Ο θρίαμβος ενός… νοσοκομείου

Στο –εσαεί εφημερεύον– «ερυθρόλευκο» νοσοκομείο, ακόμη και χθες στήνονταν… ράντζα: τρεις αναγκαστικές αλλαγές! Κι όμως, ο Ολυμπιακός νίκησε. Καθαρά. Πώς να μη σταθείς στο φαινόμενο να επικρατεί σε ντέρμπι «αιωνίων», και μάλιστα να απειλεί τους αντιπάλους με συντριβή η ομάδα της οποίας ο προπονητής έχασε τη δυνατότητα να προβεί σε «κινήσεις τακτικής» ή διορθωτικές κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης;

Πώς να μη σκεφτείς τι (ακόμη) θα γινόταν χθες, στο Φάληρο, εάν οι γηπεδούχοι διέθεταν τον Γκαλέτι (σε μέτρια, έστω, για τα «κυβικά» του κατάσταση), τον Τοροσίδη ή και τον Ντιόγο; Εξυπακούεται πως όλα αυτά (τα προαναφερθέντα), που προσδίδουν ιδιαίτερη αξία στη νίκη του Ολυμπιακού και την «αναβαθμίζουν» σε θρίαμβο, καθιστούν –κατ' αναλογία– δυσβάσταχτη τη βραδιά για τον Παναθηναϊκό. Οχι τόσο την ήττα, όσο την εμφάνιση.

Σύμφωνοι, το να εκτίθεται –από την πρώτη κιόλας φάση– ο Σπυρόπουλος στις αναμετρήσεις του με τον εξαιρετικό, χθες, Ζαϊρί, ειδικώς όταν οι εναλλαγές θέσεων Σαλπιγγίδη – Γκάμπριελ δεν του παρείχαν επαρκή κάλυψη, είναι κάτι που γίνεται. Σύμφωνοι, αιτιολογείται και το «μουδιασμένο» πρώτο δεκαπεντάλεπτο των «πρασίνων», που είχε ως συνέπεια, εκτός των άλλων, την ανεπαρκή τροφοδότηση του Σισέ.

Πότε; Σε ένα χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι κινήσεις του Γάλλου πρόδιδαν αυξημένη ενέργεια και διάθεση. Εν πάση περιπτώσει, ντέρμπι εκτός έδρας με τον Ολυμπιακό ήταν: οι «πράσινοι» ήθελαν πάση θυσία να αποτρέψουν το ενδεχόμενο να τους αιφνιδιάσουν οι γηπεδούχοι και στο κάτω κάτω στο τελευταίο εικοσάλεπτο του πρώτου μέρους ανέλαβαν τον έλεγχο του αγώνα.

Εχουμε έως εδώ κάτι ανεξήγητο; Οχι. Εχουμε, όμως, με τον Παναθηναϊκό της επανάληψης. Ειδοποιός διαφορά του φετινού ΠΑΟ από τον ΠΑΟ άλλων (όχι μακρινών) εποχών είναι ότι τώρα η ομάδα διαθέτει αρκετούς παίκτες με προσωπικότητα. Είδατε κανέναν να κάνει αισθητή την παρουσία του στο παιχνίδι;

Μάλλον όχι. Μια καλή ενέργεια, βρε αδελφέ. Οπως π.χ. ήταν αυτή την οποία –στον αντίποδα– είχε κάνει νωρίτερα ο Ντουντού, στη φάση του 1-0, με το έξοχο γύρισμα που πρόσφερε έτοιμο γκολ στον Μήτρογλου. Ηταν η καλύτερη ενέργεια που έκανε ο όχι τόσο καλός, στο πρώτο μέρος, Ντουντού. Την έκανε, όμως. Από κάτι τέτοια κρίνονται τα ντέρμπι.

Είδατε, λοιπόν, άσο των «πρασίνων» να επιτυγχάνει κάποια προσωπική υπέρβαση, στιγμιαία έστω; Οχι. Πιο χτυπητή ήταν η ανεπάρκεια του Κατσουράνη στο χθεσινό ντέρμπι. Η απώλεια της διπλής ευκαιρίας του Σισέ στο 66' ήταν το άτυπο τέλος των επιθετικών βλέψεων των φιλοξενουμένων.

Εκτός αν θεωρηθούν επιθετικές προσπάθειες εκείνα τα μακρινά -στερούμενα τύχης- σουτ, που περισσότερο πρόδιδαν εκνευρισμό και πνεύμα παραίτησης, παρά την κρυφή ελπίδα ότι ο Νικοπολίδης θα «την πάθαινε». Σουτάροντας «στον γάμο του Καραγκιόζη», οι παίκτες του ΠΑΟ έδιναν την εντύπωση ότι ήθελαν να «νικήσουν» στις… στατιστικές που καταγράφουν τελικές προσπάθειες, δίχως να διευκρινίζουν πόσες αντιστοιχούν σε πραγματικές ευκαιρίες.

Ο Ολυμπιακός είχε πάθος, στόφα, οργάνωση. Από χθες έχει και την πρωτοπορία στην κούρσα του πρωταθλήματος. Ο ΠΑΟ πιθανότατα από αύριο θα έχει αναζωπύρωση της εσωτερικής γκρίνιας…