Τα 3 ομορφότερα γκολ που θυμάμαι σε ντέρμπι «αιωνίων»

Οσο μεγαλώνει ο άνθρωπος η μνήμη του θυμίζει την πρεσβυωπική όραση: τα καταφέρνει καλύτερα με τα μακρινά (εν προκειμένω τα παλιά) παρά με τα κοντινά (πρόσφατα). Ισως να είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο στάθηκε δύο φορές στα 70s και μία στα 80s η προσπάθεια του γράφοντος να θυμηθεί τα τρία ομορφότερα –κατά τη γνώμη του, φυσικά– γκολ που σημειώθηκαν σε ντέρμπι «αιωνίων».

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για νοσταλγία ούτε για προσχώρηση στο απατηλό αξίωμα «όσο πιο παλιά τόσο πιο καλά». Απλώς, από τα γκολ που θυμάμαι καλά περισσότερο με εντυπωσίασαν τα συγκεκριμένα τρία που μνημονεύω στη συνέχεια. Εξυπακούεται ότι δεν έχω δει όλα τα ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός και Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός από τότε που θυμάμαι… ποδόσφαιρο (αρχές δεκαετίας '70). Ούτως ή άλλως προσωπική είναι η λίστα της μνήμης και απολύτως υποκειμενική η αξιολόγηση. Για να…στύψω λιγότερο τη μνήμη μου, εξαίρεσα τους αγώνες Κυπέλλου και περιόρισα το δείγμα στο πρωτάθλημα.

ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ: στον Ρομέν Αργυρούδη. Τετάρτη, 6 Δεκεμβρίου, 1972. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στο γήπεδο της Λεωφόρου. Οι «ερυθρόλευκοι» σκοράρουν στο 17' με υπέροχο γκολ του Ρομέν Αργυρούδη. Ο Ελληνογάλλος των «ερυθρολεύκων» αξιοποιεί μια «γλυκιά» μπαλιά του Λοσάντα, στην οποία ο Χούλιο έβαλε εξωτερικό δεξί φάλτσο.

Υπολογίζοντας στην εντέλεια το «πού» και το «πότε», ο Αργυρούδης βρίσκει την μπάλα με το τακουνάκι του αριστερού του ποδιού και τη στέλνει στα δίχτυα. Αν το 80% της ομορφιάς του γκολ έγκειται στην έμπνευση και την κίνηση του σκόρερ, το υπόλοιπο 20% της θεαματικότητας της όλης σκηνής οφείλεται στη εκτίναξη που κάνει ο τερματοφύλακας του ΠΑΟ, Βασίλης Κωνσταντίνου, για να αποτρέψει το αναπότρεπτο. Το σώμα του σχηματίζει ιδανική καμπύλη, αλλά… δεν γινόταν τίποτε.

Μέχρι τη λήξη του αγώνα ο Παναθηναϊκός πιέζει τον Ολυμπιακό όσο δεν πάει άλλο. Ο Κελεσίδης, όμως, «κατεβάζει ρολά» και κρατά το 1-0. Ουσιαστικά το παιχνίδι αυτό καταξιώνει τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού κι επιτρέπει στο «Φως των Σπορ» να τον αποκαλέσει, την επομένη, «Μπανκς της Ελλάδος». Το τέλος της σεζόν βρίσκει τον Ολυμπιακό πρωταθλητή. Είναι ο πρώτος από τους τρεις συνεχείς τίτλους πρωταθλήματος που θα κατακτήσει η ομάδα του Ν. Γουλανδρή.

ΑΡΓΥΡΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ: στον Μίμη Δομάζο. Στo πρωτάθλημα της περιόδου 1973-74 προπορεύεται ο Ολυμπιακός. Θα παραμείνει ακλόνητο φαβορί, εκτός αν ηττηθεί στο «αιώνιο» ντέρμπι της Κυριακής 17ης Μαρτίου 1974 στο «Στάδιο Καραϊσκάκη». Οι γηπεδούχοι είναι καλύτεροι.

Εχουν την πρωτοβουλία, σκοράρουν στο 50' με τον Υβ Τριαντάφυλλο, χάνουν πέναλτι που εκτελεί ο ίδιος παίκτης (αποκρούει ο Οικονομόπουλος), αλλά ο Δομάζος στο 83' ισοφαρίζει. Πώς; Με ένα εκπληκτικό ανάποδο «ψαλίδι» από το σημείο του πέναλτι. Δύο αντίπαλοι τον μάρκαραν, αλλά αδυνατούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Αν υπάρχουν γκολ για τα οποία αθωώνεις αμυντικούς και τερματοφύλακες και απλώς θαυμάζεις τους σκόρερ, τούτο το τέρμα του Μίμη αποτελεί ιδανικό παράδειγμα της εν λόγω κατηγορίας.

Tο γκολ αυτό του Δομάζου μπορεί να μην αλλάζει τον ρου του πρωταθλήματος της σεζόν 1973-74, αλλά εξασφαλίζει στον Παναθηναϊκό έναν άτυπο, τιμητικό τίτλο: είναι η μόνη ομάδα που φεύγει… όρθια από το «Στάδιο Καραϊσκάκη» (εκεί όπου ΑΕΚ και Αρης ηττήθηκαν 4-0, ο δε ΠΑΟΚ 3-0). Είναι, επίσης, η μόνη που δεν ηττάται από τους «ερυθρόλευκους» στο πρωτάθλημα –διότι και το ματς της Λεωφόρου «Χ» έληξε. Ο Ολυμπιακός της χρονιάς αυτής είναι το «πολυβόλο» των 102 γκολ –με 14 παθητικό.

ΧΑΛΚΙΝΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ: στον Τάσο Μητρόπουλο. Κυριακή, 16 Μαρτίου 1986. Παρά μία ημέρα… επέτειος του θαυμάσιου «ψαλιδιού» του Δομάζου κι αποδεικνύεται πως όσο λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή άλλο τόσο λείπουν από τον Μάρτη τα αξιομνημόνευτα γκολ «αιωνίων».

Το ντέρμπι διεξάγεται στο ΟΑΚΑ με γηπεδούχο τον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός προηγείται 1-0 στο ημίχρονο με γκολ του Βαΐτση και στο 64' κάνει το 2-0 με τον Μητρόπουλο. Στο 85' ο Χαραλαμπίδης διαμορφώνει το 2-1, σκορ που μείνει μέχρι το τέλος του αγώνα.

Τι το ξεχωριστό έχει το γκολ του Μητρόπουλου; Διασχίζει σχεδόν το μισό γήπεδο με την μπάλα στα πόδια, κάθετα. Αποφεύγει δυο-τρεις αντιπάλους χάρη στη δύναμή του, κάνει μία ντρίμπλα στον Μαυρίδη και «σκοτώνει» με βολίδα τον Σαργκάνη. Η συνολική κίνησή του είχε κάτι από… Μπόνιεκ. Το γκολ αυτό δεν θα αλλάξει τίποτε στη σεζόν. Ο Παναθηναϊκός κατακτά το νταμπλ, στον δε τελικό Κυπέλλου συντρίβει με 4-0 τους «ερυθρόλευκους».

Τα δύο από τα τρία προαναφερθέντα γκολ δεν διαδραμάτισαν κανένα ρόλο στην έκβαση της μάχης του τίτλου. Εχει καμιά σημασία, όμως; Το ωραίο είναι αυθύπαρκτο. Τα ωραία γκολ δεν χρειάζονται οπωσδήποτε «αξία χρήσης». Αρκεί η αξία της ομορφιάς τους.