Θα μείνει ή θα φύγει...

Το απόλυτο deja vu. Το μόνο που λείπει είναι η Χριστίνα να κόβει βόλτες έξω από το ΟΑΚΑ, περιμένoντας τον Μπάγεβιτς να βγει, ώστε να μπει μέσα και να δει το ματς, όπως είχε κάνει πριν από έξι χρόνια στο γήπεδο της Φυλής, στο ματς της ΑΕΚ με τον Ηρακλή. Με τον Χατζηχρήστο να δίνει το σύνθημα να ξεσκονιστούν οι Κέρμιτ όταν μιλάει στον 9,84 και αποκαλεί τον Μπάγεβιτς «βάτραχο».

Με τον Dear All να την έχει κάνει κανονικά και με τον νόμο και όχι μόνο να μη συνοδεύει την ομάδα στο ματς, αλλά να μην την υποδέχεται στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Πριν από τέσσερα χρόνια ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν είχε μασήσει να πάει και να πέσει στον τσαμπουκά, για να δουν όλοι ότι είναι κοντά στην ομάδα κερδίζει ή χάνει.

Με την ΑΕΚ να συνεχίζει να μην έχει γήπεδο, με τη σιωπηλή πλειοψηφία των οπαδών να μένει μακριά από το γήπεδο για να μην μπλέκεται σε τσαμπουκάδες, με το ΟΑΚΑ να ξαναγίνεται το μπαγεβιτσοδρόμιο των αρχών της δεκαετίας, με την ομάδα ακόμα άστεγη και στους Θρακομακεδόνες, με το χρέος να έχει ανέβει ξανά στα 30 εκατομμύρια και με μόνο μέλλον έναν άγνωστο ενδιαφερόμενο που βρίσκεται στο Σικάγο, η ΑΕΚ μπορεί να είναι τόσο σίγουρη για το μέλλον της όσο ένας αστακός στο ενυδρείο.

Με την ανακωχή Μπάγεβιτς και οργανωμένων να έχει τελειώσει, η επιβίωση της ΑΕΚ είναι θέμα ταχύτητας. Το θέμα δεν είναι αν θα φάνε τον Μπάγεβιτς οι οργανωμένοι, που θα τον φάνε, αλλά πόση ζημιά θα έχει γίνει στην ομάδα μέχρι η μάχη να τελειώσει. Με τις επιθέσεις στο πούλμαν οι παίκτες δεν μπορεί παρά να επηρεάζονται και να αναζητούν νέα ομάδα. Αυτοί που θα βρουν θα είναι και οι καλύτεροι. Επίσης, αυτοί που θα επηρεαστούν είναι οι κάτοχοι των διαρκείας, που στη λογική της εποχής του Νικολαΐδη τα είχαν αγοράσει για να βλέπουν μπάλα και όχι ξύλο.

Στην κρίση του 2004 η ΑΕΚ μπορεί να μην είχε οπαδούς στο γήπεδο, αλλά τουλάχιστον είχε καλούς παίκτες. Τώρα και αυτοί είναι είδος εν ανεπαρκεία. Αν ο Bob και οι μπόμποι του πάρουν την ομάδα, πρέπει να ζητήσουν είτε από τον Μπάγεβιτς να φύγει είτε από τους οργανωμένους να τον ανεχτούν για ένα χρονικό διάστημα, ή να τσαμπουκαλευτούν.

Ο Dear All πήρε το επάρατο εξαφανιζόλ. Οπότε ο Bob και οι μπόμποι του ή Κροίσοι Κροίσων –τέλος πάντων κάποιος– πρέπει να αποφασίσουν τι γίνεται με τον Μπάγεβιτς. Να πουν καθαρά αν μένει ή φεύγει. Διαφορετικά, σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει ομάδα για να φύγει.




Ο Κώστας Τσακίρης δεν έχει πρόβλημα να λέει ότι μέχρι τα 18 του ήταν Παναθηναϊκός, όταν αηδιασμένος από την εύνοια της διαιτησίας αποφάσισε να γίνει Πανιώνιος. Στο ποδόσφαιρο πολλοί, ειδικά στον χώρο της αθλητικογραφίας, προσπάθησαν να το κάνουν. Γεννημένοι Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί ή σπανιότερα ΑΕΚτσήδες, σε κάποια στιγμή, είτε για το ξεκάρφωμα είτε από αυξημένη αίσθηση του δικαίου, προσπάθησαν να γίνουν Πανιώνιοι, Απολλωνιστές ή οτιδήποτε άλλο ανώδυνο.

Πλην τριών περιπτώσεων που μου έρχονται στο μυαλό, όλοι οι υπόλοιποι υποστήριζαν τις νέες τους ομάδες χειροκροτώντας τες με την αμηχανία του χωριάτη στην όπερα. «Εδώ χειροκροτάμε ή μήπως εδώ είναι το διάλειμμα;». Τέλος πάντων, ο Τσακίρης το είπε και το έκανε. Εγινε Πανιώνιος, φτάνοντας στο σημείο να βγάλει ανακοίνωση κατά της ομάδας που κάποτε υποστήριζε. Εκτός όμως από την κίνηση, στην ανακοίνωση υπάρχει κι ένα σημείο που προβληματίζει. Η τάση του Τύπου να ασχολείται, να βλέπει τα ματς σαν ρόλους για έναν. Με τη μεγάλη ομάδα να κερδίζει ή να χάνει το παιχνίδι και τη μικρότερη να υπάρχει επειδή το ποδόσφαιρο παίζεται ακόμα με δύο ομάδες.

Το φαινόμενο ο Τύπος να ασχολείται με τις μεγάλες ομάδες είναι παγκόσμιο, αλλά στην Ελλάδα έχει ιδιομορφίες. Ο αθλητικός Τύπος αντιμετωπίζει τα γεγονότα είτε με στρατευμένη διάθεση, όπως οι οπαδικές εφημερίδες, είτε με ουδετερότητα. Μία ουδέτερη εφημερίδα μπορεί να μη διαστρεβλώσει τα γεγονότα, αλλά όταν φτάνει σε διάθεση χώρου η μεγάλη ομάδα θα πάρει τη μερίδα του λέοντος.

Αντε όταν μία μικρή ομάδα αποκλείσει στο Κύπελλο μία μεγάλη, να υπάρξει την άλλη μέρα μίνι αφιέρωμα του στυλ «Τα λιοντάρια που απόκλεισαν τον Θρύλο» ή «Τα φιλαράκια από τη Φυλή που νίκησαν την ΑΕΚ», αλλά την επόμενη μέρα ο Πανσερραϊκός και ο Θρασύβουλος θα μοιράζονται δύο σελίδες με άλλες 16 ομάδες. Εδώ, όμως, μιλούν οι αριθμοί.

Ο ένας έχει εκατομμύρια οπαδούς και ο άλλος χιλιάδες. Και τις ουδέτερες εφημερίδες δεν τις αγοράζουνε οι χιλιάδες των μικρών αλλά κάποιες χιλιάδες από τα εκατομμύρια των μεγάλων που δεν αντέχουν το πολύ «Κύριε ελέησον» στις ομάδες τους. Αλλο αν γουστάρουν το λίγο, το οποίο και δίδεται αγόγγυστα.

Η κύρια ιδιομορφία της Ελλάδας είναι οι αθλητικές στήλες στις πολιτικές εφημερίδες, ενώ στην Αγγλία η «Telegraph» δεν νιώθει ότι θα πάρει ή θα χάσει αναγνώστες από το sport section της εφημερίδας, αφήνοντας μεγάλο τράτο της κάλυψης των γεγονότων.

Αντίθετα, οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες αντιμετωπίζουν το sport section τους σαν μίνι αθλητικές ουδέτερες εφημερίδες, ενίοτε έχοντας και συντάκτες από αθλητικές. Τη δεκαετία του ’70 που υπήρχαν μόνο η «Αθλητική» και το «Φως» ήταν λογικό και η «Απογευματινή», με διευθυντή τον Λυμπερόπουλο, να είχε πάρει ένα κάρο φύλλα παίζοντας το χαρτί του αθλητικού τμήματος.

Τη δεκαετία του '80 με τον «Φίλαθλο» να είναι η πρώτη ουδέτερη αθλητική εφημερίδα, αλλά με ιδιαίτερη γλώσσα και στυλ, την πιο συμβατική εκδοχή της ουδέτερης αθλητικής είχε ακολουθήσει το sport section του «Εθνους» και την πιο προχώ εκδοχή η «Ελευθεροτυπία». Εκεί, όμως, που μπλέχτηκε η ιστορία ήταν με το «Sportime», που το 1994 είχε την προσέγγιση και τη γλώσσα των κυριλέ section πολιτικής εφημερίδας, χρησιμοποιώντας όμως το σύνολο των σελίδων μιας πολιτικής για να καλύπτει τα αθλητικά. Από εκεί και πέρα στερέψαμε από ιδέες…

Γιατί, dear Tsakiris, οι αθλητικές εφημερίδες υποχρεώνονται να allocating τις σελίδες τους ανάλογα με τις συμπάθειες του αναγνωστικού τους κοινού. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρόεδρος του Πανιωνίου και του κάθε Πανιωνίου μπορεί να έχει απαιτήσεις στην αμεροληψία αλλά όχι στην έκταση των κειμένων, τα οποία φυσικά είναι και γελοίο να κόπτονται και να ράπτονται σύμφωνα με τις εκτιμήσεις για τον αριθμό των οπαδών.

«Πόσους οπαδούς έχει ο Ολυμπιακός; Τρία εκατομμύρια; Δώσε τους 2.834 λέξεις. Πόσους η ΑΕΚ; Ενα; Δώσε τους χίλιες για να μην πουν ότι τσιγκουνευόμαστε». Μπορεί, λοιπόν, οι αθλητικές εφημερίδες να μην έχουν φτάσει στη γελοιότητα αλλά πάντα θα ασχολούνται γιατί έχασε ο μεγάλος και όχι γιατί κέρδισε ο μικρός, αφού οι πολλοί θέλουν να ξέρουν γιατί έχασε η ομάδα τους.

Κανονικά το βάρος της ισοβαρούς κάλυψης θα έπρεπε να γίνεται από τις πολιτικές, αλλά στις δύο περιπτώσεις που ξέρω να επιχειρήθηκε, στο «Βήμα», που κι εγώ μετείχα, και στην «Καθημερινή», δούλεψε λίγο έως καθόλου. Στο «Βήμα», ενώ το section είχε ξεκινήσει στα αγγλικά πρότυπα, αμέσως μεταβλήθηκε σε αθλητική εφημερίδα, ενώ στην «Καθημερινή» η κάλυψη σε λιγότερο εμπορικά θέματα υπάρχει, αλλά είναι σε σπορ που η εφημερίδα τυχαίνει να έχει συντάκτες, ενώ στο ποδόσφαιρο και πάλι οι μεγάλες ομάδες παίρνουν τη μερίδα του λέοντος.




Παρακαλώ να μην υπάρξουν διορθώσεις του τύπου «Ο Πανιώνιος δεν είναι μικρή ομάδα και πως μπορείς... όταν στον 17ο αιώνα… και οι χαμένες πατρίδες». Οχι για άλλο λόγο, αλλά το obvious politically correct είναι ανυπόφορα βαρετό. Οσο για το αν υπήρξε μαϊμούδιασμα του replay, ας μην είμαστε και υπεράνω. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αφού το πρώτο μηχάνημα της γραμμής του οφσάιντ είχε αχρηστευθεί από το κανάλι τη δεκαετία του '90 έπειτα από εντολή του «Καπετάνιου».