Ούτε στο Λουξεμβούργο

Η πιο συνηθισμένη κατηγορία στην αθλητικογραφία είναι το «μιλάτε εκ τους αποτελέσματος και είστε μετά Χριστόν προφήτες». Μια κατηγορία εν μέρει βλακώδης, αφού το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να έχει σχέση με την κριτική, αλλά και πολλές φορές σωστή, κυρίως όταν το αποτέλεσμα φουσκώνει το μέγεθος του γεγονότος. Για παράδειγμα η ισοπαλία του Ολυμπιακού με την Αλκμααρ.

Με ένα ακόμα βαθμό αλλά και πιθανόν χωρίς αυτόν ο Ολυμπιακός θα έχει περάσει από τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ στη φάση των «16». Αυτή είναι η μισογεμάτη προσέγγιση στο θέμα. Η μισοάδεια είναι ότι θα έχει «καταφέρει» να αποκλείσει τη Σταντάρ Λιέγης και την Αλκμααρ, οι οποίες μπορεί να έχουν ένα σερί 720 αγώνων χωρίς ήττα στα ευρωπαϊκά κύπελλα, μπορεί να έχουν αποκλείσει στην ιστορία τους τη Ρεάλ και τη Γιουνάιτεντ (ενίοτε και τις δύο ταυτόχρονα), μπορεί να πρέπει να μην είμαστε ψηλομύτες, να ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να προχωρήσεις στην Ευρώπη και όποιο άλλο επιχείρημα χρειάζεται για να καλυφθεί αυτό που ο φίλαθλος βλέπει, αλλά η αλήθεια είναι μία:

αν στον Ολυμπιακό πρέπει να κάνουν κωλοτούμπες από τη χαρά τους που απέκλεισαν τα δύο ευρωπαϊκά θεριά, ανάμεσα στο 2004 που ο Σωκράτης έλεγε το «και γιατί όχι» όταν τον ρωτούσαν αν ο Ολυμπιακός μπορεί να φτάσει στον τελικό και σήμερα που κοντεύει να φωταγωγηθεί το Πασαλιμάνι για τη νίκη επί της Αλκμααρ έχει μεσολαβήσει μια αιωνιότητα.

Η αλήθεια είναι ότι για τον Ολυμπιακό το ανησυχητικό είναι ότι η ισοπαλία στην Ολλανδία είναι επιτυχία επειδή πριν από λίγα χρόνια μία ήττα από τη Χέρενφεν είχε θεωρηθεί καταστροφή ενώ τώρα η ήττα από την Αλκμααρ θα ήταν κακό, αλλά όχι απρόβλεπτο αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι ότι με 15 παίκτες δεν βγαίνει ούτε το πρωτάθλημα Λουξεμβούργου και όχι της Ελλάδας μαζί με τα ευρωπαϊκά ματς, χωρίς όμως το Κύπελλο, στο οποίο ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε σχεδόν με στεναγμό ανακούφισης. Αντίθετα είναι μισή αλήθεια ότι ο Ολυμπιακός είναι άτυχος λόγω των τραυματισμών. Μπορεί να είναι άτυχος, αλλά είναι και τυχερός στο ότι τελειωμένοι πέρυσι παίκτες, όπως ο Μπράβο και ο Οσκαρ, συνεισέφεραν εφέτος.

Αν δηλαδή αυτοί οι δύο και ο αναστάς εκ νεκρών Στολτίδης δεν έπαιζαν, ποιοι θα ήταν αναπληρωματικοί στον Ολυμπιακό; Οι αναπληρωματικοί του Φετφατζίδη και του Νικλητσιώτη στη νέων; Και με το χέρι στην καρδιά. Αν στον Ολυμπιακό έπαιζαν ο Τζιόλης, ο Μάντζιος και ο Κλέιτον, ο Ζίκο θα μπορούσε να τους αποκλείσει από τη 18οκτάδα όπως έκανε ο Τεν Κάτε ή θα ήταν bye, bye για τον Βραζιλιάνο; Για να φανεί ότι μπορεί να λέγεται ότι η θέση του προπονητή στον Ολυμπιακό είναι βαριά, αλλά γίνεται βαρύτερη όταν έχει αδειάσει το προεδρικό πορτοφόλι.




Εφτασε η στιγμή να δούμε από τι υλικό είναι φτιαγμένος ο Σεμπαστιάν Λέτο. Από σίδερο ή από φτερά και πούπουλα; Γιατί τώρα που φτάνει το ματς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη τη μία τον πονάει το δαχτυλάκι στο πόδι, την άλλη τρακάρει το αυτοκίνητό του στη διαδρομή προς την Παιανία και είτε πρόκειται για συμπτώσεις, είτε για το επάρατο πορνιόκο που χτυπάει όποιον παίκτη δεν έχει διάθεση να πηγαίνει σε γήπεδα που θα μπλεχτεί.

Το αν είναι καλό ή κακό είναι άλλη ιστορία. Γιατί όταν μια φιλοξενούμενη ομάδα πηγαίνει χωρίς τον παίκτη που θα ανάψει την κερκίδα των αντιπάλων και χωρίς οπαδούς συνήθως της βγαίνει σε καλό. Για παράδειγμα το μεγάλο σερί του ΠΑΟΚ εναντίον του Ολυμπιακού στην Τούμπα τελείωσε την αγωνιστική που ο Ολυμπιακός ανέβηκε να παίξει χωρίς τους οπαδούς του.

Οπως και έχει ξεχαστεί, αλλά στη Ριζούπολη ο Παναθηναϊκός είχε παίξει παρουσία οπαδών του. Η παρουσία δεν απέτρεψε το σπάσιμο στις πόρτες των αποδυτηρίων, τη μούντα στη φυσούνα και όλες τις ομορφιές που έκαναν τη Ριζούπολη να γίνει συνώνυμο της κόλασης. Και μια που αναφέρθηκα στη Ριζούπολη και το ματς της Κυριακής λίγο έλειψε να γίνει «Ριζούπολη Νο2: Η επιστροφή».

Λίγο με την προσπάθεια από πλευράς Παναθηναϊκού να προβληθεί η ομιλία του Σωκράτη Κόκκαλη σαν εμπρηστική, λίγο η απαίτηση του Παναθηναϊκού να βρίσκονται τρεις εισαγγελείς στο ματς του Καραϊσκάκη, λίγο το ότι ο εισαγγελέας κινήθηκε να ζητήσει εξηγήσεις για την ομιλία και το ματς πήγαινε φουλ για Καραϊσκούπολη. Κάποια στιγμή όμως το κατάλαβαν στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό δεν είχαν κανένα λόγο να το αφήσουν να ξεφύγει και, ω του θαύματος, η ομορφιά απετράπη. Και για να μην ξεχνάμε, στη Ριζούπολη βρισκόταν εισαγγελέας ύστερα από απαίτηση του Αγγελου Φιλιππίδη.

Μιλώντας λοιπόν για τη Ριζούπολη, καταλαβαίνω τη συναισθηματική εξάρτηση των οπαδών της ΑΕΚ από τη Φιλαδέλφεια, αλλά αν στη θέση του παλιού γηπέδου νέο δεν γίνεται και η οικονομική κρίση έχει κάνει την ανέγερση γηπέδου στην Αμυγδαλέζα αδύνατη, η Ριζούπολη είναι μια χαρά έδρα για να φιλοξενήσει την ΑΕΚ τα επόμενα χρόνια.

Εκτός του ότι είναι ένα τσιγάρο απόσταση από τη Φιλαδέλφεια, ότι η αξία της ως έδρα φάνηκε στην περίοδο που είχε παίξει ο Ολυμπιακός, κατεβάζεις αυτή τη σαχλαμάρα που έχει χτιστεί στη μία πλευρά του γηπέδου και παίζει τον ρόλο του κλειστού γυμναστηρίου, σηκώνεις δεύτερο πέταλο και από χωρητικότητα μια χαρά έχεις βολευτεί. Οσο για τον Απόλλωνα Σμύρνης, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα και οι δύο ομάδες μπορούν να συνυπάρξουν, όπως γινόταν στο παρελθόν με τον Ολυμπιακό και τον Εθνικό στο Καραϊσκάκη.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Παναθηναϊκό και το ΟΑΚΑ. Το μεγάλο πρόβλημα στο ΟΑΚΑ είναι τα κουλουάρ του στίβου που σε συνδυασμό με την κλίση των διώροφων κερκίδων το κάνουν ένα από τα πιο «κρύα» γήπεδα του κόσμου. Μόνο που το πρόβλημα λύνεται.

Με εκβάθυνση του αγωνιστικού χώρου και το ξήλωμα των κουλουάρ που μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 δεν χρειάζεται να υπάρχει στάδιο με τέτοια χωρητικότητα. Για το κόστος έχω ακούσει διαφορετικά πράγματα και προφανώς δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, αλλά για την κίνηση αν ήμουν Παναθηναϊκός θα την είχα κάνει. Τέρμα τα προβλήματα με τους κορμοράνους, τα μπλεξίματα με τη διπλή ανάπλαση και ταυτόχρονα γήπεδο στα Βουπού, που είναι και περιοχές του Παναθηναϊκού.

Είναι όμως φοβερό πόσο δυνατή είναι η αρχέγονη τάση του ανθρώπου να έχει «το σπίτι του». Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τα μισά λεφτά τους για να πληρώνουν τις δόσεις των στεγαστικών, που πληρώνουν φόρους υπεραξίας, που βάζουν από πάνω και τις επισκευές για να έχουν ένα σπίτι που όταν θα το έχουν ξεπληρώσει ύστερα από 20 χρόνια θα έχει το ένα τρίτο της αξίας που το αγόρασαν ενώ την ίδια περίοδο θα μπορούσαν να πληρώνουν νοίκι σε κάτι πολύ καλύτερο χωρίς να σκοτίζονται για το ποιος θα αντικαταστήσει τον θερμοσίφωνα.

Ο,τι λοιπόν ισχύει για τους ανθρώπους, ισχύει και για τις ομάδες που στο φινάλε από ανθρώπους διοικούνται. Απέναντι από το γραφείο μου έχω ένα πρωτοσέλιδο της «SportDay» που λέει «Στο σπίτι του το 2008 ο ΠΑΟ». Εχουμε φτάσει κοντά στο 2010 και ακόμα να πέσουν τα θεμέλια...

Και με το δημόσιο έλλειμμα στα διψήφια νούμερα οι πιθανότητες να βοηθήσει το κράτος την ανέγερση είναι μηδαμινές και να αναλάβει την αποζημίωση του Βωβού ακριβώς το ίδιο. Οπότε όλα κρέμονται από τις διαθέσεις των κορμοράνων. Στηρίζουν μια λύση που θα είναι και το γήπεδο γερό και ο Βωβός χορτάτος; Το θέμα προχωράει. Προχωράνε προς το άγνωστο με βάρκα την Green Tina; Κακό του κεφαλιού τους...




Το ίδιο και πιο πολύ ισχύει με τον Βωβό και τις υποσχέσεις του. Καταλαβαίνω τη συνδιαλλαγή μόνο με 10 δικηγόρους. Γιατί την τελευταία φορά που είχε δώσει ο Βωβός υποσχέσεις για το πράσινο στη γωνία της «Παραλίας», διασταύρωση Αλεξάνδρας και Κηφισίας, το πράσινο βγήκε στις αποχρώσεις του μπετόν.