Κάτω τα χέρια από τους μικρούς

Ο Αλεξ Φέργκιουσον είναι ο άνθρωπος που όλοι αγαπούν να μισούν στην Αγγλία. Το κακό είναι πως όσο ο σερ Αλεξ έχει επιτυχίες –και σημειώνει πολλές– είναι δύσκολο να του κάνεις κριτική. Και για ποιο λόγο άλλωστε; Επειδή είναι πετυχημένος; Οι επιλογές του επικρίθηκαν πολλές φορές, όμως στις πιο πολλές είχε δίκιο. Τα ξεσπάσματά του και η γκρίνια του με τους διαιτητές, αλλά και η αλαζονεία του, επηρεάζουν και την απόδοση της ομάδας του.

Αλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Οταν πήρε τον Καντονά από τη Λιντς, κατηγορήθηκε ότι τον «έκλεψε». Οταν επέλεξε τον Κιν για αντικαταστάτη του, τον χαρακτήρισαν ανόητο και όταν επέλεξε τη σύγκρουση με τον Μπέκαμ, πολλοί πρόβλεψαν το τέλος, τόσο το δικό του όσο και της ομάδας. Οταν επέμεινε στην απόκτηση του Νιστελρόι μετά τον σοβαρό τραυματισμό του, τον κατηγόρησαν ότι «παίρνει μίζες» από τις μεταγραφές.

Χαρακτηρίστηκε ξεμωραμένος όταν έδωσε τα πολλά λεφτά για την απόκτηση του Φέρντιναντ, το ίδιο και όταν αγόρασε τον Ρονάλντο και του εμπιστεύτηκε φανέλα βασικού. Βέβαια, είχε ακούσει πολύ χειρότερα τα πρώτα χρόνια που κάθισε στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, ιδίως όταν πέρασε από την ομάδα Νέων πέντε ποδοσφαιριστές στην πρώτη ομάδα (τους αδελφούς Νέβιλ, τον Μπατ, τον Γκιγκς και τον Μπέκαμ), στους οποίους θα προστεθεί λίγο αργότερα και ο Σκόουλς.

Αυτή η φουρνιά των πιτσιρικάδων αποδείχτηκε ιδανική βάση για το χτίσιμο μίας ομάδας που για μία δωδεκαετία κυριάρχησε –και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί– σε Αγγλία και Ευρώπη. Στη Γιουνάιτεντ αποτελεί παράδοση η προσοχή στις ακαδημίες από τον καιρό των «μπέμπηδων» του Μπάσμπι. Ο Φέργκιουσον σε όλα τα χρόνια που κάθεται στον πάγκο της Μάντσεστερ έδωσε σημασία στις ακαδημίες και οργάνωσε πολύ καλύτερα το τμήμα scouting των νεαρών ποδοσφαιριστών, μαζεύοντας ταλέντα απ' όλο τον κόσμο.

Στο προτελευταίο παιχνίδι στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ η Γιουνάιτεντ αντιμετώπισε την Μπεσίκτας και ηττήθηκε 1-0 μέσα στο «Ολντ Τράφορντ». Ο Φέργκιουσον σ' εκείνο το παιχνίδι, του οποίου το αποτέλεσμα δεν έπαιζε ρόλο στην πρόκριση, αφού η ομάδα του είχε ήδη προκριθεί, χρησιμοποίησε 6 νεαρούς ποδοσφαιριστές. Η φετινή, που δεν είναι από τις καλές χρονιές του Φέργκιουσον, είναι ευκαιρία για πολλούς από εκείνους που δεν τον χωνεύουν να του κάνουν κριτική. Και η επιλογή του να χρησιμοποιήσει τους πιτσιρικάδες επικρίθηκε αρκετά, καθώς οι μικροί δεν αποδείχθηκαν άξιοι της πρόκλησης και έκαναν πολλά λάθη.

Μάλιστα, υπήρξε και δημοσίευμα μετά την ήττα από την Μπεσίκτας που έλεγε πως «επιτέλους, καλά νέα για τη Λίβερπουλ. Οι μικροί της Γιουνάιτεντ δεν είναι τόσο καλοί όσο λεγόταν». Ο Φέργκιουσον πέρασε στην αντεπίθεση και υπερασπίστηκε τους μικρούς. Υποστήριξε πως οι νεαροί παίρνουν δικαίωμα συμμετοχής σε τέτοια παιχνίδια για να κάνουν λάθη και να μάθουν.

Σε πολλά δημοσιεύματα έγινε σύγκριση αυτής της φουρνιάς των νεαρών με εκείνη του Μπέκαμ και του Γκιγκς, αλλά εκεί ο Σκωτσέζος ήταν που κατηγόρησε όσους την έκαναν ως εμπαθείς και ανόητους. «Χρησιμοποίησα 6 νεαρούς. Δύο 18χρονους, ένα 19χρονο, έναν 20χρονο και δύο 21χρονους και είναι βλακώδες να υποστηρίζουν κάποιοι ότι δεν έχουν μέλλον.

Εχω σχεδιάσει προσεκτικά το μέλλον αυτών των παιδιών... Οταν ο Μπέκαμ, ο Μπατ και ο Σκόουλς έπαιξαν στην πρώτη ομάδα ήταν 22 χρόνων ενώ αυτά τα παιδιά είναι όλα μικρότερα». Εκτός από τον Γάλλο Ομπερτάν, εκείνος που φαίνεται ότι έχει πολύ καλά στοιχεία είναι ο Ντάρεν Γκίμπσον, ο οποίος έδειξε το ταλέντο του και στο προχθεσινό ματς με την Τότεναμ για το Κάρλινγκ Καπ, μια διοργάνωση όπου χρησιμοποιούνται νεαροί ποδοσφαιριστές από πολλές ομαδες.

Οι άλλοι 4 νεαροί ήταν ο Ραφαέλ ντα Σίλβα, ο Μακέντα, ο Γουέλμπεκ και ο Αντερσον. Ποιοι από αυτούς θα μπορέσουν να πάρουν φανέλα βασικού θα φανεί μες στην επόμενη διετία. Μέχρι τότε ο Φέργκιουσον θα θυμίζει στους επικριτές του αυτό που είχε πει ως σχολιαστής της τηλεόρασης ο Αλαν Χάνσεν στην αρχή της περιόδου 1995-96. «Με τους μικρούς δεν θα κερδίσει τίποτε». Ηταν η χρονιά του νταμπλ της Γιουνάιτεντ.

Ποιός πληρώνει τον βαρκάρη (και το μάρμαρο)

Ο πρωθυπουργός, μιλώντας προχθές στη Βουλή, υπογράμμισε με έμφαση ότι θεωρεί απαράδεκτο να πληρώσουν το κόστος της κρίσης αυτοί που το πληρώνουν πάντα. Οι αδύναμοι. Επίσης, μας υπενθύμισε ότι τα οικονομικά προβλήματα της χώρας οφείλονται στην ανικανότητα της προηγούμενης κυβέρνησης, άντε και λίγο στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Σε αυτές τις δύο επισημάνσεις του πρωθυπουργού δεν ξέρει κάποιος τι να πρωτοθαυμάσει. Την υποκρισία; Ή την πενταετούς διάρκειας μνήμη του πρωθυπουργού;

Επίσης, είναι εκπληκτικό το πώς η «κριτική ικανότητα» κάποιων Μέσων έχει εξαφανισθεί και θεωρούν αυτά τα λεχθέντα –και διάφορες άλλες αστοχίες για να το πω κομψά– ανάξιες επισήμανσης. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, ποιος δηλαδή θα πληρώσει την κρίση;

Οι τράπεζες; Εκείνοι που κερδίζουν πολλά; Ή, μήπως, όλοι εμείς και κυρίως οι αδύναμοι; Η αγαπημένη καραμέλα της κυβέρνησης είναι η «πράσινη ανάπτυξη», ένας όρος που παραμένει σκόπιμα ασαφής για να χρησιμοποιείται κατά το δοκούν και να εξυπηρετεί τους επικοινωνιακούς χειρισμούς της κυβέρνησης. Γιατί και η ρημάδα η «πράσινη ανάπτυξη», ό,τι και αν σημαίνει ο όρος, χρειάζεται κεφάλαια και επενδύσεις.

Και, από όσο γνωρίζω, κανείς ιδιώτης δεν επενδύει χωρίς κέρδος, ενώ το κράτος δεν έχει για να επενδύσει. Απλώς η «πράσινη ανάπτυξη» είναι η νέα φόρμουλα για να γεννηθούν νέοι φόροι και να δοθούν πλεονεκτήματα στις μεγάλες επιχειρήσεις για τη δημιουργία κερδών ύστερα από την κρίση. Η επίκληση της προστασίας του περιβάλλοντος είναι ένα γελοίο άλλοθι.

Περιβαλλοντική προστασία και κέρδος δεν συμβαδίζουν. Η χρηματοδότηση αυτής της ανάπτυξης και η τόνωση των κερδών των επιχειρήσεων θα γίνουν πάλι μέσω των χρηματιστηρίων και των τραπεζών και φυσικά εις βάρος μας, αφού η επιλογή είναι μία. Μείωση των κρατικών ελλειμμάτων, κάτι που δεν σκεφτόταν η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα όταν έριχνε τα δις στην αγορά για να στηριχθούν οι τράπεζες.

Που δεν πλήρωσαν καμία κρίση. Οπως στον καιρό του σημιτικού εκσυγχρονισμού –που ξέχασε ο πρωθυπουργός. Τότε που τα ταμεία έβαζαν –όχι αυτοβούλως– την περιουσία τους στα χρηματιστήρια και η πολυδιαφημισμένη ανάπτυξη γινόταν με τα δάνεια των τραπεζών και καταστροφικές στρατηγικές επιλογές όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Μετά τα αεροβόλα, τι;

Ο Τζόρβας μετά το ντέρμπι της Κυριακής βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα εξαιτίας των καταγγελιών του για το αεροβόλο. Η καταγγελία θα είχε πολύ καλύτερη τύχη και θα ανέδυε ακόμα περισσότερο το γεγονός –αν όντως συνέβη– σε περίπτωση που ο ΠΑΟ ήξερε να ενεργήσει σωστά και όχι με ανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν. Εκεί φαίνονται οι επικοινωνιακές ικανότητες και όχι στη φασαρία για τον αριθμό των προσκλήσεων.

Ο Τζόρβας στην καταγγελία του έκανε ένα λάθος. Μίλησε για «συγκεκριμένη εντολή» που υπήρχε από την πλευρά του Ολυμπιακού, ώστε να περάσει το αεροβόλο στην 7 και να δημιουργηθούν συνθήκες Ριζούπολης στο παιχνίδι. Σε μία τέτοια καταγγελία η σοβαρότητα πρώτα απ' όλα επιβάλλει να παρουσιάσεις και τα στοιχεία που γνωρίζεις για να τη στηρίξεις. Αν δεν το κάνεις, δημιουργείς εντυπώσεις και κλίμα που υποδαυλίζουν τη βία, στην πάταξη της οποίας υποτίθεται ότι θα βοηθούσαν οι κάμερες των γηπέδων και οι σεκιούριτι των ομάδων.

Οι διωκτικές αρχές έλεγξαν τα όσα έγραψαν οι κάμερες; Οι σεκιούριτι του Ολυμπιακού απομάκρυναν κάποιους οπαδούς που δεν συμπεριφέρθηκαν σωστά; Ή όλα αυτά είναι μία ιστορία υποκρισίας που μας βολεύει όλους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο;