Κάποιοι την πονάνε...

Οπως πάντα στη ζωή, και η ζωή της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ συνέχισε να κυλάει χωρίς το μεγάλο δράμα. Δεν κέρδισε με τρία γκολ διαφορά για να γράφουμε για τη δύναμη του απελπισμένου. Δεν έχασε με πέντε για να δούμε την οργή του λαού. Ούτε καν έφαγε το γκολ στο τελευταίο λεπτό για να μιλάμε για σπασμένες καρδιές.

Ενα συμπαθητικό γκολ στο πρώτο δεκάλεπτο, 80+ λεπτά με την ΑΕΚ να προσπαθεί να το γυρίσει, κατοχή της μπάλας που θα ζήλευαν και οι Ισραηλινοί στην Παλαιστίνη και ένα σφύριγμα για να τελειώσει και ο τελευταίος σημαντικός στόχος της χρονιάς, εκτός αν μπορεί να βγει το υπόλοιπο εξάμηνο της σεζόν με την κουβέντα για το πόσο σημαντικά είναι τα πλέι οφ.

Περιμένοντας, λοιπόν, τον Bob από το Σικάγο να συναντήσει στη Φλόριντα τον Nick από τη Νέα Υόρκη για να συμφωνήσουν για το προσύμφωνο που θα βάλει τους ορκωτούς λογιστές να ελέγξουν τα βιβλία για να δουν αν θα γίνει κάτι το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου, μέσα στον πυρετό των εξελίξεων ένα-δύο λόγια για την ομάδα.

Μπορεί ο Μανώλης να πιστεύει ότι μπροστά στον Ντούσαν Μπάγεβιτς ο Πήλιος Γούσης ήταν αγνός πατρίωτης, αλλά ακόμα κι αυτός δεν μπορεί παρά να ομολογήσει ότι αν ο κακός «Κέρμιτ» δεν υπήρχε, ταυτόχρονα δεν θα υπήρχε και ΑΕΚ. Τουλάχιστον στην κατηγορία που την ξέρουμε.

Με τον Dear All να έχει γίνει μπουχός και τον ανίκητο Βασιλομπίλαρο Λευκοπυργίτη να μην μπορεί να δώσει διαβεβαιώσεις, ο Μπάγεβιτς με απειλές και παρακάλια, με επικλήσεις και υποσχέσεις, κατορθώνει να κάνει την ομάδα όχι μόνο να μπαίνει στο γήπεδο, αλλά να παίζει και μπάλα.

Χωρίς, μάλιστα, να μασάει. Διότι με το να κατεβάσει την ομάδα με τόσο πειραματική σύνθεση όσο αυτή του πρώτου ημιχρόνου, αν η φάση στράβωνε θα ερχόταν και το τέλος του. Μαγκιά του, λοιπόν, που το τόλμησε, όπως και μαγκιά μερικών παικτών που με την προσφυγή ανά πάσα στιγμή έτοιμη, όχι δεν την κάνουν, αλλά θέτουν και την υγεία τους σε κίνδυνο.

Αναφέρομαι, φυσικά, στον Νάτσο Σκόκο, που, με την υπόθεση «πρόκριση» να έχει ουσιαστικά τελειώσει, όταν είδε ότι είναι στα πρόθυρα της θλάσης και η ομάδα του δεν είχε αλλαγές, όχι μόνο δεν βγήκε από το ματς, αλλά άκουγε τις φωνές του προπονητικού τιμ από τον πάγκο για να τον σταματήσουν να τρέχει.

Οταν η bona fide βεντέτα της ομάδας διακινδυνεύει την υγεία της, όταν ο Γεωργέας στα τελειώματα της καριέρας του κάνει διπλά τάκλινγκ και όταν ο Ταχτσίδης εκτός από τεχνίτης γίνεται και σκληρός, φαίνεται ότι η ΑΕΚ έχει ακόμα παίκτες που την πονάνε. Μένει να φανεί αν εκτός από παίκτες υπάρχουν κι άλλοι.




Το να ξεκινήσει από την καταγγελία για τα στημένα παιχνίδια ο νέος γουγουάς, Πάνος Μπιτσαξής, δείχνει ότι έχει θάρρος. Αλλος στη θέση του θα είχε ανοίξει το πολύ βαθύ συρτάρι, θα είχε ρίξει μέσα την καταγγελία, θα το είχε κλειδώσει και θα είχε πετάξει το κλειδί στη θάλασσα. Επίσης, το ότι δεν πλακώθηκε στις υποσχέσεις και τις κοινοτοπίες για το πόσα καλά θα κάνουν αυτός και ο υφυπουργός στον αθλητισμό είναι καλό. Τουλάχιστον ένας λιγότερος που μας φλόμωσε στις υποσχέσεις.

Το ότι, όμως, ο Γερουλάνος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν λάτρη των τεχνών και ο Μπιτσαξής σαν έντιμο βοηθό εισαγγελέα δεν είναι και όραμα για να έχουμε για το μέλλον. Χωρίς πολλά «θα σας κάνω γεφύρια, θα σας κάνω και παιδιά», ο ένας ή ο άλλος πρέπει να κάνουν κάποιες υποτυπώδεις, έστω, προγραμματικές δηλώσεις με ενδιάμεσους χρονικούς σταθμούς, ώστε να ελέγχεται η πρόοδος των προγραμμάτων τους. Δύο εφικτοί και άμεσοι στόχοι είναι του ελέγχου στις ομοσπονδίες και του αθλητισμού που αφορά τον κάθε πολίτη.

Στον έλεγχο στις ομοσπονδίες η προηγούμενη διοίκηση του Υφυπουργείου Αθλητισμού είχε κάνει ένα έγκλημα. Αντιλαμβανόταν το ελεγκτικό συνέδριο κάτι σαν υπηρεσία ντετέκτιβ που θα συγκεντρώνει στοιχεία ώστε να υπακούν οι πρόεδροι των ομοσπονδιών. Καταγγελίες με στοιχεία, στο τένις για παράδειγμα, έφταναν στην ελεγκτική υπηρεσία του υφυπουργείου, με τον Θωμά Μεντεσίδη να τα αξιολογεί και να αρχειοθετούνται, από τη στιγμή που ο πρόεδρος που κατηγορείτο αποδεικνυόταν συνεργάσιμος.

Δεν ξέρω αν ο Μεντεσίδης έχει βγει στη σύνταξη, αλλά ο ίδιος ή αυτός που τον διαδέχθηκε θα μπορούσε να κληθεί από τον νέο γουγουά, που σημειωτέον είναι και νομικός, για μια πρόχειρη ενημέρωση. Και αν τα στοιχεία που βγουν δεν έχουν το ίδιο ή μεγαλύτερο ενδιαφέρον με τις καταγγελίες της ΟΥΕΦΑ, να μου τρυπήσετε το φρύδι να γίνω σαν τον Μήτρογλου, που έτσι όπως έχει κάνει τα φρύδια του είναι σαν τον Ντε Νίρο στο «Raging bull».

Για τον αθλητισμό του πολίτη θα το επαναλάβω ότι από τη στιγμή που έχουμε έναν πρωθυπουργό που αθλείται, είναι αμαρτία οι υπουργοί του να μην κάνουν τα απαραίτητα ώστε να δώσουν τη δυνατότητα σε κάθε κάτοικο αυτής της χώρας να αθληθεί. Ενας τρόπος να βελτιωθεί η συμπεριφορά των φιλάθλων στην κερκίδα είναι μέσα από την άθληση. Διότι ανεξάρτητα από το επίπεδο που έχεις κάνει αθλητισμό, αν προσπάθησες να κάνεις κάτι, έχεις μάθει να σέβεσαι τον κόπο και να εκτιμάς την προσπάθεια του αθλητή. Μερικές φορές η κάφρικη συμπεριφορά της εξέδρας είναι από απλή και άδολη ασχετοσύνη.

Παράδειγμα ασχετοσύνης. Στους Ολυμπιακούς του 2004, όταν είχε παίξει η Δανιηλίδου, πριν από τα σερβίς και ενώ είχε πετάξει την μπάλα στον αέρα όλο και κάποιος πεταγόταν να φωνάξει «έλα, ρε Λένα». Στον χειρότερο εχθρό σου δεν το κάνεις.

Οσο για παράδειγμα καφρίας, θυμάμαι το Παγκόσμιο της άρσης βαρών, με το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας τίγκα από Ελληνάρες, που είχαν πάει να δουν την ομάδα να παίρνει μετάλλια. Και όχι έναν, αλλά δεκάδες Κάφρους στην κερκίδα να φωνάζουν στους ξένους αθλητές την ώρα που άρχιζαν την προσπάθειά τους, στη συνηθισμένη νοοτροπία του «12ου παίκτη στην κερκίδα», όπως λένε οι ποδοσφαιριστές, που έκανε όμως τους αρσιβαρίστες της ελληνικής ομάδας να κοκκινίζουν.

Οπως με το χέρι στην καρδιά θα την πω την αμαρτία μου κι αν έχω άδικο ας κατεβάσει το χέρι ο Θεολόγης του Πατέρα να περάσει η κίνηση και να με κόψει. Δεν γίνεται να είσαι πρόεδρος του Παναθηναϊκού και να έχεις μπλεχτεί σε ντέρμπι για την προεδρία της Σούπερ Λίγκας με τον Απόστολο Παπουτσάκη του Εργοτέλη. Οχι ότι ο Παπουτσάκης είναι κανένας τίποτας, αλλά και μόνο η περίπτωση να κατέβεις στις εκλογές και να χάσεις για να διαδεχτείς τον Dear All στην προεδρία το κάνει να μην αξίζει τον κόπο.

Κι εγώ, αν είναι να πω κακή κουβέντα για τα κόζα, φωτιά να πέσει να με κάψει, αλλά η παρουσία του Νικόλα Πατέρα στην ΕΠΟ περισσότερο θα δυσκολέψει τον Πιλάβιο παρά θα κάνει καλό στον Παναθηναϊκό. Και ποιο θα είναι το μεγάλο αβαντάζ; «Να παίρνει θεσμικά ως αντιπρόεδρος τηλέφωνο ο Πατέρας τον Τεροβίτσα», που είπε ο πραγματικός γιος του Σάββα;

Λύθηκε, δηλαδή, το μεγάλο πρόβλημα και τώρα θα μπορούν να μιλάνε άνετα χωρίς να παρεξηγηθούνε από τον κόσμο. Εκτός αν νομίζει ο Πατέρας ότι έτσι θα πιάσει φιλίες με τους διαιτητές. Αν ήταν οι διαιτητές να κινούνται από τις φιλίες και οι δημοσιογράφοι από την ομάδα που υποστηρίζανε μικροί, σας διαβεβαιώ ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Money makes the world go around.




Οσο για το ότι ο Πατέρας παρεξηγήθηκε από το ότι μια εφημερίδα έγραψε πως πριν από το ματς με τον Ολυμπιακό έκανε ό,τι είχε κάνει ο Φιλιππίδης στη Ριζούπολη, έχει κάθε δίκιο. Χειρότερα τα έκανε. Γιατί ο παίκτης θέλει τον πρόεδρό του να είναι ανίκητος και ο Πατέρας μαζί με τους παίκτες περιμένανε μιάμιση ώρα στο Καλλιμάρμαρο την Αστυνομία να τους επιτρέψει να πάνε στο γήπεδο.