Παλεύουν για το μεροκάματο!

Στο χθεσινό φύλλο της «SportDay» και στην πρώτη σελίδα του μπάσκετ, φωτογραφία δεν ήταν -όπως συμβαίνει συνήθως, και όχι βέβαια μόνο στη δική μας εφημερίδα- ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης, ο Τσίλντρες ή ο Παπαλουκάς. Ηταν ένας από εκείνους τους παίκτες που παλεύουν κάθε μέρα στο παρκέ για ένα απλό μεροκάματο. Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος της Ξάνθης είναι γνωστός στον χώρο του μπάσκετ.

Οχι στο ευρύ κοινό, όμως. Οπως και πολλοί συνάδελφοί του, οι οποίοι προχθές έκαναν απεργία για ζητήματα και αιτήματα που έπρεπε να έχουν τακτοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Θέματα που στην Ιταλία, στην Ισπανία, γενικώς στα προηγμένα μπασκετικά κράτη είναι λυμένα και αδιαμφισβήτητα.

Πάνω απ' όλα, ο ΠΣΑΚ ζητάει την οικονομική φερεγγυότητα των ομάδων προς τα μέλη του, την ασφάλιση των παικτών της Α2 και τη δυνατότητα αποχώρησης του παίκτη μόλις η ΚΑΕ αποδειχθεί ασυνεπής σε αυτό που έχει υπογράψει. Είναι απόλυτα φυσιολογικά αυτά. Και δεν πρέπει να παίρνουμε υπόψη τους παίκτες που αμείβονται πλουσιοπάροχα.

Αν ο Διαμαντίδης, ο Βασιλόπουλος ή ο Παπαλουκάς αργήσουν να πάρουν έναν ή δύο μισθούς, δεν έγινε και τίποτα (άσχετα αν οι άνθρωποι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι, πρέπει να πληρώνονται τις καθορισμένες ημερομηνίες). Το πρόβλημα είναι με τον μέσο όρο. Τους παίκτες που δεν θα κάνουν περιουσία από το μπάσκετ. Τους… Παναγιωτόπουλους, δηλαδή, που περιμένουν πώς και πώς το μηνιάτικο.

Για να ζήσουν τον εαυτό τους και πιθανόν την οικογένειά τους. Ενας αθλητής που παίρνει, π.χ., 60.000 ευρώ τον χρόνο αν παίξει 10 χρόνια θα εισπράξει 600.000 ευρώ. Βάλτε κάτω πόσα θα χαλάσει όλη αυτή τη δεκαετία (πάντα σκεπτόμενοι λογικά και παίρνοντας ως δεδομένο το σχεδόν απίθανο να πάρει όλα του τα χρήματα) και δείτε τι θα του μείνει.

Μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχουν κι άλλοι μεροκαματιάρηδες (σε άλλα επαγγέλματα, εννοείται) που δεν βγάζουν ούτε τα μισά χρήματα και το πιθανότερο είναι ότι ύστερα από αυτά τα δέκα χρόνια θα χρωστάνε από δω κι από εκεί.

Συμφωνούμε. Απλώς ο μπασκετμπολίστας έχει ημερομηνία λήξης. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτό είναι που έχει μάθει να κάνει και τίποτα άλλο σε όλη του τη ζωή: το μπάσκετ.

Τι γίνεται μετά; Καταλήγουμε, λοιπόν, στο ότι πρέπει να βρεθεί άμεση λύση, βασικά στο ζήτημα της ασφάλισης και παράλληλα σε εκείνο της οικονομικής συνέπειας. Οταν τα σωματεία δεν μπορούν να ακολουθήσουν, η αποχώρηση (με όποιον τρόπο κι αν γίνει αυτή) είναι μονόδρομος. Και, επίσης, να αποφασίσουμε τι είναι η Α2: ερασιτεχνική ή επαγγελματική;

Το μπάσκετ θέλει άμεσες λύσεις. Δεν θέλει εγωισμούς, θέλει ανοιχτά μυαλά. Το μπάσκετ είναι ένα. ΕΟΚ, ΕΣΑΚΕ, ΠΣΑΚ πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι ο σκοπός είναι κοινός. Το άθλημα με την πορτοκαλί δεν θέλει απεργίες, κόντρες και σκοπιμότητες. Ο κόσμος το αγαπάει. Και στο χέρι όλων μας είναι (και εμάς, βεβαίως βεβαίως, που γράφουμε) όχι μόνο να μην απομακρυνθεί, αλλά να γίνει ακόμη περισσότερος.

ΥΓ. 1: Ο Ολυμπιακός έχει δίκιο από την πλευρά του στη χθεσινή του ανακοίνωση για την απεργία, με την έννοια ότι πλήττεται σημαντικά πάνω απ' όλα η εξωπραγματική προσπάθεια που κάνει (όπως και ο Παναθηναϊκός βέβαια). Και είναι εξωπραγματική η προσπάθειά του (και για το Γκίνες) -εκτός των άλλων- διότι δίνει κοντά στα 40 εκατ. ευρώ για μπάτζετ και αυτό που βλέπει είναι ένα μισοάδειο γήπεδο!

ΥΓ. 2: Μπράβο στον Κώστα Βασιλειάδη. Κάνει καταπληκτικές εμφανίσεις στην Ισπανία με τη νεοφώτιστη Ομπραντόιρο, χθες πανηγύρισε τη νίκη επί της πρώην του ομάδας, της Μάλαγα, και σίγουρα ο Καζλάουσκας θα πρέπει του να ρίξει μια ματιά.