Ασος σπαθί

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη απ' τον Σισέ, τον Ζιλμπέρτο, τον Βύντρα, τον Νίνη, τον Σπυρόπουλο κι όλους τους υπόλοιπους που μόχθησαν, έτρεξαν περισσότερα χιλιόμετρα κι από ταξί που πάει στο «Ελ. Βενιζέλος», απ' αυτούς που έδωσαν ασίστ κι έβαλαν γκολ, αλλά εγώ θα ξεκινήσω αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Τζόρβα τω Τζόρβι.

Διότι μπορεί ο «Αλεξ» να μην έτρεξε πολλά μέτρα, να είδε το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα πιο ξεκούραστα και καθαρά από εμάς (που είχαμε κάτι κεφάλια να πετάγονται και να μας κόβουν τη φάση), αλλά τις λιγοστές φορές που χρειάστηκε να κάνει τη δουλειά του, δικαιολόγησε και το μεροκάματό του και την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο Τεν Κάτε τις τελευταίες εβδομάδες.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι καλή ομάδα χωρίς καλό τερματοφύλακα δεν νοείται. Είναι σαν τοπ μόντελ με κυτταρίτιδα. Και είναι αλήθεια ότι η μόνη αντίστοιχη περίπτωση καλής ομάδας με μέτριο τερματοφύλακα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η σπουδαία Μπαρτσελόνα με τον «κουμπαρά» Βαλντές κάτω απ' τα δοκάρια, που παίζει βασικά επειδή είναι Καταλανός και δευτερευόντως επειδή παριστάνει τον τερματοφύλακα.

Μόνο που η Μπαρτσελόνα για κάθε γκέλα του Βαλντές έχει τον Μέσι, τον Ζλάταν τώρα, τον Ετό μέχρι πέρυσι, τον Ανρί, τον Τσάβι να τη διορθώνουν ή να την πατσίζουν βάζοντας πολλά γκολ. Κι αν το παιχνίδι τελειώσει 5-1, κανείς δεν θυμάται στο τέλος πώς ακριβώς δέχθηκε η ομάδα αυτό το ένα γκολ.

Ατυχώς ο Παναθηναϊκός έχει τον «Ελληνα Μέσι», αλλά όχι τον ορίτζιναλ Μέσι, και τον Γκάμπριελ ή αλλιώς «Ντάνι Αλβες των φτωχών», αλλά όχι τον Ντάνι Aλβες τον ίδιο. Κάτι που σημαίνει ότι σχεδόν κάθε γκέλα, αστάθεια ή κακή εκτίμηση του Γκαλίνοβιτς στοίχιζε το βάρος του όχι σε χρυσό, αλλά σε πέτρες: τόσα πολλά κιλά ζύγιζε η μπάλα στα πόδια των συμπαικτών του κι άντε μετά να γυρίσεις παιχνίδι.

Και παρ' όλο που έχω μεγάλη συμπάθεια κι εκτίμηση στον Μάριο, αυτό που γίνεται με τον Τζόρβα είναι για το καλό όλων: των συμπαικτών του, που δεν χρειάζεται πια να σταυροκοπιούνται σαν θείες στην εκκλησία σε κάθε σουτ προς την εστία της ομάδας, του Τεν Κάτε, που βλέπει την ομάδα του πρώτη, του ίδιου του Κροάτη, που γλίτωσε τα μπινελίκια, του κόσμου, που δεν χαλιέται πια από το 5ο λεπτό, του Τζόρβα, που περίμενε καρτερικά τη σειρά του.

Θυμάμαι πόσες φορές έχει γράψει ο Κώστας Νικολακόπουλος για το «δώρο» που έκανε ο Παναθηναϊκός στον Ολυμπιακό, αφήνοντας τον Νικοπολίδη να πάει εκεί το καλοκαίρι του 2004 και να πάρει έκτοτε ένα σωρό τίτλους. Εχω ακούσει τον Τάσο Νικολογιάννη στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 να μιλάει για μεταφυσικά φαινόμενα, λέγοντας για ένα σουτ που πήγε στο δοκάρι του Τζόρβα και το οποίο σίγουρα θα πήγαινε μέσα αν έπαιζε ο Γκαλίνοβιτς.

Κατά κάποιον τρόπο έχουν δίκιο και οι δύο. Μόνο που φαίνεται από τα παιχνίδια που έχουμε δει με τον Τζόρβα βασικό ότι ο Παναθηναϊκός ίσως να έχει βρει όχι από μεταγραφή, αλλά από τα «σπλάχνα» του τον τωρινό και μελλοντικό σπουδαίο τερματοφύλακά του. Και είναι στο χέρι του να μην τον χάσει κι αυτόν.