Θα βρίσκει ο παπάς να θάψει;

Αν γίνει πυρηνικός όλεθρος, θα επιβιώσουν μόνο οι κατσαρίδες και ο Τεν Κάτε. Το αν κάποιος είναι καλός ή κακός προπονητής -όπως και το αν κάποιος είναι καλός ή κακός ποδοσφαιριστής- είναι θέμα μεγάλης συζήτησης και συχνά εντελώς υποκειμενικό. Για παράδειγμα, ένας προπονητής μεγάλης ομάδας, η οποία παίζει πολύ ελκυστικό ποδόσφαιρο αλλά δεν παίρνει τίτλους για τον άλφα ή βήτα λόγο (ατυχία, διαιτησία, τραυματισμοί κ.λπ.) είναι καλός ή κακός;

Πετυχημένος ή αποτυχημένος; Και το πράγμα λειτουργεί και ανάποδα: ένας προπονητής μεγάλης ομάδας, του οποίου η ομάδα είναι πιο βαρετή κι από σίριαλ του Χάρη Ρώμα αλλά παίρνει τίτλους, είναι καλός και πετυχημένος; Είναι προπονηταράς;

Αν είναι έτσι, ο Βίκτορ Μουνιόθ που τερμάτισε κοντά 20 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό είναι μυρωδιάς και πανάσχετος και ο Γιτζάκ Σουμ, που πήρε νταμπλ, είναι ένας θεωρητικός του ποδοσφαίρου. Μεταξύ μας, κανένα από τα δύο αυτά πράγματα δεν ισχύει. Και όποιο φίλο του Παναθηναϊκού και να ρωτήσεις, ο προπονητής που έχει στην καρδιά του, άσχετα αν δεν πήρε τίτλο, είναι ο συγχωρεμένος Γιάννης Κυράστας. Οχι επειδή είναι συγχωρεμένος, αλλά για την μπάλα που καμαρώσαμε με αυτόν προπονητή.

Υπάρχουν λοιπόν και προπονητές που μπορεί να είναι θαυμάσιοι για την Μπαρτσελόνα, την Τσέλσι, την Ιντερ ή την Μπάγερν, αλλά όχι για τον Παναθηναϊκό. Οπως και παίκτες. Ο Μπίσκαν ήταν μια χαρά για τη Λίβερπουλ, ο Φλάβιο (μια φορά κι έναν καιρό) για τη Ρεάλ, αλλά στον Παναθηναϊκό δεν έπιασαν.

Δεν έγιναν μικρότεροι παίκτες επειδή δεν έπιασαν εδώ, απλά δεν ταίριαζαν τα χνότα τους με αυτά της ομάδας. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες κι όποιος έχει απορίες, ας πάρει τον σερ Αλεξ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Βενγκέρ στην Αρσεναλ, τον Μοράτι στην Ιντερ ή τον Γκαλιάνι στη Μίλαν να του πουν.

Το καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό αποφάσισαν να στηρίξουν έναν προπονητή, ο οποίος δεν πήρε τίτλο, δεν εμφάνισε μια ομάδα που να παίζει ωραία μπάλα, αποκλείστηκε στο Κύπελλο από τον Πανσερραϊκό και δεν έφερε ούτε μισό παίκτη από τους υπό παραχώρηση της Τσέλσι ή της Μπαρτσελόνα.

Εμεινε για να «κριθεί συνολικά στο τέλος του συμβολαίου του». Εμεινε διότι κατάφερε να περάσει στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ ανεβαίνοντας ένα ολόκληρο βουνό (Ιντερ, Βέρντερ και Ανόρθωση) και να κατρακυλήσει από την άλλη πλευρά στη συνέχεια, όταν αποκλείστηκε από τη Βιγιαρεάλ παρ' όλη την ισοπαλία του «Μαδριγάλ».

Εμεινε προφανώς διότι «κατάφερε» να τερματίσει τρίτος στην κανονική διάρκεια και δεύτερος στα πλέι οφ, διότι κατάφερε να αποκλειστεί από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ από μια (τότε τουλάχιστον) καλή Ατλέτικο. Εμεινε κυρίως με την προσδοκία ότι θα αξιοποιήσει το ρόστερ το οποίο πλέον είχε μάθει καλά, θα κατέληγε σε ένα σύστημα κι ένα βασικό κορμό, θα αξιοποιούσε τους ποιοτικούς παίκτες που είχαν έρθει ή θα ερχόντουσαν μέχρι τα τέλη Αυγούστου, θα έκανε τον Παναθηναϊκό μια «μικρή Μπαρτσελόνα» ή μια «μικρή Τσέλσι», όπως ήλπιζαν αυτοί που τον επέλεξαν πριν από ενάμιση χρόνο αντί του Λάουντρουπ, ο οποίος το πολύ πολύ να έκανε τον Παναθηναϊκό «μικρή Χετάφε»...

Εν τέλει ο Τεν Κάτε δεν έκανε τον Παναθηναϊκό «μικρή Μπαρτσελόνα», όπως δεν τον έκανε και «μικρό Παναθηναϊκό». Τον παρέλαβε «Παναθηναϊκό», με τις αδυναμίες του, τις παθογένειές του, τις αρρώστιες και τα σαράκια του και τον έχει διατηρήσει στο ίδιο επίπεδο.

Ούτε ένα κλικ παραπάνω. Αν στη διοίκηση αυτός ήταν ο στόχος, να μη φέρουν κάποιον που θα «μικρύνει» την ομάδα, τότε ο Τεν Κάτε είναι πετυχημένος... Δευτερότριτο τον παρέλαβε, δευτερότριτο τον διατηρεί. Βαρετή μπάλα έπαιζε και πριν, βαρετά παίζει και τώρα. Οι παίκτες έφευγαν πικραμένοι και σιχτιρισμένοι, με την ίδια διάθεση φεύγουν και τώρα (Μουν, Μάτος, Ιβανσιτς, Γκούμας και άλλοι).

Σπουδαίες ή απλά καλές μεταγραφές «καίγονταν», το ίδιο κινδυνεύουμε να πάθουμε και φέτος. Εχω πλέον την αίσθηση πως όλοι αυτοί που περιμένουν τον Τεν Κάτε να ολοκληρώσει το διετές του συμβόλαιο, να ολοκληρώσει «το έργο του» και να κριθεί συνολικά το καλοκαίρι, δεν έχουν καταλάβει σε ποια ακριβώς κατάσταση κινδυνεύει να είναι ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι, αν συνεχίσει το ίδιο βιολί (φτωχού θεάματος και μικρότερης συγκομιδής βαθμών σε σχέση με τον Ολυμπιακό). Διότι μπορεί μέχρι τότε να μη βρίσκει ο παπάς να θάψει.

Υ.Γ.: Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι το μπάσκετ του Παναθηναϊκού δεν έχει καμία υποχρέωση να σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου της ποδοσφαιρικής ομάδας, ούτε να ξεπλένει την τιμή και την υπόληψή της. Το ότι έχασε ο Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του έπρεπε «να πάρουν πίσω το αίμα του "πράσινου" λαού». Το μπάσκετ έχει δώσει τις εξετάσεις του κι έχει πάρει άριστα πολλές φορές.