Τα προεόρτια των δύο ντέρμπι – σε Καραϊσκάκη και Ν.Δ.

Πάει, ξενερώσαμε… Εκεί που είχαμε μερακλωθεί με τα «σκοτώστε τους» και τους «οφθαλμιάτρους», να σου ο καθωσπρεπισμός της τελευταίας στιγμής. Εκεί που είχαμε νιώσει πως έρχεται ντέρμπι, σταματά ο χορός του πολέμου κι αρχίζει ο χορός του («πράσινου») Ησαΐα με τον («ερυθρόλευκο») Μώραλη. Πλήξη, ξανά.

Αμάν πια. Τι ζητάμε; Απλή πώρωση διαρκείας. Να θρέψει για λίγες ημέρες παραπάνω αναψοκοκκινισμένους οπαδούς και «στρατευμένο» Τύπο. Να φτιάξει περισσότερους «βαμμένους» και βλαμμένους. Αλλά έτσι είστε. Προβλέψιμοι. Προδιαγεγραμμένοι καυγάδες, προδιαγεγραμμένες «υφέσεις». Σαν τον Μητσοτάκη με τον Ανδρέα Παπανδρέου καταντήσατε. Από τα «ψεύτες vs κλέφτες» στα «Κώστα μου» - «Ανδρέα μου» της «οικουμενικής». Και φτου κι απ’ την αρχή.

Μια και αναφερθήκαμε στον επίτιμο: τουλάχιστον τα προεόρτια του ντέρμπι στη Νέα Δημοκρατία προσφέρουν ορισμένα αναπάντεχα. Περιμένατε εσείς ότι θα έκανε τέτοια αβάντα στην Ντόρα Μπακογιάννη ο μητροπολίτης Ανθιμος, αυτή η εξέχουσα προσωπικότητα της «Δεξιάς του Κυρίου» που διαρκώς καταλογίζει ενδοτικότητα στην ελληνική εξωτερική πολιτική; Φανταζόσασταν ότι θα μετέτρεπε ναό της Θεσσαλονίκης σε άτυπο εκλογικό κέντρο της Ντόρας, προτρέποντας μάλιστα τους πιστούς να τη χειροκροτήσουν;

Ποια; Την Ντόρα. Υποτίθεται ότι για τον Ανθιμο η «γραμμή» της Ντόρας στα θέματα εξωτερικής πολιτικής θα ήταν λόγος (τρόπος του λέγειν) να την… αφορίσει, όχι να τη στηρίξει. Αλλά, βλέπετε, εκεί που αρχίζουν τα πολιτικά παιχνίδια της Ορθοδοξίας τελειώνει κάθε έννοια ορθόδοξης προσέγγισης των πολιτικών συμβάντων.

Παρεμπιπτόντως, από τους τρεις υποψηφίους στη Ν.Δ., ο Π. Ψωμιάδης είναι αυτός που επιστρατεύει συχνότερα αθλητική ορολογία. Σε κάποια ομιλία του θυμήθηκε το αξίωμα «αν περάσει η μπάλα δεν περνάει ο παίκτης». Σε μια τηλεοπτική του αποστροφή ξεπατίκωσε Βασίλη Δανιήλ: «Είμαι 100 χρόνια μπροστά». Εννοούσε ότι πρωτοπορεί όταν εμφανίζεται ντυμένος Ζορό ή καβαλάρης κλπ.

Κορυφαία «αθλητική» στιγμή της Ντόρας; Πιθανόν το Καλλιμάρμαρο 2004. Τόσα δημόσια πρόσωπα μίλησαν το βράδυ εκείνο, αλλά μόνο την Ντόρα τίμησε το πλήθος με κάποια προσοχή. Πότε ακριβώς; Οταν η τότε δήμαρχος εκτελούσε χρέη διερμηνέα του Οτο Ρεχάγκελ.

Ο Αντ. Σαμαράς, πάλι, σύνδεσε το όνομά του με μια από τις πιο… εθνολεβέντικες ατάκες που εκστόμισε ποτέ πολιτικός. Πότε; Το 1994, όταν ο ΠΑΟΚ κέρδισε το Κύπελλο Κόρατς στο μπάσκετ. «Μόνο Μακεδόνες σαν κι εσάς θα μπορούσαν να το κερδίσουν», ανέφερε στο συγχαρητήριο μήνυμά του ο Α. Σαμαράς, που ήταν τότε αρχηγός της «Πολιτικής Ανοιξης». Μάλιστα. «Μόνο Μακεδόνες». Μυστηριώδες αθλητικό, αιματολογικό, εθνολογικό πεπρωμένο.

Καλά, ας παρακάμψουμε τα «πώς» και τα «γιατί». Ας αναρωτηθούμε απλώς τι θα γινόταν το 1968, τότε που πήρε η ΑΕΚ το Κυπελλούχων στο μπάσκετ, εάν υπήρχε στην Ελλάδα κοινοβουλευτική δημοκρατία κι ήταν αρχηγός κόμματος ο Α. Σαμαράς. Θα έλεγε πως «μόνο Αθηναίοι» ή «μόνο ομάδες προσφύγων» θα μπορούσαν να το κατορθώσουν; Αλλά κι αυτά τα μακεδονικά γονίδια πώς στην ευχή ανιχνεύθηκαν στον θρίαμβο του 1994; Ποιος τα κόμισε; Ο Μπέρι; Ο Πρέλεβιτς; Ο Σάβιτς; Ο γεννημένος στις ΗΠΑ Τζον Κόρφας; Ο Γαλακτερός;

Δεν είναι άδικος ο κόσμος; Λες τέτοια το 1994 και έπειτα από 15 χρόνια ο μακεδονομάχος (κι όχι μόνο) Ανθιμος πριμοδοτεί την Ντόρα. Αλλά τι καθόμαστε και συζητάμε τώρα… Ολα αυτά, η «κόντρα» στη Ν.Δ., τα ελλείμματα, το ασφαλιστικό, είναι ασήμαντες παρωνυχίδες μπροστά στο μέγα πρόβλημα των ημερών: η πατρίς κινδυνεύει διότι ένας φιγουρατζής υπουργός, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, τολμά να αγνοεί τη Σχολή Σκέψης Αντώνη Πανούτσου.

Τι θα πει, υπουργέ, «δεν έχουν θέση στο Σώμα» όσοι αστυνομικοί βρίζουν, εξευτελίζουν, δέρνουν και βασανίζουν κόσμο; Ετσι, γενικώς και αορίστως; Αν, δηλαδή, οι παθόντες προέρχονται από χώρες στις οποίες συμβαίνουν τρισχειρότερα, θα χάσει η Βενετιά βελόνι; Θα τρελαθούμε τώρα; Τσάμπα γράφει κατεβατά ο Πανούτσος τόσο καιρό; Είσαι, μωρέ, από το Πακιστάν και θέλεις σεβασμό δικαιωμάτων; Να πας πίσω, ρε, να τον βρεις.

Εντάξει, δεν λέω. Δεκαετίες τώρα έχει διαμορφωθεί ένα «κακό προηγούμενο». Να, ας πούμε στην επταετία της ημέτερης χούντας. Ζούσε ο Ελληνας στη Σουηδία κι οι ανόητες οι σουηδικές αρχές δεν τον άρχιζαν στον «φάλαγγα» και στις εικονικές εκτελέσεις για να νιώσει τι εστί πατρίδα. Πήγαιναν, την εποχή του Φράνκο, μετανάστες από το Ελ Εχίδο στη βόρεια Ευρώπη.

Ούτε που σκέφτονταν οι ξανθωποί φλώροι να εκτελέσουν κάμποσους με «γκαρότα» (*), για να εξασφαλιστεί μια πολιτισμική ποικιλία στον βορειοδυτικό κόσμο. Σκοπός όμως είναι να προοδεύουμε, όχι να μένουμε αγκυλωμένοι στις ουμανιστικές βλακείες του παρελθόντος. Κρίμα, υπουργέ. Κοτζάμ βραβείο από το FBI έχεις κι ούτε που σκέφτηκες ότι το μέλλον το δείχνει ο Αντώνης. Κρίμα.

(*): Γκαρότα ήταν ένα μεταλλικό κολάρο που έσφιγγε τον λαιμό του κατάδικου μέχρι να τον σπάσει. Μεσαιωνικός τρόπος εκτέλεσης που αναβίωσε στα χρόνια του Φράνκο, μέχρι τον θάνατό του (1975).