Η νύφη φορούσε κίτρινα

Οι εκτός έδρας νίκες στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν κάποτε για το ελληνικό μπάσκετ είδος εν ανεπαρκεία. Και δεν μιλάω απαραίτητα για τα «πέτρινα χρόνια». Ακόμα και ο μεγάλος Αρης ξεκινούσε τη χρονιά με στόχο να πετύχει 1-2 «διπλά» ώστε να βρεθεί σε θέση ισχύος και να τρυπώσει στο φάιναλ φορ. Η τελική φάση γινόταν τότε με 8 ομάδες (όλες πρωταθλήτριες χωρών), οπότε τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Μία νίκη στη Γαλλία και μία στη Γερμανία σε έστελναν κατευθείαν στα ημιτελικά, σε συνδυασμό φυσικά με 5 ή 6 ή και 7 ροζ φύλλα εντός έδρας. Οταν ο Αρης κατάφερε να περάσει από έδρες όπως η Βαρκελώνη ή το Σπλιτ, μιλήσαμε για εποποιία. Ακόμα μιλάνε γι' αυτά τα κατορθώματα στη Θεσσαλονίκη. Και τα μάτια γεμίζουν με δάκρυα νοσταλγίας…

Πρώτα ο ΠΑΟΚ και στη συνέχεια οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έφτιαξαν υπερομάδες και σκόρπισαν τον τρόμο στην Ευρώπη. Δεν έμεινε γήπεδο και πόλη που να μην αλώθηκαν από τους Ελληνες: Μαδρίτη, Τελ Αβίβ, Μόσχα, Βαρκελώνη, Λιμόζ, Βελιγράδι, Βιτόρια, Τρεβίζο, Μιλάνο, Κωνσταντινούπολη, Πο, Ρώμη, Μάλαγα. Μέχρι που έγιναν ρουτίνα οι εκτός έδρας νίκες και τις βαρέθηκε και ο κόσμος! Κάποτε κρατούσα στη συλλογή μου τις μεταδόσεις αγώνων που συνοδεύονταν από τέτοιου είδους «θαύματα», γρήγορα όμως εγκατέλειψα την προσπάθεια. Εχω ματς Σατούρν - Αρης, αλλά σχεδόν τίποτε από τη δεκαετία των 00’s. Πλέον, απολαμβάνω μια εκτός έδρας νίκη ελληνικής ομάδας όταν συνιστά υπέρβαση οποιασδήποτε μορφής.

Τέτοια ήταν αυτή που πέτυχε ο Παναθηναϊκός στα περσινά πλέι οφ επί της Σιένα. Ή εκείνη που έβαλε τον Ολυμπιακό σε τροχιά φάιναλ φορ λίγες εβδομάδες νωρίτερα στη Βιτόρια. Το μεγάλο «διπλό» του Ολυμπιακού τη δεύτερη χρονιά του Καζλάουσκας στη Μάλαγα. Φυσικά ο θρίαμβος του ΠΑΟ στον τελικό του 2002 στην Μπολόνια, όπου η Κίντερ ήταν ουσιαστικά αμφιτρύων. Η νίκη των «πρασίνων» στο Τρεβίζο με την τάπα του Βράνκοβιτς στον Ρέμπρατσα (1996). Ακόμα και η περσινή του Πανιωνίου επί της Εφες Πίλσεν! Βέβαια, ο Παναθηναϊκός είναι τα τελευταία χρόνια αφεντικό της Ευρώπης, οπότε υποδέχεται τις εκτός έδρας επιτυχίες με τη σιγουριά της ήρεμης δύναμης. Καλά καλά δεν τις πανηγυρίζει… Εγραψα ήδη 330 λέξεις για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και Αρη μόνο και μόνο για να αναφερθώ στο… Μαρούσι.

Μέσα σε ένα μήνα, η ταπεινή ομάδα των βορείων προαστίων της Αθήνας πέτυχε όχι μία, αλλά τρεις τέτοιες νίκες υπέρβασης. Η πρώτη όμως ήταν επί ελληνικού εδάφους (Αλεξάνδρειο), οπότε δεν πολυμετράει. Επίσης, η δεύτερη (Βερολίνο) ήταν… ήττα, άσχετα αν έδωσε πρόκριση. Για τον προχθεσινό θρίαμβο στη Λιουμπλιάνα δεν υπάρχουν αστερίσκοι. Το Μαρούσι κέρδισε μια παρτίδα που έμοιαζε χαμένη από χέρι, σωριάζοντας στο καναβάτσο όχι μόνο την αξιόλογη Ολύμπια και τους 4.000 οπαδούς της, αλλά και το κύμα κακοτυχίας που τις προηγούμενες μέρες απείλησε να καταστρέψει την προσπάθεια του Γιώργου Μπαρτζώκα και των παικτών του: ασθένειες, τραυματισμοί, χαμένες βαλίτσες, ταλαιπωρία, όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη. Η νύφη, όμως, φορούσε κίτρινα και μαύρα. Το Μαρούσι των λεόντων κέρδισε και μπήκε στη μάχη της πρόκρισης. Αυτό κι αν ήταν υπέρβαση! Το dvd του αγώνα ήδη τοποθετήθηκε δίπλα στις ταλαιπωρημένες κασέτες των αγώνων του Αρη από τη δεκαετία του ’80.