Μερικές απλές κουβέντες για τους μικρούς

Στην Ελλάδα –και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο– καταφέρνουμε να καταστρέφουμε ή να ακυρώνουμε οποιαδήποτε καλή ιδέα αντιγράφουμε από το εξωτερικό. Αυτό έχουμε κάνει και με το scouting. Πολλές ομάδες, ιδίως οι μεγάλες, δημιούργησαν τέτοια τμήματα πολύ πρόχειρα και, εκτός από αυτό, σπανίως αξιοποιούν τις όποιες προτάσεις τους. Είναι μία πραγματικότητα που λίγοι αντιλαμβάνονται.

Σ' ένα παγκοσμιοποιημένο ποδόσφαιρο, προβάδισμα στον εντοπισμό των καλύτερων ευκαιριών έχουν εκείνοι που είναι περισσότερο οργανωμένοι, δικτυωμένοι, έχουν τους κατάλληλους ανθρώπους και μπορούν να προσφέρουν περισσότερα. Είναι πολλές φορές αναμενόμενο το scouting των μεγάλων ελληνικών συλλόγων να στρέφεται σε νεαρούς ταλαντούχους –Ελληνες και ξένους– ποδοσφαιριστές.

Μία αγορά φθηνότερη, αλλά με δύο βασικά προβλήματα για τις ελληνικές ομάδες. Το πρώτο και σημαντικότερο αφορά την έλλειψη τεχνογνωσίας, η οποία έχει να κάνει με την εποπτεία και την καθοδήγηση της ωρίμανσης ενός ταλέντου. Σε ό,τι αφορά τον εντοπισμό ενός ταλέντου, δεν νομίζω ότι υστερούμε. Δεν μπορούμε, όμως, να το βοηθήσουμε να ωριμάσει. Η εφηβεία είναι μία πολύ δύσκολη περίοδος για τα παιδιά και πέρα από την αθλητική παρακολούθηση, χρειάζονται και ψυχολογική στήριξη.

Είναι πολύ εύκολο ένας νεαρός ποδοσφαιριστής να «ξεφύγει» με μία ελπιδοφόρα εμφάνιση σ' ένα παιχνίδι της πρώτης ομάδας, ιδίως όταν υπάρχει γενικά μία δίψα από τον Τύπο και τους φιλάθλους για την ανάδειξη νέων προσώπων. Ας πούμε στον Ολυμπιακό πόσο έχουν βοηθήσει, σε αυτόν τον τομέα, αυτή τη φουρνιά νεαρών ταλαντούχων ποδοσφαιριστών που έχουν έρθει στο προσκήνιο;

Το δεύτερο πρόβλημα είναι γενικότερο και δεν αφορά μόνο τις ελληνικές ομάδες. Είναι λίγοι οι νεαροί ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές που εξελίσσονται ανάλογα με τις προσδοκίες και συνήθως πρόκειται για ποδοσφαιριστές που παίζουν από τη μέση κι εμπρός. Ας κοιτάξει κάποιος τους ποδοσφαιριστές που αναδείχτηκαν στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα κάτω των 17, όπως ο Φίλιπ Οσούντο της Νιγηρίας, ο Γουίλιαμ ντε Ολιβέιρα της Βραζιλίας, ο Νιλ Λάμπτεϊ της Γκάνας, ένας Σκωτσέζος τερματοφύλακας, ο Τζέιμς Γουίλ (που τελικά μπήκε στην αστυνομία και παίζει μπάλα στο χωριό που υπηρετεί στα Χάιλαντς), ακόμα και ο Μοχάμεντ αλ Κατίρι του Ομάν ή η πιο προβεβλημένη περίπτωση του Αμερικανού Φρέντι Αντου, που είχε χαρακτηριστεί ο «νέος Πελέ» από τα 14 του.

Ενας ταλαντούχος νεαρός δεν έχει δοκιμαστεί αρκετά για να σου δώσει τα στατιστικά στοιχεία εκείνα που μπορούν να βοηθήσουν στην ασφαλή εξαγωγή συμπερασμάτων. Η πορεία του θέλει στενή παρακολούθηση και πολύ μεγάλη προσοχή. Στην Ακαδημία της Μπάρτσα και στο Λονδίνο, στην Ακαδημία της Αρσεναλ, φαίνεται ότι έχουν βρει τον τρόπο να έχουν το υψηλότερο ποσοστό επιτυχιών σε ό,τι αφορά την ωρίμανση των νεαρών.

Και οι δύο, όμως, ξοδεύουν αρκετά σε εγκαταστάσεις, μέσα και ανθρώπους για να έχουν τέτοια αποτελέσματα, ενώ έχουν πολύ καλύτερο δίκτυο πληροφοριών και μεγαλύτερη βάση επιλογής. Ενα ακόμα πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα έχει να κάνει με τη δημιουργία και ανθρώπων ειδικευμένων στη δουλειά με τους νεαρούς. Για παράδειγμα, θεωρώ καταστροφική την πιθανότητα που συχνά ακούγεται περί του περάσματος του Νιόπλια στον πάγκο της Εθνικής Ανδρών ή μιας άλλης ομάδας.

Ο άνθρωπος δουλεύει μια χαρά με τους πιτσιρικάδες, έχει μάτι, ξέρει πολλή μπάλα και είναι καλός δάσκαλος. Αν ο ίδιος δεν το θέλει να παραμείνει εκεί, είναι άλλη ιστορία. Αλλά αν το θέλει, γιατί να μην του δώσουμε όλα τα μέσα και την υποστήριξη που του χρειάζεται για να συνεχίσει να κάνει την καλή δουλειά; Μακάρι οι ομάδες να δημιουργήσουν και να υποστηρίξουν τέτοιους ανθρώπους. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, είμαστε που είμαστε μία μικρή χώρα, δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε και τα λίγα ταλέντα που βγάζουμε.

Δώδεκα απλές συμβουλές για τις μεταγραφές

Ποτέ, μα ποτέ ένας και μόνο ποδοσφαιριστής δεν είναι λύση για μία ομάδα. Ούτε ο Μέσι μπορεί να κάνει την Αστον Βίλα Μπάρτσα, ούτε ο Κακά την Ξάνθη Ρεάλ. Οι ομάδες είναι ένα άθροισμα ποδοσφαιριστών, οπότε η αναζήτηση ενός και μόνου ποδοσφαιριστή δεν αρκεί. Οι καλύτερες ηλικίες ποδοσφαιριστών για μεταγραφή είναι ανάμεσα στα 20 και τα 22. Είναι αρκετά μεγάλοι για να έχουν παρουσιάσει τις περισσότερες από τις αγωνιστικές τους δυνατότητες, αλλά αρκετά μικροί για να είναι πολύ ακριβοί.

Επειδή οι φτασμένοι ποδοσφαιριστές είναι ακριβοί, ενώ τα ταλέντα χρειάζονται υπομονή και τύχη, οι ομάδες καταφεύγουν στην αγορά ποδοσφαιριστών που εκπληρώνουν την ανάγκη τους να ανανεώνουν το ρόστερ, να είναι μέσα στις οικονομικές τους δυνατότητες, αλλά πολλές φορές η ποιότητά τους είναι μέτρια ή και κακή. Από την εμπειρία των ομάδων που δείχνουν ότι καταφέρνουν να κινούνται με επιτυχία στη μεταγραφική αγορά προκύπτουν 12 προτάσεις που δεν έχουν την ισχύ των κανόνων, αλλά θα μπορούσαν να θεωρηθούν χρήσιμες συμβουλές.

1. Ενας νέος προπονητής ξοδεύει σε μεταγραφές πολύ περισσότερα χρήματα απ' όσα χρειάζεται. Μην τον αφήσετε να το κάνει. 2. Ακούστε και τις γνώμες ανθρώπων που ξέρουν από ποδόσφαιρο. 3. Οι πιτσιρικάδες που έχουν διακριθεί στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Εφήβων ή Νέων είναι υπερτιμημένοι. 4. Ποδοσφαιριστές συγκεκριμένων εθνικοτήτων είναι πιο ακριβοί απ' όσο πραγματικά αξίζουν.

5. Οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές –πριν από τα 30– είναι τις περισσότερες φορές υπερτιμημένοι. 6. Σε ό,τι αφορά τις θέσεις των ποδοσφαιριστών, οι κυνηγοί είναι υπερτιμημένοι, σε αντίθεση με τους τερματοφύλακες. 7. Η αγορά των ελεύθερων κρύβει ελάχιστες ευκαιρίες, σε αντίθεση με εκείνη των δανεικών. 8. Η καλύτερη ηλικία για να αγοράσεις έναν ποδοσφαιριστή είναι ανάμεσα στα 20 και τα 22. 9. Είναι καλό να πουλάς έναν ποδοσφαιριστή όταν κάποια ομάδα προσφέρει πιο πολλά απ' όσα αξίζει. 10. Πρέπει να έχεις έτοιμο τον αντικαταστάτη ενός καλού ποδοσφαιριστή, πριν τον πουλήσεις.

11. Αν μπορείς, αγοράζεις ποδοσφαιριστές που έχουν κάποιο πρόβλημα και φροντίζεις να τους το επιλύσεις. 12. Κερδίζεις περισσότερο από τη μεταγραφή ενός ξένου ποδοσφαιριστή, αν τον βοηθήσεις να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που προκύπτουν από τη μετεγκατάσταση.

Μη διάλογος για το αν-ασφαλιστικό

Δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση για τις προθέσεις της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό. Επίσης, έχω τη γνώμη ότι η Αριστερά δεν μπορεί να «απαγορεύει» τον διάλογο ούτε να αρκείται απλώς να καταγγέλλει. Προφανώς και οι προτάσεις της κυβέρνησης που αφορούν άνοδο ηλικιακών ορίων και μείωση συντάξεων δεν μπορούν να γίνουν δεκτές. Πας στον διάλογο και μετά τις καταγγέλλεις.

Αλλά παράλληλα πρέπει και να προτείνεις. Να προτείνεις τρόπους και να στηρίξεις τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, τη σύλληψη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, τον περιορισμό της σπατάλης και την αποφασιστική αντιμετώπιση της διαφθοράς. Επίσης, η Αριστερά θα πρέπει να επιμείνει στη συνεισφορά του κράτους στην κοινωνική ασφάλιση, γιατί οι πόροι των ταμείων από το κράτος «ληστεύθηκαν» μέσω της «χρηματιστηριακής αξιοποίησης».

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ένα μέρος της συζήτησης για το ασφαλιστικό πρέπει να αφορά την αναζήτηση των ενόχων για τα «δομημένα ομόλογα» και την αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου, με στόχο να αποκλειστεί η πιθανότητα επανάληψης του φαινομένου.