Το κράτος εν κράτει της εξέδρας

Βάσει των κανονισμών, οι διαιτητές του αγώνα ΠΑΟΚ - Ολυμπιακού πήραν τη σωστή απόφαση στο φλέγον θέμα Σχορτσανίτη: τον έστειλαν στα αποδυτήρια, όχι γιατί η χειρονομία του ήταν δήθεν άσεμνη (ο «Σόφο» ήταν προσεκτικός μέσα στην «απροσεξία» του), αλλά επειδή η συμπεριφορά του ερέθιζε το πλήθος και δυναμίτιζε το κλίμα.

Το πειθαρχικό δίκαιο του πρωταθλήματος απαιτεί να κρατηθεί το δελτίο οποιουδήποτε αθλητή αποβάλλεται με ντισκαλιφιέ, ώσπου να απολογηθεί αυτός ενώπιον του αθλητικού δικαστή. Ολα έγιναν σύμφωνα με το γράμμα και με το πνεύμα του νόμου.

Αλλά αυτή είναι η μία, μόνο, όψη του νομίσματος.

Η δεύτερη πλευρά του, η πιο σκοτεινή και πιο σημαντική κατά τη γνώμη μου, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του πλήθους και -κυρίως- με την ατιμωρησία που τείνει να καταντήσει νόμος. Η κερκίδα ενός γηπέδου μπάσκετ ή ποδοσφαίρου ή βόλεϊ ή άλλου αθλήματος είναι πια κράτος εν κράτει. Μέσα στα σύνορά της, επιτρέπονται τα πάντα. Η αστυνομία ούτε μπορεί να επιβάλει τάξη ούτε θέλει. Οι ομάδες απλώς δεν θέλουν.

Ανεξέλεγκτοι, οι φανατικοί της εξέδρας κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Εκτοξεύουν φονικά αντικείμενα προς τον αγωνιστικό χώρο, στολίζουν δικαίους και αδίκους με χυδαίες ύβρεις, ανάβουν καπνογόνα, χρησιμοποιούν όπλα φωτοβολίδων και λέιζερ, καπνίζουν τσιγάρα κάθε είδους, χαπακώνονται, δέρνουν κιόλας αν βρουν εχθρό μπόσικο. Είναι ο «υπέροχος λαός» και του επιτρέπονται όλα. Μετά πολλών επαίνων. Κυριολεκτικά.

Ηταν εκατοντάδες -αν όχι χιλιάδες- αυτοί που έβριζαν πατόκορφα, εν χορώ και απρόκλητα τον Σχορτσανίτη προχθές στην Πυλαία. Χρειάζεται να γράψω ότι ουδείς τους ενόχλησε; Είπαμε, είναι πλέον νόμος το βρισίδι, όπως και η ρίψη αντικειμένων. Τέτοιες συμπεριφορές δεν κρίνονται καν άξιες αναφοράς στις εφημερίδες και στα φύλλα των αγώνων. Η Ελλάδα είναι μάλλον η μοναδική «πολιτισμένη» χώρα που τις ανέχεται ακόμη.

Κάποτε ο κανονισμός επέβαλε διακοπή του παιχνιδιού ως μέσο άμυνας απέναντι στα υβριστικά συνθήματα, αλλά μέσα στην απέραντη σοφία του ο ΕΣΑΚΕ άλλαξε τη σχετική διάταξη. Οχι και να σταματάμε τη δράση για ψύλλου πήδημα! Είναι, βλέπετε, καλύτερο να μπαίνουν μέσα στα σπίτια των τηλεθεατών τα γαμωσταυρίδια των άπλυτων. Αυξάνει και την τηλεθέαση...

Από αυτή τη στήλη δεν πρόκειται να διαβάσετε σκληρή κριτική εναντίον αθλητών που θολώνουν και ανταποδίδουν με οποιονδήποτε τρόπο τις προκλήσεις της απρόσωπης και άνανδρης κερκίδας. Δοκιμάστε να δουλέψετε με σάουντρακ υβρεολόγιο εναντίον της μητέρας σας και θα συμμεριστείτε την επιείκειά μου. Ο βρασμός ψυχής μπορεί στα δικαστήρια να δικαιολογήσει ακόμη και φόνο.

Η προσέγγιση του Γιάννη Μπουρούση («το καλοκαίρι που παίζουμε στην Εθνική μάς χειροκροτούν και τον χειμώνα οι ίδιοι μάς βρίζουν») είναι σωστή, αλλά πέφτει στο κενό, αφού απευθύνεται σε όντα που βρίσκονται 2-3 στάδια εξέλιξης πίσω. Στο κάτω κάτω, πόσοι από τους φανατικούς οπαδούς του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του ΠΑΟΚ, του Αρη και των άλλων ομάδων παρακολουθούν τους αγώνες της Εθνικής ομάδας;

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει δίκαιο όταν ισχυρίζεται ότι το «κεκλεισμένων των θυρών» είναι γελοιότητα. Πιστεύω όμως ότι εξίσου αναποτελεσματική θα αποδειχθεί η θέσπιση οδυνηρών προστίμων. Τα περισσότερα από αυτά επιβάλλονται σε ομάδες που έχουν τη δυνατότητα να τα πληρώσουν και το κάνουν ευχαρίστως, μη τυχόν και κακοκαρδίσουν τον «έκτο παίκτη». Η αφαίρεση βαθμών σε περίπτωση σοβαρών επεισοδίων μπορεί να είναι η μοναδική λύση που θα πονέσει ομάδες και οπαδούς - και πάντως αξίζει να δοκιμαστεί, άσχετα με το «πολιτικό κόστος».

Ξέρω, ξέρω. Σε μιαν άλλη ζωή, σε κάποιον άλλο πλανήτη ενός απομακρυσμένου γαλαξία...