Χειμερινά ψώνια και ψιψιψώνια

Η πρακτική του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια ήταν οι μεταγραφές του καλοκαιριού να γεμίζουν τουλάχιστον μισό πούλμαν. Ελληνες, ξένοι, μικροί, μεγάλοι, ονόματα και ταλεντάκια, παίκτες που ήθελε πραγματικά η ομάδα και παίκτες που ήθελαν οι αντίπαλοι και γινόταν προσπάθεια να καταλήξουν στην Παιανία. Και κάθε χρόνο με το τέλος των μεταγραφών ξεκίναγε η ίδια συζήτηση: «δεν χτίζονται ομάδες με 10 καινούργιους παίκτες κάθε καλοκαίρι». Και «καινούργιο προπονητή κάθε καλοκαίρι», συμπληρώνω εγώ.

Ακόμα και φέτος το καλοκαίρι, όταν φάνηκε μια αλλαγή νοοτροπίας με τη διατήρηση του Τεν Κάτε στη θέση του και τις δηλώσεις του Νίκου Πατέρα για μεταγραφές με σύνεση και λίγες, αλλά πραγματικά ποιοτικές προσθήκες με παράλληλη πώληση ή δανεισμό των «ανεπιθύμητων», στο τέλος πάλι ξέφυγε το πράγμα. Διότι όλα ξεκίνησαν πολύ προγραμματισμένα και στοχευμένα με τον Σισέ, τον Λέτο, τον Κατσουράνη και τον Καντέ, αλλά στην πορεία μάς έπιασε πάλι το «σύνδρομο των μεταγραφών»: υπό το άγχος της κακής εμφάνισης του Καντέ σε δυο φιλικά, σπεύσαμε να πάρουμε τον Μπιέρσμιρ τον Αύγουστο, πληρώνοντας ένα μικρό ποσό στην Γκέτεμποργκ κι όχι ελεύθερο τον Γενάρη.

Υπό το άγχος του Μουν, κάναμε το ίδιο με τον «κλεισμένο» Μαρίνο. Και υπό το άγχος του άπειρου Μαρίνου, βάλε κι έναν Γιούρκα να βρίσκεται. Το σύνολον, επτά ζωή να 'χουν. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι «κομμένοι» δεν πήγαν πουθενά είτε διότι δεν γούσταραν εκεί που τους βρήκαν να πάνε είτε διότι δεν τους ζήτησε κανείς, άρα δεν ήρθαν και τα προβλεπόμενα έσοδα από την πώληση ή τα λιγότερο προβλεπόμενα από τον δανεισμό τους. Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι πρώτος, έχει το πληρέστερο και ποιοτικότερο ρόστερ στην Ελλάδα, έχει τουλάχιστον δύο αξιόπιστες λύσεις για κάθε θέση, έχει λίγα προβλήματα τραυματισμών κι όμως, κάποιοι πάλι ορέγονται μεταγραφές!

Κι όποτε βλέπουν βαλίτσα στο χέρι του Κώστα Αντωνίου, το συνδυάζουν απαραίτητα με ψώνια. «Αριστεροπόδαρο στόπερ», διαβάσαμε πάλι. «Κι άλλο στόπερ», αναρωτιέμαι εγώ; Πού θα τους βάλουμε όλους αυτούς; Αριστεροπόδαρο στόπερ σημαίνει ότι δεν μας κάνει ο Καντέ, τελεία και παύλα. Επίσης, αν μιλάμε για στόπερ που παίζει και αριστερό μπακ, σημαίνει ότι δεν μας κάνει ούτε ο Δάρλας. Κι αν μιλάμε για ακόμα ένα στόπερ, σημαίνει ότι ίσως ο Γιόσου Σαριέγκι να απομακρυνθεί το καλοκαίρι. Αν, επίσης, μιλάμε για τον Ντούριτσα ή τον κάθε Ντούριτσα, του οποίου το όνομα παίζει χειμώνα-καλοκαίρι, προφανώς δεν θεωρείται και πολύ καλύτερος απ' τους υπάρχοντες: αν τον κρίναμε ως καλύτερο, θα τον είχαμε πάρει ήδη. Κι αν επανέλθει το όνομα του γερο-Ντραγκουντίνοβιτς ή του απόμαχου Καλάτζε, σόρι, αλλά δεν θα πάρω. Νισάφι.

Αλλοι ζητούν μεταγραφές. Αλλοι να επανέλθει ο Κλέιτον που μπορεί να δώσει λύσεις και να αξιοποιήσει καλύτερα τον Σισέ. Αλλοι να γυρίσουν ο Μάτος, ο Ιβανσιτς, ο Λεοντίου από τον δανεισμό τους. Ολοι ζητούν κάτι. Η ομάδα «ζητεί» κάτι αυτή τη στιγμή; Για μένα, όχι.

Με σχεδιασμό και πλάνο που έγιναν σχεδόν αποκλειστικά για το πρωτάθλημα, δευτερευόντως για το Κύπελλο (το οποίο μετά τον αποκλεισμό Ολυμπιακού και ΑΕΚ ήρθε πιο κοντά) κι ό,τι βγει στην Ευρώπη, η ομάδα δεν χρειάζεται ούτε περισσότερους ούτε «καλύτερους» παίκτες τον χειμώνα για να κόψει πρώτη το νήμα τον Απρίλιο, με δεδομένο τον χρόνο προσαρμογής που χρειάζεται κάθε νέος παίκτης. Ηρεμία και δουλειά χρειάζονται, ακόμα μεγαλύτερο δέσιμο, αυτοματισμούς και δίδυμα ή τρίδυμα που να κολλάνε μεταξύ τους μέσα στο γήπεδο και να βρίσκονται με κλειστά μάτια. Το καλοκαίρι και η μεταγραφική του περίοδος είναι μια άλλη κουβέντα. Και θα την κάνουμε τότε, ανάλογα με τη θέση που θα έχει τερματίσει η ομάδα.