Σχέδιο ανέχειας

Καταλαβαίνω την ανάγκη να γίνει το Bob «Χαράλαμπος», αλλά το name is trademark. Αν ρωτήσεις στο Σικάγο για Kozonis, θα σου πουν «Big Bob; Ο αδελφός του Big Jim;». Τώρα ότι το «Big Bob» ακούγεται σαν «Big Mac» δεν είναι λάθος κανενός.

Πρέπει να πούμε ότι από την εποχή που ο Μίμης Παπαϊωάννου προέτρεπε τους παίκτες της ΑΕΚ να σουτάρουν και να σπάσουν τα δοκάρια σε ομοιοκαταληξία ημερολογίου τοίχου έχει υπάρξει πρόοδος. Οχι όμως και τόση που να περιμένω ότι στην απομάκρυνσή του από τον ΟΦΗ ο Νίκι Παπαβασιλείου θα αντιδρούσε με Καβάφη, έστω και παραφθαρμένο. «Στην πορεία για την Ιθάκη δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά η διαδρομή». Μία λόγια θέση, αλλά όχι και μεγάλη παρηγοριά για τη διοίκηση του ΟΦΗ όταν της την πέφτουν οι Snakes, για να πει «ρε παιδιά, είχαμε μερικές αποτυχίες. Αλλά από διαδρομή μη μου πείτε ότι είχατε παράπονο».

Εδώ να προσθέσω ότι υπάρχουν κι άλλα ποιήματα του Καβάφη που είναι ταμάμ για το ποδόσφαιρο. Οπως «Τα κεριά». Με την προετοιμασία να πηγαίνει «Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα -χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια» και μετά κάπου στη μέση της ο προπονητής να λέει «Δεν θέλω να γυρίσω να μη δω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν». Για να μην πω ότι το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» ο Καβάφης το είχε γράψει για τον Αντώνη Γεωργιάδη, φυσικά πριν το πηδήξουνε οι κουλτουριάρηδες με το «Απολύειν» στην αυθεντική του έκδοση, ενώ ένα από τα ανέκδοτα έργα του βάρδου ήταν και το «Ο κορνές», που όμως χάθηκε.

Αυτά που διέρρευσαν από τον Τάκη Φύσσα μετά την επιστροφή του από την Ουκρανία δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που πραγματικά είδε. Ο Φύσσας μίλησε για τους υπαλλήλους των ξενοδοχείων και των αεροδρομίων που φορούσαν μάσκες για τη γρίπη των χοίρων, αλλά δεν μίλησε για τις εικόνες φρίκης που αντιμετώπισε στους δρόμους. Σωροί από πεθαμένους σε κάθε γωνία και άλλοι που έβηχαν και έφτυναν κρατώντας στα χέρια τους εισιτήρια για το ματς της Ουκρανίας με την Ελλάδα.

Γι' αυτό πολύ καλά θα κάνει ο Σοφοκλής Πιλάβιος, για λόγους υγείας και όχι επειδή μας βολεύει, να μεταφέρει αυτά που είδε ο Τάκης στη μακρινή και άγνωστη Ουκρανία στον Μισέλ και τον Τεό. Και αυτοί με τη σειρά τους να πουν τη γλυκιά τους την κουβέντα στη ΦΙΦΑ να αλλάξει την έδρα για να μην παίξουμε στο «Γήπεδο του Θανάτου». Και αν αναρωτιούνται πού πρέπει να παίξει το εντός έδρας ματς της η Ουκρανία, το ΟΑΚΑ είναι υγιέστατο και το Καραϊσκάκη μια χαρά είναι. Και αν νομίζουν ότι παίζοντας στο ΟΑΚΑ ή το Καραϊσκάκη η Ελλάδα θα έχει πλεονέκτημα, να πάμε να παίξουμε στο Σικάγο, που ο Bob Kozonis καθημερινά χτίζει και από ένα αεροδρόμιο.

Χθες έχτισε ένα μικρό, επειδή ήταν κουρασμένος από τη Δευτέρα που είχε χτίσει ένα μεγάλο. Επίσης καταλαβαίνω την ανάγκη να γίνει το Bob «Χαράλαμπος», αλλά το name is trademark. Αν ρωτήσεις στο Σικάγο για Kozonis, θα σου πουν «Big Bob; Ο αδελφός του Big Jim;». Τώρα ότι το «Big Bob» ακούγεται σαν «Big Mac» δεν είναι λάθος κανενός εκ των δύο μπιγκ. Μπιγκ είναι και ο Αλεξάντερ και του κάνανε και αεροδρόμιο στα Σκόπια, ένα από τα ελάχιστα αεροδρόμια που δεν έχει χτίσει ο Bob. Μαζί με τον Χαράλαμπο ποτίζεται και ο Χρυσόστομος, που λέει η παλιά ποδοσφαιρική παροιμία και χθες στο ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ διάβαζα για τα έργα και τις ημέρες του Μάκη Γκαγκάτση, αναφερομένου όμως ως «Χρυσόστομου». Οπου το μόνο που απομένει είναι να αλλάξει και το όνομά του ο Σούλης Παπαδόπουλος, να τον φωνάζουμε «Αναστάσιος» και να τρελαθούμε όλοι μας.

Στο μεταξύ για τους φαν του Σούλη υπάρχει το βίντεο από τους πανηγυρισμούς του στο ματς του Πιερικού με την Αναγέννηση Καρδίτσας. Το βρίσκεται στο http://www.youtube.com/watch?v=hoDx6qsnWaU&feature=player_embedded και θα μπορούσε να τιτλοφορείται «Οταν η κάμερα δεν πάει στον Σούλη, πάει ο Σούλης στην κάμερα». Μόνη αντίρρηση η μουσική επένδυση στο βίντεο, που ακούγεται ένα ωραιότατο αλλά δημοτικό τραγούδι, που στον Κορυδαλλό δεν θα παιζόταν ούτε την Κυριακή του Πάσχα. Ενα τελευταίο για τα ματς της Εθνικής.

Γιατί να ταλαιπωρείται ο κόσμος και να δίνει τα στοιχεία του όταν ποτέ σε ματς της Εθνικής δεν έχει συλληφθεί οπαδός που να κάνει επεισόδια, να φωνάζει ρατσιστικά συνθήματα ή να σηκώνει εθνικιστικά πανό στις κερκίδες; Είχα γράψει λοιπόν πριν από κάποιον καιρό ότι σε ένα ματς στη Βόρεια Ελλάδα είχε σηκωθεί ένα πανό που έγραφε «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Ηρθαν φυσικά οι απαντήσεις «Γιατί εσύ πιστεύεις ότι δεν είναι;» και τα σχετικά. Η αντίρρησή μου είναι ότι η τηλεόραση δείχνει τα ματς για να βλέπεις ποδόσφαιρο και όχι για να περνάει ο καθένας το πολιτικό του μήνυμα και ότι όταν αρχίσεις, μετά δεν ξέρεις σε ποιο σημείο να τραβήξεις τη γραμμή.

Δείτε λοιπόν στην κεντρική φωτό το πανό που σηκώθηκε στο ματς της Αναγέννησης Γιαννιτσών. Μην κοιτάτε μόνο τα περί Μακεδονίας. Κοιτάξτε και στη γωνία που βρίσκεται ο κέλτικος σταυρός και ελάχιστη σχέση έχει με τη Μακεδονία και μεγάλη με τις πολιτικές πεποιθήσεις όσων σήκωσαν το πανό.

Σχέδειο ανέχειας

Το να επιχειρηθεί να καταλογισθεί η ήττα του Ολυμπιακού σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την ένδεια στον πάγκο του είναι μάταιο. Φυσικά ο Ζίκο θα μπορούσε να παρατάξει την ομάδα με τέσσερις αμυντικούς, φυσικά ο Ντουντού θα μπορούσε να κάνει μια από τις περσινές εμφανίσεις του, λογικά ο Μέλμπεργκ θα μπορούσε να διαλέξει ένα άλλο ματς για να κάνει την πρώτη σοβαρή γκέλα του στον Ολυμπιακό, αλλά όλα τα ανωτέρω είναι σαν να προσπαθείς να πεις ότι ο «Τιτανικός» βυθίστηκε επειδή οι επιβάτες πήγαν στη μία πλευρά. Επειδή τράκαρε με παγόβουνο πήγαν, όπως και στον Ολυμπιακό όλα τα ανωτέρω συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχουν παίκτες στον πάγκο του. Εκτός αν η λύση είναι να ξαναμπεί ο Λεντέσμα σκούπα μπροστά από τα χαφ σε μια νέα θέση που δημιούργησε η φτώχεια...

Το σχέδιο του Ζίκο ήταν από αυτά της ανέχειας και της ανάγκης. Το σχέδιο vaya con Dios. Με τη βοήθεια του Χριστού και του Αγίου Νικολάου –μεγάλη η χάρη του– να κάτσει ο Ολυμπιακός στην άμυνα να κρατήσει το μηδέν κι έχει ο Θεός για τις ομάδες και τα πουλάκια του ουρανού. Το vaya con Dios όμως δεν έχει plan B. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έφαγε το γκολ, είχε μία ευκαιρία με τον Μέλμπεργκ να πετάγεται πίσω από τα στόπερ της Σταντάρ, αλλά το εναέριο σουτ του κατέληξε στα χέρια του τερματοφύλακα και μετά νιχτς, νιέντε και νάδα...

Μερικές σέντρες από το πλάι, μια ασταθής απόκρουση του Μπόλατ και από εκεί και πέρα άσκοπη κυκλοφορία στο κέντρο, με τον Οσκαρ να βγάζει «μαγικές» μπαλιές, αλλά στη λάθος κατεύθυνση. Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για σοβαρή ή επιθετική δραστηριότητα, δεν μπορούμε να μιλάμε για εναλλακτικές λύσεις, αλλά μπορούμε να μιλάμε για μια απαράδεκτη κατάσταση. Για μια ομάδα που προσπαθεί να προκριθεί από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ με ένα φουνταριστό φορ ενώ οι δύο τραυματίες επιθετικοί δηλώνουν περιφερειακοί. Μια ομάδα που οι παίκτες της επιστρέφουν βιαστικά και σε κάθε μαρκάρισμα ο προπονητής πρέπει να χάνει τη μαγκιά του ότι θα τραυματιστούν και πάλι. Μια ομάδα που με τις συνθέσεις του 1999 ή του 2003 θα είχε καθαρίσει τη Σταντάρ. Και τώρα μπορούμε να μιλήσουμε για την τακτική του Ζίκο. Μια κουβέντα που στο φινάλε δεν στοιχίζει σε λεφτά...