Ο χαρακτήρας του ενός και η κακή νοοτροπία του άλλου

Σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο όλοι σκοράρουν με το σταγονόμετρο τη διαφορά για την ώρα μοιάζει να την κάνει κυρίως αυτό που αποκαλούμε χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός έχει κενά στο ρόστερ, έκανε μια προετοιμασία που τον γέμισε προβλήματα, έχει έναν προπονητή που ακόμα μαθαίνει την ομάδα και το πρωτάθλημα, αλλά έχει χαρακτήρα πρωταθλητή όσο καμία άλλη ομάδα στην Ελλάδα.

Το πέρασμά του από το Περιστέρι ήταν μια νίκη θέλησης από αυτές που δείχνουν πώς κερδίζεται το πρωτάθλημα. Ο Ζίκο ακόμα δεν ξέρει καλά το δυναμικό και μπορεί καμιά φορά οι επιλογές του να σηκώνουν συζήτηση, αλλά προσεγγίζει τα ματς πάντα με γνώμονα το πώς η ομάδα του θα παίξει ποδόσφαιρο.

Στο Περιστέρι με τόσες απουσίες ένας άλλος στη θέση του θα έψαχνε τρόπους να χωρέσει στην ενδεκάδα τούς πιο έμπειρους, αυτός αντίθετα έψαξε την ενδεκάδα που μπορούσε να κάνει παιχνίδι: γι' αυτό βρέθηκαν στο γήπεδο ο Κατσικογιάννης, ο Σοϊλέδης και μετά ο Φετφατζίδης. Ο Ζίκο έψαχνε την ενδεκάδα που θα παίξει σωστά επίθεση και αυτή η επιλογή (νοοτροπίας κυρίως) δικαιώθηκε με το γκολ του Οσκαρ στο 81'.

Ο Παναθηναϊκός αντίθετα παίζει για τους βαθμούς ρισκάροντας σχεδόν σε κάθε ματς το στραβοπάτημα ακριβώς επειδή του λείπει αυτού του τύπου η θετική σκέψη. Το παιχνίδι με τον Πανιώνιο είναι ενδεικτικό. Ο ΠΑΟ κερδίζει 2-0 στο 10' και οι παίκτες του αποφασίζουν ότι το ματς τελείωσε. Γιατί; Προφανώς διότι ο στόχος (δηλαδή η νίκη, δηλαδή το πρωτάθλημα) είναι σημαντικότερος από το παιχνίδι.

Στον ΠΑΟ παίζουν για να κερδίζουν χωρίς πολλές φορές να τους ενδιαφέρει το πώς: χθες σε όλο το δεύτερο ημίχρονο ο Τεν Κάτε τούς φωνάζει να βγουν, αλλά οι παίκτες δεν το κάνουν, μολονότι το δεύτερο ημίχρονο του ματς που έχουν κάνει με τον ΠΑΟΚ δείχνει ότι και ξέρουν και μπορούν να κάνουν κατοχή μπάλας και να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Η εντύπωση που έχω είναι ότι ανάμεσα στον προπονητή και στην ομάδα υπάρχει ένας παράξενος συμβιβασμός: ο κόουτς έχει γίνει λιγότερο απαιτητικός κι αφήνει στην ομάδα το δικαίωμα να διαχειρίζεται τα ματς περίπου όπως θέλει! Ετσι κάθε ματς του ΠΑΟ είναι ένα μυστήριο και μάλιστα ελάχιστα γοητευτικό.

Το χειρότερο για τον ΠΑΟ είναι ότι αυτό το κατά συνθήκη παιχνίδι επιτρέπει μουρμούρα για τη διαιτησία από τον αντίπαλο: μια δύσκολη φάση γίνεται για τον διαιτητή ζήτημα. Χθες ο Παπασταμάτης έχει δίκιο στη φάση του πέναλτι, αλλά δεν αποβάλει τον Δάρλα με δεύτερη κίτρινη: σε ένα ματς που κρίνεται στο γκολ κάθε απόφαση αποκτά τρομακτική βαρύτητα. Χθες υπάρχει κι ένα κανονικό γκολ του ΠΑΟ που δεν μετρά: αν το ματς έληγε ισόπαλο κι αυτή θα ήταν μια φάση που θα δημιουργούσε νευρασθένειες! Ετσι όμως δεν πας μακριά...

Ο Πανιώνιος του Φερέρα έδωσε σε όλους ένα μάθημα για το πώς παίζει μια ομάδα επιθετικά ένα ολόκληρο ματς με παίκτη λιγότερο. Ο Φερέρα κάνει τα πάντα σωστά και είναι μάλιστα ευφυής η κίνηση να παίξει με τον Εστογιάνοφ πάνω στον χαμένο στο γήπεδο Δάρλα: δεν του κάθισαν οι φάσεις, αλλά η ομάδα δείχνει τρομερή βελτίωση, πράγμα που δεν μπορείς να πεις για πολλές άλλες του πρωταθλήματος. Στο οποίο πρωτάθλημα όποιος φωνάζει και γκρινιάζει παίρνει και το πουρμπουάρ του από τους διαιτητές. Ο Αρης, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, κυρίως, ελπίζω να έχουν καταλάβει ότι δεν συνωμοτεί κανείς εναντίον τους...