Από τους χορούς στα μονόστηλα

Δεν ξέρω αν η επιλογή της συγκεκριμένης Δευτέρας έγινε συνειδητά ή τυχαία, ξέρω όμως ότι ήταν μια άγρια σφαλιάρα στον σβέρκο όλων όσων ασχολούνται (ή δεν ασχολούνται) με την ασπρόμαυρη μπάλα. Χθες, το μπάσκετ έβγαλε κοροϊδευτικά τη γλώσσα στο ποδόσφαιρο.

Αν δεν ήμουν ρεαλιστής, θα έλεγα ότι η βράβευση των δικών μας Εθνικών ομάδων μπορεί να τσιγκλίσει τους άλλους και να τους πεισμώσει εν όψει του επαναληπτικού με την Ουκρανία: «Θέλουμε κι εμείς ταρατατζούμ και Παπούλια»! Μόνο που δεν γίνονται τέτοια πράγματα στο Ελλάντα...

Είναι εξωφρενικό αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες. Οσοι καταδέχονται να στρέψουν το βλέμμα τους προς την Εθνική ποδοσφαίρου, ναι, την ίδια Εθνική ποδοσφαίρου που έκανε τη χώρα να χορεύει πριν από 5 χρόνια, το κάνουν για να ασκήσουν αφ' υψηλού κριτική στον Οτο Ρεχάγκελ και κατά δεύτερο λόγο στους ποδοσφαιριστές.

Θέλουν, λέει, καλύτερη μπάλα. Δεν φτάνουν τα αποτελέσματα. Απαιτούμε και θέαμα.

Λες και υπάρχει Ελληνας ποδοσφαιριστής. Λες και υπάρχει ελληνικό πρωτάθλημα. Λες και υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο. Λες και παίξαμε ωραία μπάλα όταν πήραμε το Ευρωπαϊκό στην Πορτογαλία. Λες και απονέμονται μετάλλια στις ομάδες που αποδίδουν ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά χάνουν. Λες και υπάρχει περίπτωση να νικήσουμε την Ουκρανία παίζοντας επιθετικά. Λες και βρίθει το στερέωμα από παίκτες πρώτης γραμμής.

Λες και δεν ήμασταν ξεβράκωτοι πριν έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Ρεχάγκελ...

Αν ζητάτε την ταπεινή μου γνώμη, τη γνώμη δηλαδή του παρατηρητή που παρακολουθεί τα πράγματα από κάποια απόσταση, η Εθνική ποδοσφαίρου έχει αρκετές ελπίδες πρόκρισης στο Μουντιάλ ακριβώς επειδή αντιμετωπίζει την αποστολή της με ρεαλισμό και κυνισμό. Αυτό ήταν το όπλο της το 2004 στην Πορτογαλία, αυτό ήταν το πλεονέκτημα που την έστειλε στα τελικά του Euro 2008, αυτό την έφερε και στο κατώφλι δύο Παγκοσμίων Κυπέλλων την τελευταία τετραετία.

Οχι η ποιότητα του... Χαριστέα ούτε το πηγαίο ταλέντο του... Σαμαρά. Πόσοι πιστεύουν στ' αλήθεια ότι η Εθνική ομάδα θα βελτιωθεί όταν εκπαραθυρωθεί ο Γερμανός και αφήσει το πόστο του σε κάποιον Ελληνα προπονητή; Οι μνήμες τής προ Ρεχάγκελ εποχής παραείναι νωπές για να αγνοηθούν.

Μόλις πέντε χρόνια μετά το έπος της Πορτογαλίας, η Εθνική δεν μπορεί καν να μονοπωλήσει τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων -κι ας βρίσκεται μπροστά σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ιστορίας της. Η προαναγγελία του πρώτου αγώνα με την Ουκρανία μόνο σε 3 από τα 11 φύλλα. Το αποτέλεσμα της αναμέτρησης, σε τέσσερα. Τα υπόλοιπα προτίμησαν τη μεταγραφική μπουρδολογία και τον ΑΕΚτσή θείο από την Αμερική. Το αστείο είναι ότι διαμαρτυρόμαστε εμείς οι μπασκετικοί όταν τα μετάλλιά μας γίνονται μονόστηλα και δίστηλα...

Τρία μαζεμένα κατακτήσαμε πέρυσι το καλοκαίρι: ευρωπαϊκό χρυσό οι Νέοι, παγκόσμιο ασημένιο οι Εφηβοι, ευρωπαϊκό χάλκινο οι Ανδρες. Λίγο έλειψε να ανεβούν στο βάθρο ακόμα και οι Γυναίκες! Τη μεγάλη Εθνική, αυτή που καμαρώνει τοποθετημένη στη βιτρίνα του ελληνικού αθλητισμού εδώ και 23 χρόνια, θα την ακολουθήσουμε και τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Τουρκία, όπου θα προσπαθήσει (ελπίζω πλήρης) να υπερασπιστεί το αργυρό μετάλλιο της Σαϊτάμα.

Ακόμα και αν αποτύχει, τη θέση της στις καρδιές μας δεν πρόκειται να τη χάσει -είτε παίξει όμορφο μπάσκετ είτε όχι. Αλλωστε, η πρόοδος καθρεφτίζεται και αλλού. Οχι μόνο στα αποτελέσματα...