Αυτοσκοπός είναι η αγωνιστική ταυτότητα

Πολλά έχουν γραφτεί κι ακόμα περισσότερα έχουν ειπωθεί από τη στιγμή που ο Τεν Κάτε από παρόν έγινε παρελθόν κι ο Νίκος Νιόπλιας με τον Κριστόφ Βαζέχα από άσοι του παρελθόντος έγιναν τεχνική ηγεσία. Αν πιστέψεις όλα όσα διαβάζεις, τότε ο Νιόπλιας έχει 5-6 αγαπημένα συστήματα, καμιά δεκαριά συνεργάτες που εμπιστεύεται και θα ήθελε να τον πλαισιώσουν, «πιστεύει» περίπου όποιον μιλάει ελληνικά και βραζιλιάνικα στο ρόστερ του Παναθηναϊκού και θα ήθελε να φέρει τη μισή Εθνική Ελπίδων στην Παιανία.

Κι επειδή δεν θα βγάλουμε άκρη με όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε, ας αρκεστούμε σ’ αυτά που ξέρουμε: Α) Ο Νιόπλιας ασχολείται με την μπάλα πρώτα διότι τη γουστάρει και μετά επειδή ζει απ' αυτή -το έκανε και ως παίκτης, από χόμπι. Κι αυτό μπορεί να μην είναι εχέγγυο επιτυχίας, αλλά είναι μια καλή αρχή. Β) Ο Νιόπλιας ήταν προπονητής της Ελπίδων, δηλαδή μιας ομάδας που απαρτιζόταν από ταλαντούχους παίκτες μεν, αλλά ως επί το πλείστον με περιορισμένο χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους.

Με δεδομένο τον λίγο χρόνο που τους είχε στη διάθεσή του πριν από τους αγώνες (αλλά και τις ελλείψεις που του προκαλούσαν οι εμμονές του Ρεχάγκελ, να του παίρνει, ας πούμε, παίκτες στην Εθνική Ανδρών τους οποίους τελικά άφηνε εκτός αποστολής), κατάφερνε να εμφανίζει μια ομάδα που έπαιζε ωραία μπάλα και ταυτόχρονα έπαιρνε και αποτελέσματα. Γ) Ο Νιόπλιας ρισκάρει όσο και ο Παναθηναϊκός -ή και ακόμα παραπάνω.

Διότι αν δεν πετύχει, με άλλα λόγια αν δεν πάρει τίτλο ή τίτλους, για τον Παναθηναϊκό θα είναι μια επανάληψη του ίδιου έργου που έχει ξαναπαιχτεί στις οθόνες μας με πρωταγωνιστές τούς κυρίους Μπάκε, Μαλεζάνι, Μουνιόθ, Πεσέιρο, Τεν Κάτε και λοιπούς. Για τον ίδιο όμως θα είναι πισωγύρισμα ή «κάψιμο», αφού είναι η πρώτη απόπειρά του σε πάγκο συλλόγου και μάλιστα σε κάποιον που κάνει πρωταθλητισμό.

Αυτό που μου έχει κάνει εμένα εντύπωση, διότι έχει «παίξει» κατά κόρον πριν καλά καλά αναλάβουν δουλειά οι καινούργιοι προπονητές, είναι το περιβόητο ερώτημα «τι γίνεται με τους κομμένους, τους δανεικούς και τους κατατρεγμένους από τον μοχθηρό Τεν Κάτε;». Με άλλα λόγια, αν θα επαναφέρει τον Κλέιτον, τον Τζιόλη και τον Μάντζιο, αν θα εμπιστευτεί και στον Παναθηναϊκό -όπως έκανε και στην Ελπίδων- τον Δημούτσο, τι θα εισηγηθεί για τον Μάτος, τον Μουν, τον Ντέιβιντ και δεν ξέρω εγώ ποιον άλλον.

Λες κι ο Παναθηναϊκός έχει ξεμείνει με 14 παίκτες και δεν έχουμε άλλους. Ή λες και υπάρχει έλλειμμα ποιότητας στο ρόστερ, δεν μας κάνουν και δεν μας φτάνουν αυτοί που έχουμε και τη λύση θα δώσουν οι κομμένοι. Εγώ λέω ότι όπως ακριβώς σεβάστηκε η διοίκηση την απόφαση ή εισήγηση του Τεν Κάτε να φύγουν κάποιοι παίκτες και να περιθωροποιηθούν κάποιοι άλλοι, αντιστοίχως πρέπει να πράξει και με τις εισηγήσεις του καινούργιου προπονητή.

Αρκεί να μη γίνει αυτό σε βάρος της ίδιας της ομάδας, όχι επικοινωνιακά, αλλά αγωνιστικά: όποιος πιστεύει ότι ο Δημούτσος, ο Κλέιτον, ο Μάντζιος και ο Τζιόλης σήμερα επιστρέφουν στην «πράσινη» αγκαλιά και την Κυριακή μπαίνουν μέσα και παίζουν σαν να μην έλειψαν μια μέρα, είναι ρομαντικός ή βλέπει πολύ dvd. Κι όποιος έχει απορίες ας δει πόσο βοήθησε την Εθνική ομάδα ο Τζιόλης, όποτε τον έβαλε ο Ρεχάγκελ να παίξει.

Εγώ θεωρώ ότι το πρώτο μέλημα του Νιόπλια και του Βαζέχα πρέπει να είναι -και θα είναι- η αξιοποίηση των παικτών που είναι στην πρώτη ομάδα, που έκαναν προετοιμασία μαζί της και υπολογίζονταν -περισσότερο ή λιγότερο- κι απ' τον Τεν Κάτε.

Προέχει για παράδειγμα στη δική μου λογική να ανεβάσει ψυχολογικά και αγωνιστικά τον Χριστοδουλόπουλο, τον οποίο πιστεύει πολύ ο Νιόπλιας, ή και να δοκιμάσει τον Πετρόπουλο μαζί με τον Σισέ, είτε στην κορυφή με τον Γάλλο δεξιά, αν ο προπονητής κρίνει ότι αυτό μπορεί να βγει.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι αυτοσκοπός. Οπως αυτοσκοπός δεν είναι και το πρωτάθλημα, αλλά να παίξει η ομάδα μπάλα και να αποκτήσει μια αγωνιστική ταυτότητα. Εναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, ο οποίος της λείπει. Και μέσα απ’ αυτόν θα έρθουν και οι τίτλοι. Οχι «ο τίτλος», ευκαιριακά και συγκυριακά, μια φορά στα 13 χρόνια.