Στο Νιόπλια λέμε «ναι» - Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών

Μπορεί σε αρκετούς, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται προφανώς και ο… Παύλος Γιαννακόπουλος, να προκάλεσε έκπληξη η απόφαση απομάκρυνσης του Χενκ Τεν Κάτε από τον πάγκο του Παναθηναϊκού, η ατμόσφαιρα όμως το τελευταίο διάστημα και κυρίως από το Καραϊσκάκη και μετά έδειχνε ξεκάθαρα τον δρόμο.

Η αλήθεια είναι πως μία τέτοια επιλογή, δίχως να έχει βρεθεί η διάδοχη κατάσταση, θα αποτελούσε τεράστιο σφάλμα την δεδομένη χρονική στιγμή, που η ομάδα είναι μέσα σε όλους τους στόχους της.

Κάποιοι, απ’ ότι φαίνεται και μέσα στον Παναθηναϊκό, αντιλαμβάνονται την άμεση πρόσληψη του Νίκου Νιόπλια ως λύση ανάγκης. Στα δικά μου μάτια όμως μόνο ως τέτοια δεν εκλαμβάνεται. Απ’ όσα γνωρίζω, ο επαγγελματικός δρόμος του Έλληνα τεχνικού ήταν προδιαγεγραμμένος εδώ και αρκετό καιρό. Οι «πράσινοι» τον είχαν στο μυαλό τους. Δεν προέκυψε ξαφνικά. Γι’ αυτό και η τελική άρνηση του Νιόπλια να αναλάβει τον Πανιώνιο τον περασμένο Μάρτιο, αν και αρχικά είχε δει την πρόταση θετικά…

Το ρίσκο της πρόσληψης ενός προπονητή που δεν έχει ξαναδουλέψει σε συλλογικό επίπεδο θεωρείται δεδομένη. Αλλά δεν κατάλαβα… Από πού κι ως που δεν εμπεριείχε κινδύνους η ανάθεση της τεχνικής ηγεσία του Παναθηναϊκού σ’ έναν βοηθό προπονητή, έστω και στην Τσέλσι και την Μπαρσελόνα, που όταν αποφάσισε να δουλέψει ως πρώτος «έφαγε τα μούτρα» του στον Αγιαξ; Από πού κι ως που δεν ήταν ρίσκο η ανάθεση της τεχνικής ηγεσία του Παναθηναϊκού σ’ έναν άνθρωπο που φιλοδοξία του ήταν στο τέλος της σαιζόν να σταματήσει την προπονητική, μόλις στα 55 του χρόνια, και να βοηθήσει απλώς τους Γκόου Αχέντ Ιγκλς, που αγωνίζονται στην δεύτερη κατηγορία του ολλανδικού πρωταθλήματος;

Ο Νιόπλιας είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας, φιλόδοξος, έχει μια συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία, του αρέσει να δουλεύει με νέα παιδιά και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλέον «διαβασμένους» Έλληνες προπονητές. Δεν είναι τυχαίο πως στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όταν πρόκειται για ανάλυση και σχολιασμό ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων, το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό είναι το δικό του. Ασχέτως αν σπάνια ενέδιδε και κατέθετε την άποψη του.

Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στο νέο του ρόλο. Αν θα αντέξει στην πίεση. Αν θα μπορέσει να διαχειριστεί τα «μεγάλα» ονόματα στα αποδυτήρια, αν και αυτή τη δουλειά θα μπορούσε να την κάνει κάλλιστα ο Κριστόφ Βαζέχα, που και ιστορία έχει γράψει στον Παναθηναϊκό ως ποδοσφαιριστής και υπόδειγμα επαγγελματία είναι, και το σεβασμό όλων απολαμβάνει. Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί ως λύση ανάγκης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στην ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία τον προετοίμαζαν για διάδοχο του Οτο Ρεχάγκελ. Τι κι αν είναι…Έλληνας; Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Παναθηναϊκός το καλύτερο ποδόσφαιρο των τελευταίων ετών το έπαιξε με τον αείμνηστο, Γιάννη Κυράστα, στον πάγκο.

Ο τελικός χειρισμός της υπόθεσης… Τεν Κάτε από την διοίκηση του Παναθηναϊκού θεωρώ πως ήταν ο ενδεδειγμένος στην παρούσα φάση. Η περίπτωση επιλογής ξένου προπονητή θα «έτρωγε» πολύτιμο χρόνο και θα πετούσε στα «σκουπίδια» μια ακόμα χρονιά χωρίς να εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση αποτελέσματα στο μέλλον

Υ.Γ. Θεωρώ πως η δήλωση του Παύλου Γιαννακόπουλου για τη νέα τεχνική ηγεσία, όσο εκνευρισμένος κι αν ήταν γιατί δεν ενημερώθηκε, ήταν τουλάχιστον ατυχής την δεδομένη στιγμή. Και επί της ουσίας, αλλά αυτά είναι προσωπικές απόψεις, αλλά και από πλευράς εντυπώσεων. Δεν είναι δυνατόν να «καις» με αυτό τον τρόπο έναν προπονητή μερικές μόνο ώρες μετά την πρόσληψη του. Και στο κάτω-κάτω, αν ήταν ενήμερος ο ίδιος ή οι υπόλοιποι μέτοχοι για τις εξελίξεις, δεν αφορά σε καμία περίπτωση τον κόσμο του Παναθηναϊκού, τουλάχιστον αυτή την περίοδο, πόσο μάλλον όλους τους υπόλοιπους. Γι’ αυτό έλεγαν οι αρχαίοι… «τα εν οίκω μη εν δήμω», για να μην ακολουθήσει αυτός ο «πόλεμος» δηλώσεων που διασύρει τον σύλλογο.