Το ανοιχτό βιβλίο που δεν διάβασαν στον ΠΑΟ

Ποιος είναι ο τελευταίος τίτλος πρωταθλήματος του Παναθηναϊκού; Αυτός του 2003-04. Σεζόν του νταμπλ. Θυμάστε ποιο παιχνίδι διατήρησε τον ΠΑΟ σε τροχιά διεκδίκησης τίτλου τότε; Το 1-1 με τον Ολυμπιακό στη Ριζούπολη.

Από τα προεόρτια του ντέρμπι εκείνου μέχρι την ώρα που οι παίκτες συνεχάρησαν αλλήλους και μπήκαν στα αποδυτήρια, το όλο σκηνικό έφερε τρεις αξιοπρόσεκτες «πράσινες» πινελιές. Πινελιά πρώτη: ο Παναθηναϊκός οδεύει προς το ντέρμπι «λάου λάου». Χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις. Αφήνει τον προπορευόμενο –κατά δύο βαθμούς– Ολυμπιακό επαναπαυμένο στις δάφνες τού 3-0 της περασμένης σεζόν.

Πινελιά δεύτερη: παίζοντας έξυπνα απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που αντιδρά αμήχανα μόλις αντιλαμβάνεται ότι το πράγμα δεν εξελίσσεται σε… πάρτι, ο ΠΑΟ σκοράρει (Κωνσταντίνου) και χάνει ευκαιρίες. Μολονότι οι «ερυθρόλευκοι» διαμαρτύρονται στον Βασάρα για ένα πέναλτι (μαρκάρισμα στον Ζιοβάνι), από αυτά που «δίνονται και δεν δίνονται», οι φιλοξενούμενοι είναι εμφανώς καλύτεροι στο πρώτο μέρος.

Πινελιά τρίτη: το ματς έχει λήξει και οι παίκτες του Παναθηναϊκού πανηγυρίζουν κοντά στην εξέδρα των οπαδών τους για το «Χ» που τους κρατά «ζωντανούς». Οι πανηγυρισμοί αυτοί από την επομένη γίνονται αντικείμενο χλευασμού εκ μέρους των οπαδών του Ολυμπιακού. Ποιος θυμάται αυτό το πικάρισμα όταν «πρασινίζει» ο τίτλος; Κανείς.

Ποια είναι η καλύτερη εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο «Γ. Καραϊσκάκης» στα χρόνια της εγχώριας κυριαρχίας του Ολυμπιακού; Δοθέντος ότι την εποχή Κυράστα κοινή έδρα των «αιωνίων» είναι το ΟΑΚΑ, η απάντηση παραπέμπει στο 1-1, επί Πεσέιρο. Πώς διαχειρίζεται ο ΠΑΟ την εμφάνιση εκείνη εν όψει του ματς Κυπέλλου που έπεται; «Επρεπε να νικήσουμε 4-1 ή 5-1», δηλώνει ο Γκούμας.

Σύσσωμος ο «πράσινος» οργανισμός ζει για την ώρα που θα δοθεί η χαριστική βολή στον «υπερτιμημένο» Ολυμπιακό. Ο φίλα προσκείμενος Τύπος παιανίζει. Σε συντονισμό με το κλίμα αυτό, ο Πεσέιρο ρίχνει στη μάχη –μαζί– Σαλπιγγίδη, Παπαδόπουλο και Ν'Ντόι. Ο Ολυμπιακός κάνει στο γήπεδο ό,τι θέλει και νικά 4-0.

Είναι κάμποσα, ακόμη, τα κεφάλαια του βιβλίου των «αιώνιων» ντέρμπι –στα τελευταία 10-12 χρόνια– που προσφέρουν καθαρά συμπεράσματα. Το βιβλίο είναι ευανάγνωστο, αλλά η διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟ δεν καταδέχθηκε να ρίξει μια ματιά: σχεδόν κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός αμφισβητεί το μέταλλο του Ολυμπιακού το πληρώνει. Δεν συνέφερε τους «πράσινους» η ανύψωση των τόνων πριν από το ντέρμπι της περασμένης Κυριακής. Την έκαναν, όμως, την… κουτουράδα. Κι ας επρόκειτο για εκτός έδρας αναμέτρηση.

Η κουτουράδα, μάλιστα, ήταν διαρκείας. Δεν αφορούσε μόνο τις τελευταίες ημέρες πριν από το ντέρμπι. Διαμαρτυρόταν ο Πανιώνιος για τη διαιτησία; «Δεν είμαστε σαν τον Ολυμπιακό», απαντούσαν οι «πράσινοι». Δεν δινόταν το πέναλτι στην ανατροπή του Βύντρα στο ματς με τον Αστέρα; Ο Ν. Πατέρας μνημόνευε τα «παπαγαλάκια που βρίσκονται στην άλλη πλευρά». Τι έγινε κατόπιν, εν όψει ντέρμπι; Επαιξε ο Σ. Κόκκαλης το γνωστό παιχνίδι «ταρακουνώ τους παίκτες», του οποίου τη σκοπιμότητα έχουμε επανειλημμένως επισημάνει, και έσπευσε ο Ν. Πατέρας να το κάνει… πινγκ πονγκ.

Θα πει κανείς: «Καλά, δύο βαθμούς πίσω ήταν ο Ολυμπιακός, με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε συναγερμό, λόγω της απουσίας τόσων παικτών. Θα τον έβρισκαν χαλαρό οι "πράσινοι", αν δεν κατέβαιναν στο Φάληρο ανεμίζοντας πολεμικά φλάμπουρα;». Οχι ασφαλώς.

Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, κρίσιμη παράμετρος είναι άλλη –το γράφαμε και χθες: η ομάδα του Παναθηναϊκού αγχώνεται σε μέγιστο βαθμό όταν οι «φίλιες δυνάμεις» (Τύπος, οπαδοί, διοίκηση) τη θέτουν μπροστά σε ένα «τώρα ή ποτέ», αναθέτοντάς της την αποστολή να ξορκίσει σε 90 λεπτά πίκρες πολλών ετών. Να επιδείξει απέναντι στους «ερυθρόλευκους» αγωνιστική ανωτερότητα, την οποία δεν φαίνεται (ακόμη, τουλάχιστον) να έχει.

Κατανοώ ότι η διοίκηση του ΠΑΟ δεν θέλει να αφήνει τίποτε να πέσει κάτω, ούτε καν τα μπαλάκια του πινγκ πονγκ που πετάει ο Κόκκαλης. Οτι θέλει να αποπνέει αυτοπεποίθηση. Σωστά, αλλά σημασία έχει η επιλογή των κατάλληλων «πώς» και «πότε». Ειδάλλως η επικοινωνία αναγορεύεται στο παν, δίχως να εξετάζονται οι επιπτώσεις πάνω στην ομάδα και τις προσπάθειές της.

Το λέγαμε και παλιότερα: εδώ και πολλά χρόνια ο ΠΑΟ μαστίζεται από το επικοινωνιακό σύνδρομο της… Κόκκινης στολής. Συγγνώμη για το ασύμβατο του χρώματος, αλλά κόκκινη στολή φορούσαν οι Αγγλοι στρατιώτες του 18ου και 19ου αιώνα. Γιατί τους έντυναν έτσι; Για να μην είναι ευδιάκριτο το αίμα των τραυματισμένων. Το… επικοινωνιακό αμόκ της εποχής αυτό υπαγόρευε:

να μη φαίνεται το αίμα, για να μην πέφτει το ηθικό. Ελα όμως που έπεφταν κατάχαμα περισσότεροι Αγγλοι στρατιώτες! Ετσι κοκκινοντυμένοι, έδιναν καλό στόχο ακόμη κι όταν καλύπτονταν (;) πίσω από θάμνους. Το κυνήγι των στιγμιαίων εντυπώσεων προκαλούσε περισσότερες απώλειες «ημετέρων δυνάμεων». Αξιζε τον κόπο; Προφανώς όχι.