(Ηλεκτρο)σοκ και δέος

Ο.K., ο Παναθηναϊκός δεν είχε φτάσει ακριβώς στο έσχατο σημείο, όταν το περίφημο μηχάνημα δείχνει μια ευθεία γραμμή αντί για σφυγμό κι ο απινιδωτής αναλαμβάνει να δώσει τη λύση, τη στιγμή που κάποιος φωνάζει: «Clear!». Αλλά ήταν ένα βήμα πριν απ’ αυτή τη σκηνή της εντατικής.

Με το ποιοτικότερο έμψυχο υλικό στην Ελλάδα μακράν του δευτέρου, με τον Ολυμπιακό χωρίς μισή ντουζίνα παίκτες, την ΑΕΚ προβληματική, τον ΠΑΟΚ χειρότερο από πέρυσι, τη διαιτησία να του φέρεται -τουλάχιστον- γλυκά, έχοντας ευνοϊκό πρόγραμμα κι όμως, βρίσκεται ένα βαθμό πίσω από την κορυφή.

Κι αν ο αποκλεισμός από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ από την (τότε ακόμα στα ντουζένια της) Ατλέτικο Μαδρίτης δεν μπορεί να θεωρηθεί γκέλα ή αποτυχία, η «τριάρα» που προηγήθηκε από τη Σπάρτα ήταν «χαστούκι» που δεν απάλυνε η πρόκριση στη ρεβάνς, όπως σφαλιάρα ήταν και οι δύο ήττες απ’ τη Γαλατά -ειδικά η «τριάρα» στο ΟΑΚΑ.

Οποιος θεωρεί επίσης επιτυχία και παράσημο του Τεν Κάτε τη διαφαινόμενη πρόκριση στο Γιουρόπα Λιγκ και τις νίκες επί της Στουρμ (ποιας;) και επί της Ντιναμό Βουκουρεστίου (πώς είπατε;) κεκλεισμένων των θυρών και με χαμένο ρουμανικό πέναλτι στο τέλος, σόρι, αλλά δεν θα πάρω.

Οταν το καλοκαίρι η ΠΑΕ ανακοίνωσε ότι θα πορευτεί με τον Τεν Κάτε για δεύτερη χρονιά, παρ' όλο που την πρώτη του σεζόν δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο, δεν ήμουν αντίθετος. Ηθελα επιτέλους να μείνει ένας προπονητής για δύο σεζόν και ήλπιζα ότι θα έχει διδαχθεί απ’ τα λάθη του, θα έχει μάθει πλέον την ελληνική πραγματικότητα.

Οτι θα μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα το ρόστερ του και με τις μεγάλες μεταγραφές που έγιναν να δημιουργήσει έναν Παναθηναϊκό ασυναγώνιστο στην Ελλάδα και ανταγωνιστικό στην Ευρώπη. Ο Αύγουστος δεν δικαίωσε ούτε τον προπονητή, ούτε τη διοίκηση, ούτε κι εμένα, όπως κι όσους πίστεψαν στον Ολλανδό.

Ούτε ο Σεπτέμβριος, ο Οκτώβριος ή ο Νοέμβριος. Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό χάθηκε μαρς, μπάλα της προκοπής δεν είδαμε σχεδόν ποτέ, τακτική δεν έγινε ούτε καν στην προετοιμασία (πόσω μάλλον τώρα) και η άμυνα παραμένει αδούλευτη. Σε συγκεκριμένα πρόσωπα δεν κατέληξε, παρ' όλο που φτάσαμε Δεκέμβρη (δίδυμο στόπερ, ακραία μπακ, αριστερό χαφ).

Ακόμα, οι νίκες έρχονταν αγχωτικά ακόμα και με αριθμητικό πλεονέκτημα και σχεδόν αποκλειστικά χάρη στο ταλέντο και την προσωπικότητα του Κατσουράνη, του Σισέ και του Λέτο (στα πρώτα παιχνίδια που σκόραρε ο Αργεντινός). Αν συνυπολογίσουμε όλες αυτές τις παραμέτρους, προφανώς ήταν σωστή η απόφαση της διοίκησης για απομάκρυνση, συναινετικό διαζύγιο ή όπως αλλιώς το βαφτίσεις. Καλά να είμαστε να τον θυμόμαστε και τον ευχαριστούμε για όσα έκανε.

Για την πρόκριση πέρυσι από τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, τη σωστή «χρήση» του Νίνη φέτος και για.... εεε... βασικά αυτά.

Το θέμα τώρα είναι το αύριο. Και το αύριο του Παναθηναϊκού περνάει στα χέρια του Νίκου Νιόπλια και του Κριστόφ Βαζέχα. Μια αλλαγή προπονητή συνήθως κάνει καλό και δίνει από μόνη της μια δυναμική και μια φόρα, τουλάχιστον τις πρώτες εβδομάδες.

Στη συνέχεια τελειώνει η περίοδος χάριτος και η «δυναμική». Τότε ο νέος προπονητής πρέπει να δείξει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Σε άσχετη στιγμή, όταν είχε βρεθεί μια ανάσα από τον πάγκο του Πανιωνίου, αλλά δεν πήγε («διότι δεν μιλάει καλά αγγλικά»), είχα γράψει πόσο πολύ εκτιμώ τις ποδοσφαιρικές γνώσεις και τη φιλοσοφία του Νιόπλια, τόσο βλέποντας τη δουλειά του στην Εθνική Ελπίδων όσο και ακούγοντας τις ποδοσφαιρικές τοποθετήσεις που έκανε όταν τον καλούσαν να σχολιάσει αγώνες.

Αν είναι έτοιμος για τον τόσο «μεγάλο» και «καυτό» πάγκο, θα το δείξει το μέλλον. Προσωπικά, θεωρώ πως είναι. Κι ότι η παρουσία του Βαζέχα στο πλευρό του, με ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία και μια ιστορία βαριά σαν το όνομά του, θα εμπνεύσει τους παίκτες που τον έχουν προλάβει να «ζωγραφίζει» στο χορτάρι.

Θα συσπειρώσει τους οπαδούς που μανούριαζαν μεταξύ τους στο γήπεδο ή στα ραδιόφωνα, χωρισμένοι σε τενκατικούς και αντιτενκατικούς. Διότι υπάρχουν μόνο Βαζεχικοί στον Παναθηναϊκό κι αυτό μοιάζει με εγγύηση ενότητας.