Κι όμως, ο Τεν Κάτε τον ξέρει...

Ο,τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει χθες ο αθλητικός Τύπος, αγαπητέ αναγνώστη, ήταν το πρωτοσέλιδο χτύπημα του «Goal» για τον Τεν Κάτε, ο οποίος ταξίδεψε στην Ολλανδία και παρακολούθησε το παιχνίδι της Αλκμααρ με τον Ολυμπιακό…

Η καλή εφημερίδα επέλεξε μια καλλιτεχνική φωτογραφία του Χενκ (χαμογελαστός) και μετέφερε την είδηση-βόμβα: «Ο Τεν Κάτε ήταν στο γήπεδο και είπε για τον Ολυμπιακό: "Τον ξέρω!"». Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει από τη συγκίνηση...

Ούτε να φανταστώ δεν θέλω τι θα συνέβαινε, αν ο μειλίχιος Ολλανδός έβγαινε και δήλωνε: «Δεν τον ξέρω τον Ολυμπιακό. Και θέλω επί τη ευκαιρία να ευχαριστήσω την Αλκμααρ, η οποία μου έδωσε τη δυνατότητα να τον δω για πρώτη ίσως και για στερνή φορά στη ζωή μου. Εφκαριστώ, Ολλανδία. Εφκαριστώ, Κούμαν». Πολύ θα του στοίχιζε του Πιτιακούδη...

Με αφορμή τον αγώνα του Ολυμπιακού και τη δυσκολία του μέσου τηλεθεατή να τον παρακολουθήσει, χωρίς να συναντήσει τον Μορφέα δύο φορές στο 90λεπτο, θέλω να σου δώσω μια χρηστική συμβουλή, φίλε αναγνώστη. Εστω ότι βλέπεις στην τηλεόραση αγώνα ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη και από τα πολλά χασμουρητά το σαγόνι σου τείνει να γίνει σαν του αγαπημένου μου Γιάτσεκ Γκμοχ...

Δεν την παλεύεις καθόλου; Δεν αισθάνεσαι καλά; Νιώθεις τα βλέφαρά σου να βαραίνουν; Χαλάρωσε. Η λύση είναι απλή...

Δίπλα στον καφέ σου θα έχεις πάντα ένα χαρτί της στατιστικής υπηρεσίας του Κώστα Γαλάνη. Ενώ λοιπόν παρακολουθείς τον αγώνα, θα σημειώνεις ταυτόχρονα: τελικές προσπάθειες, οφσάιντ, άουτ, κλεψίματα, κοψίματα και όλες τις άλλες μικρές χαρές ενός παιχνιδιού. Πίστεψέ με, δεν θα καταλάβεις για πότε θα τελειώσει το ματς. Σαν το νερό θα περάσει η ώρα...

Τη συγκεκριμένη τακτική πρέπει να ακολουθεί ο φίλος μου ο Βαγγέλης Μπραουδάκης. Διάβασα χθες στο «Goal» το σχόλιό του για το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Αλκμααρ και το κατάλαβα αμέσως. Εγραψε το αγόρι μου:

«Ο Ολυμπιακός λοιπόν έκανε 14 ολοκληρωμένες τελικές προσπάθειες και δέχτηκε 16, αν και φιλοξενούμενος πήρε εννέα κόρνερ έναντι δύο της Αλκμααρ, χρειάστηκε να υποπέσει σε μόλις 10 φάουλ, έναντι 19 των Ολλανδών, και ο Νικοπολίδης είχε λιγότερες αποκρούσεις (τρεις) απ' ό,τι ο Μορένο (τέσσερις)! Σε πόσα ματς Τσάμπιονς Λιγκ μακριά από το Φάληρο είχαν τέτοιες θετικές επιδόσεις οι "ερυθρόλευκοι";».

Μαγεύτηκα! Αν δεν είχα δει το παιχνίδι και διάβαζα τον Βαγγέλη για να πάρω μια ιδέα, θα πίστευα ότι έγινε της κακομοίρας. Η μπάλα πήγαινε πάνω-κάτω, η μια φάση διαδεχόταν την άλλη, ο σκηνοθέτης δεν ήξερε ποιο πλάνο να πρωτοδείξει κ.λπ. Σε κατάθλιψη θα έπεφτα, που έχασα τέτοια παιχνιδάρα...

Ενα απλό συμπέρασμα, στο οποίο θα μπορούσε να καταλήξει κάποιος, είναι ότι αν ο «Μπραού» αποφασίσει ποτέ να γίνει Ζουμπουλάκης και χρησιμοποιήσει τη στατιστική και στον κινηματογράφο, τη βάψαμε. Σε ταινία του Ταραντίνο θα νομίζουμε ότι μας στέλνει, τους αδερφούς Νταρντέν θα παρακολουθούμε τελικά...

Το σημαντικό στοιχείο της ιστορίας όμως είναι άλλο. Ο Βαγγέλης μου δεν έχει απλώς φέρει τη στατιστική στη μόδα, αλλά έχει κολλήσει και τον Καραλή…

Ο Γιάννης στην εκπομπή «Champions Live», που παρουσιάζει στο συνδρομητικό κανάλι, ακολουθεί πάντα μια συγκεκριμένη διαδικασία. Είναι η δική του ιεροτελεστία. Πριν από τις φάσεις ενός αγώνα δηλαδή, δίνει τρία-τέσσερα στατιστικά στοιχεία. Πόσα χιλιόμετρα διήνυσε κάθε παίκτης, ποιος ήταν ο καθαρός χρόνος του παιχνιδιού, πόσα φάουλ έγιναν κ.λπ.

Και είναι πολύ ωραίο αυτό για τον τηλεθεατή. Εγώ, για παράδειγμα, μόλις ολοκληρώνονται τα στιγμιότυπα του αγώνα, κρύβομαι για να μη με δει ο Γιάννης. Εχω την αίσθηση ότι θα βγει και θα μου βάλει επαναληπτικό διαγώνισμα, για να τεστάρει αν θυμάμαι όσα μου έμαθε πριν, και φοβάμαι...

Αλλάζω θέμα και έρχομαι στα του οίκου μου για να επισημάνω το μεγάλο ατόπημα του Καρπετόπουλου. Ο Αντώνης, dear, δημοσίευσε χθες στη στήλη του μια φωτογραφία του τροπαιούχου Αφρικής Κώστα Μπότου και σχολίασε χαρακτηριστικά:

«Μια παγκόσμια αποκλειστικότητα της στήλης: ο Κώστας Μπότος μπροστά στο προπονητικό κέντρο της Mazempe FC ποζάρει με το Τσάμπιονς Λιγκ της Αφρικής».

Η μαγεία της φωτογραφίας και η επιβλητική όψη του Μπότου έκαναν το «είναι» μου να πλημμυρίσει από συναισθήματα, χρώματα, αρώματα. Η χαρά μου, όμως, δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ...

Ξεφυλλίζοντας την «Εξέδρα», το μάτι μου γούρλωσε μόλις αντίκρισε την ίδια φωτογραφία του Μπότου (την οποία δημοσίευσε ο «Κάρπετ»), να κείτεται σε μια γωνιά της εφημερίδας. Το κείμενο που τη συνόδευε με τάραξε ακόμη πιο πολύ:

«Πάμε ταξιδάκι σε μέρη εξωτικά και ονειρεμένα; Πάμε: μια βίλα στη μέση της ζούγκλας. Ενα αγροτικό αυτοκίνητο απομακρύνεται με νωχελικούς ρυθμούς στον χωματόδρομο. Απλοί άνθρωποι καθισμένοι σε πλαστικές καρέκλες σε φάση ραστώνης και μπροστά τους ο Κώστας Μπότος. Τι κρατάει περιχαρής; (σ.σ.: όχι ο Ναπολέων, ο Μπότος). Την αφρικανική βερσιόν του ιερού δισκοπότηρου. Ητοι, το Κύπελλο του Τσάμπιονς Λιγκ της Μαύρης Ηπείρου, που πρόσφατα κατέκτησε η Μαζέμπε, αφεντικό της οποίας είναι η οικογένεια της συζύγου του».

Δεν αποκλείεται, αγαπητέ αναγνώστη, η ίδια φωτογραφία να υπήρχε σε καμιά δεκαριά ακόμη εφημερίδες, αθλητικές και πολιτικές, και σε όλα τα περιοδικά ποικίλης ύλης. Μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό. Εκείνο που δεν είναι φυσιολογικό είναι το να νομίζει ο «Κάρπετ» ότι μπορεί να υπάρχει αποκλειστικότητα σε οτιδήποτε σχετικό με την ιδέα «Κώστας Μπότος».

Οταν ο Κώστας αποφασίζει να προσφέρει κάτι δικό του στο κοινό, το κάνει δίχως περιορισμούς. Είναι σαν τον τραγουδιστή την ώρα που στρέφει το μικρόφωνό του προς τον κόσμο και λέει το περίφημο «δικό σας»...

Εχεις μήπως ακούσει ποτέ κανέναν καλλιτέχνη να λέει «μόνο δικό σου, Αντώνη»; (Εξαιρείται ο Κοντολάζος. Ο Δημήτρης ίσως και να το είπε. Πέντε άτομα ήταν κάθε βράδυ στο μαγαζί του, μπορεί να τους ήξερε και να τους φώναζε με τα μικρά τους.)

Ελεονώρα Ντεμπελέτη

Πρόκειται για το μεγάλο αστέρι της Αλκμααρ το οποίο «γυάλισε» στον Ζίκο. Η Ελεονώρα Ντεμπελέτη αγωνίζεται στα άκρα της επίθεσης και με το αέρινο στυλ της ξεπερνάει τους αντιπάλους, όπως ο Μαλέλλης τις πραγματικές ειδήσεις. Σαν να μην υπάρχουν. Μια Star έρχεται στο λιμάνι…