Τα ριγέ «κόβουν»

Πριν αρχίσει το πρωτάθλημα θεωρούσα τον Παναθηναϊκό το φαβορί για τον τίτλο. Είχε για δεύτερη χρονιά στον πάγκο του τον Χενκ Τεν Κάτε, δύο χρόνια έχωνε πολλαπλάσια χρήματα για μεταγραφές και ακόμα άλλαξαν και τα κόζα, με την αποχώρηση του Γκαγκάτση και την ενθρόνιση του Σοφοκλή Πιλάβιου, ταυτόχρονα με την αλλαγή στην ΚΕΔ, που ήταν τόσο σημαντική ώστε να πανηγυριστεί από τον Νίκο Πατέρα.

Ο Ολυμπιακός είχε χάσει τον αρχηγό των τίτλων, Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, ψαχνόταν για τα λεφτά της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, προχωρούσε στην πώληση μεριδίων στον Λαυρεντιάδη, που έδειχνε από πλευράς Κόκκαλη διάθεση αποχώρησης, και η πρόσληψη του Κετσπάγια είχε αντιμετωπιστεί εχθρικά από τους οπαδούς.

Για ΑΕΚ και ΠΑΟΚ δεν πίστευα ότι μπορούν να παίξουν ρόλο, όσο για τους υπόλοιπους, σοβαροί να είμαστε... Το αποτέλεσμα ήταν ότι μεταξύ άλλων έβαλα στοίχημα με τον Γ.Κ. που είναι ΑΕΚτσής ότι αν ο Ολυμπιακός κερδίσει το πρωτάθλημα θα κατέβω στο «MG» για τα ποτά με βερμούδα και αν το πάρει ο Παναθηναϊκός η βερμούδα είναι όλη δική του. Εδώ και τρεις μέρες έχω αρχίσει να κοιτάζω τι θα φορεθεί στην καλοκαιρινή κολεξιόν στον χώρο της βερμούδας...

Γιατί ας πούμε ότι ήταν απαραίτητη η αλλαγή του Χενκ Τεν Κάτε στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Ας πούμε επίσης ότι οι ποδοσφαιρικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις του Νίκου Νιόπλια θάμπωσαν τον Πατέρα και τον Βγενόπουλο. Να αλλάζει όμως μια ομάδα προπονητή στη μέση της σεζόν και να πρέπει να κυνηγήσει τον τίτλο αντιμετωπίζοντας –ω, ποία ειρωνεία– την «ΠΕΚ» του Τζίγκερ και του Παύλου παραείναι βαρύ και ανθυγιεινό για να συνεχίσει ο Παναθηναϊκός να είναι το φαβορί.

Λόγω επαγγέλματος καταλαβαίνω πολύ καλά τον εγωισμό. Καταλαβαίνω ότι ακόμα και άγιος να ήταν ο Παύλος και πάλι το περιστασιακό καντήλι θα το κατέβαζε όταν καταλάβαινε ότι ο Father πήρε τη γνώμη του «Βγενό», αλλά αγνόησε και τον ίδιον και τον Γιάννη σαν να ήταν junior partner σε προσωπική επιχείρηση.

Επίσης καταλαβαίνω ότι αν ο Παναθηναϊκός πάρει το πρωτάθλημα η δόξα θα πάει αποκλειστικά στον Πατέρα, με τον «Βγενό» να παίζει τον ρόλο του πατρίκιου που πριν ληφθούν σοβαρές αποφάσεις μόνο αυτόν συμβουλεύονται και τον Παύλο και τον Γιάννη να παίζουν τον ρόλο των μικροχρηματοδοτών.

Επίσης δέχομαι ότι ο ευαίσθητος ψυχισμός του Πατέρα δεν θα καταρρακωθεί από τις κατηγορίες του Παύλου. Αυτό για το οποίο αμφιβάλλω είναι οι αντοχές του Νιόπλια και του Βαζέχα. Και αν ο Παύλος δεν απευθυνθεί κατ’ ιδίαν στους δύο για να τους εξηγήσει ότι στα νεύρα μας λέμε και την παραπάνω κουβέντα, για τον Μάιο στο «MG» θα τη ράψω τη βερμούδα ριγέ γιατί τα ριγέ «κόβουν».




Μια ιστορία που μου είχε πει ο πατέρας μου πριν πεθάνει ήταν για το πώς διασώθηκε το ιστορικό αρχείο της Υδρας. Λάβετέ την υπόψη σαν ιστορία που λέγεται από μνήμης και όποια διόρθωση είναι δεκτή. Σύμφωνα με τον καπετάν Αδριανό, πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο γιατρός και δήμαρχος της Υδρας, Αντώνης Λιγνός, είχε πάει στο μοναστήρι της Παναγίας.

Κάποια στιγμή ένιωσε την ανάγκη να πάει στον απόπατο, όπως λεγόντουσαν οι τουαλέτες που βρισκόντουσαν στην άκρη του κήπου. Στο καρφί που κάρφωναν τα χαρτιά για να σκουπίζονται όσοι πήγαιναν παρατήρησε ότι αντί για τις συνηθισμένες εφημερίδες υπήρχαν έγγραφα που έμοιαζαν δημόσια.

Οταν ρώτησε τις μοναχές τού είπαν ότι έχουν κι άλλα. Σε κελιά που χρησιμοποιούσαν για αποθήκες βρήκε ότι «φυλαγόταν» το ιστορικό αρχείο του Δήμου Υδρας από τις αρχές του 18ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 19ου, στο οποίο καταγραφόντουσαν και τα χρόνια της Επανάστασης του ’21. Το αρχείο φυλάσσεται σήμερα σε κτίριο του νησιού.

Το σκεφτόμουν χθες ύστερα από συζήτηση που είχα για τη Νέα Φιλαδέλφεια, τη Νέα Σμύρνη και τις διάφορες γειτονιές της Αθήνας που το «Νέα» συνήθως δηλώνει προσφυγικές περιοχές που πήραν το όνομά τους από τις πόλεις και περιοχές στις οποίες έμεναν οι Ελληνες πριν έρθουν στην Ελλάδα. Το προσφυγικό στην Ελλάδα ομολογώ ότι δεν είναι στα ενδιαφέροντά μου, αλλά το ποιοι, πότε και γιατί κατοίκησαν τις διάφορες περιοχές της Αθήνας είναι ενδιαφέρον.

Κοιτώντας λοιπόν το σάιτ του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας είδα ότι η περιοχή ονομαζόταν Ποδονίφτης, οριοθετείτο από το ομώνυμο ρέμα, τον Κηφισό και το ρέμα του Γιαμπουρλά και πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή υπήρχε ένα μικρό χωριό 120 κατοίκων. Το 1927 σε απαλλοτριωμένη έκταση από την Εκκλησία εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες που έμεναν πριν σε παραπήγματα στην Αλεξάνδρας τα οποία καταστράφηκαν από πυρκαγιά. Μόλις το 1932 η περιοχή ονομάστηκε «Νέα Φιλαδέλφεια», με νονό τον υπουργό Π. Διαμαντόπουλο, που ήταν και ο ίδιος πρόσφυγας από τη Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας.

Μέχρις εκεί φτάνει και η πληροφόρηση του σάιτ του δήμου. Και πολύ είναι. Γιατί ενώ υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που γεννήθηκαν στη Μικρά Ασία και είναι ζωντανοί, δεν ξέρω ούτε ένα βιβλίο που να εξιστορεί τις λεπτομέρειες της εγκατάστασής τους στην Αττική. Ηταν από τη Φιλαδέλφεια οι πρόσφυγες ή έτσι γούσταρε να τιμήσει τον τόπο γέννησής του ο υπουργός και ονόμασε έτσι την περιοχή;

Ηταν Κωνσταντινουπολίτες η πλειονότητα των πρώτων παικτών της ΑΕΚ ή ήταν πρόσφυγες και Ελληνες που ήθελαν να δείξουν ότι μια μέρα η ομάδα τους θα παίζει στην Κωνσταντινούπολη; Και τέλος, ένας χώρος που βασίζεται στον αμοιβαίο μύθο και ψέμα, όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο, που όλες οι ομάδες είναι ιστορικές, αγνές και πρέπει να τις πιάνεις στο στόμα σου σαν να μιλάς για την αειπάρθενο Μαρία, πόσο αντέχει την αλήθεια;

Θα απαντήσω ξερά. Ούτε δράμι. Και ο λόγος είναι ένας. Η παραδοσιακή δειλία των αθλητικογράφων που την πολλαπλασίασε η αμφίδρομη επικοινωνία με τους ακροατές και τους αποστολείς των e-mail. Επειδή ο μέσος αθλητικογράφος ούτε ξέρει ούτε έχει λόγο να μάθει και η πιο ασφαλής μέθοδος επιβίωσης που έχει είναι η κοινοτοπία, οι ομάδες αντιμετωπίζονται όχι ως ανθρώπινα δημιουργήματα, αλλά σαν ιδεολογήματα που καμία βέβηλη γλώσσα δεν πρέπει να ακουμπήσει. «Ολες οι ομάδες είναι ιστορικές», «εγώ σέβομαι όλες τις ομάδες» μαζί με πέντε καταφατικά «μμμ» και «ουμμμ» στο ποδόσφαιρο είναι αρκετά για να δημιουργείς μόνο φίλους.

Μόνο που κάποιες απορίες μένουν. Για παράδειγμα μπορεί κάποιος να μου πει αυτό το «ιδέα» πώς κολλάει με τις ομάδες; Το «ο ΠΑΟΚ είναι ιδέα», «η ΑΕΚ είναι ιδέα» και το «Ολυμπιακός είναι ιδέα», πώς ξεχωρίζουμε τη μια ιδέα από την άλλη ιδέα; Το ρίχνω στο τραπέζι στην κρίση όλων των έγκριτων συναδέλφων του ΠΣΑΤ, της ΕΣΗΕΑ, της Ακαδημίας ή κάθε άλλου ευαγούς ιδρύματος.

Μέχρι δηλαδή που πληρώνω λεφτά την επιτροπή των σοφών που θα κάτσουμε όλοι μαζί, θα βάλουμε κάτω όλες τις ομάδες που είναι «ιδέες» για να ξεχωρίσουμε τη μια ιδέα από την άλλη ιδέα. «Θέλεις μια ομάδα με ιδέα αμπιγέ; Να γίνεις Παναθηναϊκός», «θέλεις μια ομάδα με ιδέα εκδρομική με μπόλικο Ζαν Ζακ Ρουσό; Δεν το συζητάω. Αστέρας Τρίπολης».

Το κύριο στοιχείο στις οπαδικές συμπάθειες είναι η ηλικία. Αυτό που βλακωδώς λέγεται και επαναλαμβάνεται για να δείξει τη βαθιά πίστη του οπαδού στην ομάδα του ότι «κόμμα αλλάζεις, αλλά ομάδα δεν αλλάζεις» έχει σχέση με την ηλικία. Γιατί κόμμα θα διαλέξεις το πρώτο στα 15 ή 16 και θα το αλλάξεις όταν αλλάξουν και τα κοινωνικά πιστεύω σου. Ομάδα έτυχε να γίνεις στα πέντε και τα οκτώ και δεν αλλάζεις επειδή οι διαφορές ανάμεσα στις ομάδες είναι μικρές. Πριν από 50 χρόνια υπήρχε κάποια ταξική διαφορά, αλλά σήμερα μόνο κατά τόπους αλλάζουν οι αριθμοί των οπαδών.



Εκεί που υπάρχει διαφορά είναι στους οργανωμένους από χώρα σε χώρα. Και το καλύτερο το έγραψε μια αγγλική εφημερίδα για τον εύσωμο κύριο με το κόκκινο μακό, που στο ματς με την Αρσεναλ δεν σταματούσε να δίνει τόνο στους οργανωμένους με την ντουντούκα του. «Ο Ολυμπιακός στην κερκίδα των οργανωμένων είχε και έναν ιμάμη».