Η γκρίνια βαρίδι στα ποδάρια

Ηταν πολύ όμορφη η ατμόσφαιρα την Τετάρτη στο ΣΕΦ, όπως ήταν πολύ όμορφη και στο πρώτο ευρωπαϊκό εντός έδρας παιχνίδι του Ολυμπιακού, με την Ορλεάν. Οχι, κόσμος δεν μαζεύτηκε πολύς. Η αχανής αρένα του Φαλήρου δεν γέμισε ούτε κατά το ήμισυ. Ουκ εν τω πολλώ το ευ, είπε κάποτε κάποιος, κάπου στην Ελλάδα… Οποιος ρίξει μια ματιά στα φόρα των φανατικών, θα δει να χαρακτηρίζεται το γήπεδο «εκκλησία» με τόνους απαξιωτικούς και χλευαστικούς. «Αμέρικα γίναμε! Ντροπή και αίσχος!». Στην πραγματικότητα ήταν χαρά Θεού. Και η εξήγηση είναι απλή. Η απογοήτευση των φανατικών για το άδοξο φινάλε της περσινής εκστρατείας, σε Ελλάδα και Ευρώπη, τους έκανε να γυρίσουν την πλάτη στην ομάδα μπάσκετ.

Στους αγώνες με την Ορλεάν και με τη Λιέτουβος Ρίτας, οι ποδοσφαιρικές φανέλες ήσαν λιγότερες από κάθε άλλη φορά. Δεν ακούστηκαν καθόλου βρισιές, ούτε συνθήματα εναντίον του… Παναθηναϊκού. Αυτοί που μετρούν την αποτυχία και την επιτυχία με μοναδικό γνώμονα τα αποτελέσματα των αγώνων με τον «αιώνιο» αντίπαλο προτίμησαν να μείνουν στο σπίτι ή πήγαν στο ποδόσφαιρο, όπου η επιθυμία τους γίνεται κάθε χρόνο πραγματικότητα. Πίσω, στο μπάσκετ, ξέμειναν εκείνοι που σκαμπάζουν πέντε πράγματα και ξέρουν να ερμηνεύουν τον χτύπο της πορτοκαλί μπάλας. Για μια φορά το ΣΕΦ θύμισε Αλεξάνδρειο. Οταν το πλήθος διαμαρτυρόταν για «βήματα» ή για «διπλή ντρίμπλα», είχε δίκιο.

Το κοινό του Ολυμπιακού αποτελεί ταυτόχρονα το αποτελεσματικότερο όπλο του και τον πιο αδυσώπητο εχθρό του. Οταν το γήπεδο γεμίσει, ο αντίπαλος θα αισθανθεί τη δύναμη του «έκτου παίκτη» και θα λυγίσει πιο γρήγορα, όπως έγινε τόσες και τόσες φορές τα τελευταία χρόνια. Μέχρι τότε, όμως, η δυσπιστία των πολλών θα είναι βαρίδι στα πόδια παικτών προικισμένων, πεπειραμένων, ικανών να πετύχουν όλους τους στόχους που έχουν βάλει στο μάτι. Ακόμα περισσότερο, θα στοιχειώνει τον ύπνο του Παναγιώτη Γιαννάκη, τον οποίο οι φανατικοί έχουν ξεγράψει εδώ και καιρό ως… άσχετο, υπναλέο, έως και πράκτορα του εχθρού άκουσα να τον χαρακτηρίζουν!

Οι πιο πολλοί βέβαια πήγαιναν ακόμη στο δημοτικό σχολείο την τελευταία φορά που ο προ Γιαννάκη Ολυμπιακός έπαιξε σε ευρωπαϊκό φάιναλ φορ ή τερμάτισε πρώτος στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος ή έκανε παρέλαση σε πόλεις όπως η Μόσχα, το Τελ Αβίβ, η Βιτόρια και η Μαδρίτη… Το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν αφορά τόσο στις ικανότητες του προπονητή του όσο στην επιμονή της διοίκησης να δρομολογεί η ίδια τις μετεγραφές, αλλά και στη βιασύνη των οπαδών του. Καλώς ή κακώς, μια αυτοκρατορία όπως αυτή του Παναθηναϊκού δεν ανατρέπεται εύκολα. Θυμάστε πόσα χρόνια πάσχιζε ο ίδιος ο ΠΑΟ μέχρι να γκρεμίσει τη… δικτατορία του Ολυμπιακού στα τέλη της δεκαετίας του '90;

Ο φετινός Ολυμπιακός έχει άφθονο ταλέντο, είναι γεμάτος σε όλες τις θέσεις και μπορεί να εφαρμόσει ένα μοντέλο που έχει χρόνια να εμφανιστεί στα ελληνικά γήπεδα. Θα αργήσει όμως να βρει την απαραίτητη χημεία και τους αυτοματισμούς που απαιτούνται για να λειτουργήσει η μηχανή. Οπως έγραψα και στο ξεκίνημα της περιόδου, το ταβάνι των παικτών του, εάν τους εξετάσουμε έναν προς έναν, βρίσκεται πιο ψηλά από το αντίστοιχο του Παναθηναϊκού. Εάν σε κάποιο ντέρμπι παίξουν και οι 24 τέλεια, θα νικήσει ο Ολυμπιακός. Ομως, ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς ξέρει να κατεβάζει χαμηλά τον πήχυ του αντιπάλου και να τον γκρεμοτσακίζει, ακόμα και όταν ο ίδιος παίζει με Σερμαντίνι, Καλάθη και Βεργίνη. Αυτό είναι το πλεονέκτημα που τον έστειλε 5 φορές στην κορυφή της Ευρώπης.