Γαλάζιες κουκκίδες στον χάρτη

Στην έρημο της αντιπαλότητας μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού και της ανυπόφορης μισαλλοδοξίας, η χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου «Τα καλύτερά μας χρόνια» στο ΟΑΚΑ ήταν μια δροσερή όαση. Στο ακροατήριο καθόταν μεταξύ πολλών άλλων επωνύμων του ελληνικού μπάσκετ ο Παναγιώτης Γιαννάκης, όχι ο προπονητής του Ολυμπιακού αλλά ο «δράκος» της Εθνικής ομάδας, η ζωντανή ιστορία της. Λίγο πιο πίσω όρθιος καμάρωνε ο Νίκος Φιλίππου εκπροσωπώντας «τα άλλα παιδιά», ενώ στο πάνελ δέσποζε η μορφή του Γιώργου Βασιλακόπουλου.

Στη διπλανή καρέκλα καθόταν ο Γιάννης Μπουρούσης, πλημμυρισμένος ακόμα από τις γλυκές αναμνήσεις της Πολωνίας. Το «υπερκομματικό» σκηνικό χάλασε την τελευταία στιγμή η απόφαση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να ορίσει πρωινή προπόνηση. Ο Βασίλης Σπανούλης είχε ήδη αποδεχθεί την πρόσκληση των συναδέλφων που έγραψαν το βιβλίο, αλλά ειδοποίησε την τελευταία στιγμή ότι δεν μπορούσε να παραστεί, μολονότι βρισκόταν διακόσια μέτρα παραπέρα. «Η Εθνική με βοήθησε να γίνω καλύτερος παίκτης», τόνισε ο Μπουρούσης. «Ανυπομονώ να παίξω στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της καριέρας μου».

Αν ήταν εκεί ο Σπανούλης θα μας ταξίδευε στο προηγούμενο Μουντομπάσκετ, όπου ο ίδιος έγινε μπροστάρης στον αλησμόνητο θρίαμβο επί των ΗΠΑ. Εκείνο το βράδυ στο Τόκιο, το ΝΒΑ τον είδε και τρόμαξε. Τα ονόματα του Σπανούλη, του Σχορτσανίτη, του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη, του Φώτση, του Γιαννάκη αποκλείεται να τα ξεχάσουν τα Αμερικανάκια που ήπιαν το πικρό ποτήρι.

«Τα καλύτερά μας χρόνια» ονομάζεται το βιβλίο. Ημουν από τους πρώτους που το αγόρασαν, πολλές εβδομάδες πριν γίνει η επίσημη παρουσίασή του. Δίπλα στην Εθνική ομάδα έχω ζήσει όντως ορισμένες από τις πιο ευχάριστες βραδιές μου στα 22,5 χρόνια που πέρασαν από τότε που έγραψα το πρώτο μου δημοσιογραφικό κείμενο.

Εάν κάνετε τον υπολογισμό θα καταλάβετε ότι πρόλαβα ίσα ίσα το Ευρωμπάσκετ του 1987, ως θεατής στις εξέδρες μάλιστα και όχι ως διαπιστευμένος συντάκτης. Το Ζάγκρεμπ ήταν η πρώτη μου αποστολή σε διοργάνωση εθνικών ομάδων, ενώ το προσωπικό μου σερί που ξεκίνησε το 1995 συνεχίζεται εδώ και μιάμιση δεκαετία: Αθήνα, Ατλάντα, Τζιρόνα-Βαρκελώνη, πάλι Αθήνα, Ντιζόν, Αττάλεια, Στοκχόλμη, Αθήνα, Βελιγράδι, Χαμαμάτσου-Τόκιο, Γρανάδα-Μαδρίτη, Πεκίνο, Πόζναν-Μπίντγκος-Κατοβίτσε. Γαλάζιες κουκίδες στον χάρτη!

Δεν αλλάζω με τίποτα τα ταξίδια με την «επίσημη αγαπημένη», αφού εκεί και μόνο εκεί δείχνει το μπάσκετ μας το αληθινά ελκυστικό του πρόσωπο: παίκτες δεμένοι μεταξύ τους με σχέσεις αδελφοποιτών, φίλαθλοι που παρακολουθούν αθλητισμό με βλέμμα καθάριο, επιτυχίες (και αποτυχίες) που αρχίζουν και τελειώνουν σε χέρια ελληνικά.

Ηταν ωραία χθες στο ΟΑΚΑ. Σε τέτοιες εκδηλώσεις θυμάμαι αυτό που ο χειμώνας προσπαθεί να σβήσει από τα μυαλά των ανθρώπων του μπάσκετ, οπότε χρειάζεται ιδιαίτερη επιμονή για να παραμείνει ως επικεφαλίδα - ότι «όλοι δικοί μας είμαστε». Εξάλλου, μια φωτογραφία που εικονίζει αγκαλιασμένους και εκστασιασμένους τους Μπουρούση και Σπανούλη μετά τον μικρό τελικό του Κατοβίτσε κοσμεί ακόμα και σήμερα τον φορητό μου υπολογιστή.