Οχι άλλοι στρουθοκαμηλισμοί!

Παγκρήτιο, 19ο λεπτό: εξαιρετική ενέργεια του Σκόκο, ευκαιρία, τη χάνει ο Μαντούκα. Είναι 52ο λεπτό: ο Αργεντινός ανοίγει πολύ την μπάλα, προλαβαίνει ο Δασκαλάκης, χάνεται η μεγάλη ευκαιρία. Εάν, τώρα, πάρουμε στα σοβαρά όσα εκστομίζει εσχάτως ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, τότε έχουμε τις εξής εκδοχές.

Εκδοχή πρώτη: στα 33 αγωνιστικά λεπτά που μεσολάβησαν από τη μία φάση στην άλλη, ίσως και στην ανάπαυλα, ο Σκόκο αποφάσισε να προσχωρήσει στη «συμμορία των πέντε», ή απλώς θυμήθηκε ότι είναι –αν είναι- μέλος της. Ποια «συμμορία των πέντε»; Εκείνη, ντε, την οποία ο κόουτς έλεγε έπειτα από το ματς με τον Θρασύβουλο ότι θα εξαρθρώσει, προτού αλλάξουν τα ανεμολόγια κι ενοχοποιηθεί η ατυχία για όλα.

Πώς είπατε; «Εφταιγε ο εκνευρισμός του κόουτς αμέσως μετά τον αποκλεισμό από το Κύπελλο»; Αμφιβάλλω. Οι πέντε άγνωστοι τρισκατάρατοι μου φάνηκαν ιδανικό τρικ της στιγμής, όχι προϊόν στιγμιαίου εκνευρισμού: είναι προτιμότερο για τον προπονητή να αναλώνονται οι οπαδοί στην προσπάθεια εντοπισμού των «προγραμμένων», παρά να διερωτώνται γιατί η ομάδα είναι τόσο ασταθής, ευάλωτη, αναξιόπιστη, στερούμενη ηθικού.

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι, στον Σκόκο. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι πρόκειται για προικισμένο παίκτη που συχνά ενεργεί επιπόλαια. Η τρίτη έχει ως εξής: ισχύει η δεύτερη, με την επισήμανση ότι η σπασμωδικότητα του Σκόκο, όπως και ορισμένων ακόμη -λιγότερο ποιοτικών, αλλά όχι και άχρηστων- συμπαικτών του επιτείνεται εξαιτίας αρκετών παραμέτρων.

Δύο από αυτές: ο προπονητής αδυνατεί να βρει νευραλγικά «κουμπιά» της ομάδας, να την ηρεμήσει και πάρει ό,τι μπορεί να δώσει κάθε παίκτης και το δημοσιογραφικό status απαξιώνει το έμψυχο υλικό της ΑΕΚ, διότι θεωρεί (ακόμη) έγκλημα καθοσιώσεως να ασκήσει σοβαρή κριτική στον Μπάγεβιτς. Λες και η αυτονόητη διαπίστωση ότι το «υλικό» της ομάδας δεν επαρκεί για πρωταθλητισμό σημαίνει πως αυτό (το «υλικό») είναι για «μείον 13» από την κορυφή και για εκτροχιασμό από τις ράγες κάθε στόχου. Από τον Οκτώβριο!

Κατά τα άλλα, το χθεσινό παιχνίδι προσφέρεται για παραμύθια, από αυτά τα οποία έχουν ζημιώσει σε τεράστιο βαθμό την ΑΕΚ, μειώνοντας την απαιτητικότητα που πρέπει να τη διέπει. Ναι, η ΑΕΚ έχασε πολλές ευκαιρίες – περισσότερες και μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες του Εργοτέλη. Υπάρχουν δύο τρόποι να το κρίνεις αυτό. Ο πρώτος είναι να αφορίσεις την άτιμη γκίνια και να ησυχάσεις. Ο δεύτερος είναι να συνεκτιμήσεις κάποια πραγματάκια.

Πρώτον, ότι η παρατεταμένη αστοχία (κι όχι μόνο του Μπλάνκο) προδίδει και παρατεταμένο εκνευρισμό στην ομάδα – κι αυτός κάπου οφείλεται. Δεύτερον, ότι η ΑΕΚ δημιούργησε πολλές φάσεις με αντίπαλο μία από έξι –μόνο- ομάδες που, μέχρι και την περασμένη αγωνιστική, είχαν δεχθεί διψήφιο αριθμό τερμάτων. Αντίπαλο, μάλιστα, ο οποίος βρέθηκε πίσω στο σκορ, νωρίς. Τρίτον, ο Εργοτέλης είναι μια χαρά επιθετική ομάδα, αλλά ένας Λεάλ αρκούσε για να «χορέψει» την άμυνα της «Ενωσης». Οι υπόλοιποι επιθετικοί των γηπεδούχων περίσσευαν.

Οποιος θέλει, τα παρακάμπτει όλα αυτά και ξεμπερδεύει. Μόνο που κάτι τέτοιοι στρουθοκαμηλισμοί έφεραν την ΑΕΚ σε αυτό το αγωνιστικό τέλμα.