον φόβο μου να έχουν", λέει».

Στο σημείο αυτό ξεπροβάλλει σαν οπτασία η εικόνα ενός Γκαγκάτση που κάθεται –όπως οι σεβάσμιες γερόντισσες στα χωριά– στην κουνιστή πολυθρόνα του και πλέκει, παρατηρεί την κατάντια της νεολαίας και ρίχνει κατάρες. Τον φαντάζομαι να διαβάζει τι γράφουν γι' αυτόν οι εχθροί του και να τους στολίζει κανονικά. «Τον φόβο, την κατάρα και τα τριγλυκερίδιά μου να 'χουν οι κακοθάνατοι», και μελώνω…

Το πόνημα του Γαβαθιώτη φτάνει στην κορύφωσή του όταν θυμάται ξαφνικά τα σοφά λόγια του Παπουτσάκη για τον Βασίλη:

«Ετσι είναι, αγαπητοί. Τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην τυχόν και αναμειχθεί ξανά ο Γκαγκάτσης. Και το πιο σωστό το είπε ο Παπουτσάκης. "Ακόμα και πεθαμένο θα τον τρέμουνε, όπως οι Αραβες τον Ελ Σιντ"».

Σώπασε λίγο, αγαπητέ αναγνώστη, και πλησίασε πιο κοντά. Ακούς ένα θόρυβο στο βάθος της σελίδας, ο οποίος όλο και δυναμώνει; Είναι απ' το ποδοβολητό των αλόγων του «El Bill» και των πιστών του (ο Μάνος, ο Δημήτρης και τα άλλα παιδιά), οι οποίοι έρχονται για να ελευθερώσουν την ΕΠΟ από τα δεσμά του Πιλάβιου, προκειμένου να φυσήξει ξανά το δροσερό αεράκι της ανεξαρτησίας στα πέριξ της Συγγρού. Θα λιποθυμήσω…

Ο «Γαβ» ολοκληρώνει το αριστούργημά του με δύο αγωνιώδη ερωτήματα: «Γιατί, όμως, τον φοβούνται; Και μάλιστα τόσο ώστε να βάζουν τα φερέφωνα να αναπαράγουν πρόθυμα τον φθόνο και την κακία;».

Τον ζηλεύουν, Μάνο μου, γιατί είναι όμορφος, ακερσεκόμης και ευθυτενής, είναι η απάντηση. Δόξα τω Θεώ της Ελλάδας που υπάρχεις και συ για να αναπαράγεις την αγάπη και την καλοσύνη των λόγων του Βασίλη μας, μπας και γλιτώσουμε την αιώνια κόλαση.

Αφήνω το ψυχαγωγικό πρόγραμμα, φίλε αναγνώστη, επειδή ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το πραγματικό ποδόσφαιρο και τον δάσκαλό του. Είναι πλεονασμός να επικαλεστώ –και μάλιστα επί ματαίω– το όνομά του, όμως θα το κάνω για χάρη των νεόκοπων αναγνωστών που αγνοούν όχι μόνο τα βασικά του ποδοσφαίρου, αλλά ακόμα και τον ιδρυτή του αθλήματος, τον αγαπημένο μου Νίκο Αλέφαντο.

Ο κορυφαίος Ελληνας τεχνικός μίλησε στον Θέμη Σινάνογλου επί παντός επιστητού. Προσπερνώ όσα είπε για τον Μέλμπεργκ διότι τα έχεις ήδη διαβάσει στο χθεσινό άρθρο του Καρπετόπουλου (η τηλεπάθεια των δύο με ανησυχεί) και περνώ στα άλλα hits της συνέντευξης.

Και πιο συγκεκριμένα στο σχόλιο του «Αλέ» για τον Νίκο Νιόπλια: «Με τον Νιόπλια είναι σαν να πέταξαν λευκή πετσέτα. Και ο Κόκκαλης θα μπορούσε να είχε κρατήσει στον πάγκο τον Μπάντοβιτς και τον Νινιάδη, αλλά δεν το έκανε. Εχεις δει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο μεγάλο προπονητή που να είναι 1,60 μ. στο ύψος; Πες μου! Μη γελάς. Πες μου έναν που να έκανε μεγάλη καριέρα ως προπονητής όντας 1,60 μ. Πώς να μπεις και να επιβληθείς στα αποδυτήρια;».

Πρόκειται για μια μεγάλη δικαίωση των απανταχού Δημήτρηδων του ραδιοφώνου, οι οποίοι εξέφραζαν στον Κώστα μου τις αμφιβολίες τους για τον Νίκο Νιόπλια χρησιμοποιώντας το ακράδαντο επιχείρημα «Μπορεί ο Νιόπλιας να κοιτάξει τον Σισέ στα μάτια;».

Οσοι έσπευσαν να γελάσουν τότε θεωρώντας το επιχείρημα καφενειακού επιπέδου, τώρα που το επικαλέστηκε ο Νικόλας μου και καθαγιάστηκε, θα καταπιούν τη γλώσσα και τον Τεν Κάτε τους. Ο δάσκαλος απεφάνθη...

ΙΕΚ Ντομί

Οι απόφοιτοι του ΙΕΚ Ντομί κάνουν καριέρα στις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, φίλε αναγνώστη. Θες να γίνεις αριστερό μπακ με γνώσεις βουντού, ώστε κανένας ποτέ να μην μπορεί να σου φάει τη θέση; Θες να ανεβοκατεβαίνεις την αριστερή πλευρά του γηπέδου σαν τον Κρις Καλαντζή στα ντουζένια του; Τότε βιάσου. Οι εγγραφές ξεκίνησαν…