Ντούσαν, το αντίστροφο του... Τεν Κάτε

Eχουμε και λέμε: ο Παναθηναϊκός μοιράζεται την πρώτη θέση της βαθμολογίας με τον Ολυμπιακό, εμφανίζει την ίδια –σίγουρα καλή– διαφορά τερμάτων με τους «ερυθρόλευκους» (συν 12) κι όμως, ο Τεν Κάτε είναι… Ανατολικό Ζήτημα. Προτού καλά καλά προλάβει να μάθει τα μικρά ονόματα των παικτών του, ο Ζίκο βοήθησε τον απίστευτα βραχυκυκλωμένο και απονευρωμένο Ολυμπιακό της εποχής Κετσπάγια να γίνει πάλι ομάδα.

Ομάδα με αδυναμίες, ελλείψεις, ορισμένους τραυματισμένους ή ντεφορμέ άσους, αλλά πάντως... ομάδα. Ο αποκλεισμός από το Κύπελλο αρκούσε για να κομίσει «διακριτικές» γκρίνιες για τη διαχείριση υλικού που κάνει ο Βραζιλιάνος.

Ο ασταθής Αρης είναι τρίτος και ο Μαζίνιο κατακρεουργείται. Τον Σάντος τον περιβάλλει μόνιμη δυσφορία. Στην κριτική που ασκείται στον καθένα από τους προαναφερθέντες προπονητές μπορείς να βρεις στοιχεία δίκαιου ή άδικου, μέτρου ή υπερβολής.

Αν κάτι δυσκολεύεσαι να βρεις, να διαβάσεις ή να ακούσεις, αυτό είναι κάποιο... ψήγμα κριτικής στον προπονητή της ΑΕΚ. Της ομάδας που απέχει 11 βαθμούς από την κορυφή, έχοντας κάνει το χειρότερο, εδώ και πολλά χρόνια, ξεκίνημά της σε πρωτάθλημα. Τόσο κακό, ώστε νιώθεις βέβαιος πως αποκλείεται να μην πάει καλύτερα.

Ο Μπάγεβιτς είναι ο μοναδικός εν Ελλάδι προπονητής τον οποίο ο Τύπος (ας περιοριστούμε σε αυτόν) αντιμετωπίζει σαν τοτέμ. Τα τρόπαια και οι παλιές, ένδοξες ημέρες αρκούν γι' αυτό. Αναρίθμητες οι επιβεβαιώσεις. Εάν η ΑΕΚ μεταμορφωθεί προς το καλύτερο στην επανάληψη ενός αγώνα (ας πούμε στο «Κλεάνθης Βικελίδης»), η «σφραγίδα Ντούσαν» θα θεωρηθεί δεδομένη.

Για τα χρονικά διαστήματα παντελούς... απουσίας της ομάδας από το γήπεδο, οι λέξεις «ευθύνη Ντούσαν» μπορούν να θεωρηθούν λόγος ρίψης πιπεριού στη γλώσσα του βλάσφημου. Να είστε βέβαιοι πως αν ο Μπάγεβιτς είχε βρει modus vivendi με τον Τζεμπούρ και τον Εντίνιο, σχεδόν όλοι θα εξυμνούσαν την παιδαγωγική του δεινότητα, ακριβώς όπως επαίνεσαν την πυγμή του.

«Ευλογία για την ΑΕΚ», θα πει κάποιος. Ναι, ήταν μέχρις ενός σημείου. Ηρεμεί την ομάδα η πεποίθηση ότι ο προπονητής τυγχάνει προνομιακής μεταχείρισης. Μόλις περάσεις, όμως, αυτό το σημείο, δηλαδή το μέτρο, η ευλογία εξελίσσεται σε κατάρα. Γιατί; Διότι κυριαρχεί η τάση της διαρκούς υποτίμησης του έμψυχου υλικού της ΑΕΚ. Συμβαίνει, δηλαδή, το αντίστροφο από αυτό που γίνεται με τον ΠΑΟ.

Τι γίνεται με τον Παναθηναϊκό; Η «ανάγκη» του... να φταίει πάντα ο Τεν Κάτε οδηγεί στον ισχυρισμό πως «με αυτό το έμψυχο υλικό θα έπρεπε...» (καθένας προσθέτει ό,τι νομίζει). Ακούς τους επικριτές του Ολλανδού και νομίζεις ότι διαθέτει τους παίκτες της Μπάρτσα. Στην ΑΕΚ, αντιθέτως, το ισοπεδωτικό «θάψιμο» του έμψυχου υλικού φαντάζει αναπόδραστο στον νου ή στο στόμα όσων θεωρούν... ανοσιούργημα και μόνο την ιδέα ότι ο Ντούσαν μπορεί και να μην τα κάνει όλα τέλεια.

Εξυπακούεται πως την ομάδα τη βλάπτει αυτή η υποτίμηση, τα σκάγια της οποίας κάποια στιγμή έπληξαν και τον Σκόκο. Ναι, ξέρω, χρειάζεται σταθερότητα στην απόδοση του ίδιου και ορισμένων άλλων παικτών που αποδεδειγμένα μπορούν να προσφέρουν –και το δείχνουν στις καλές στιγμές τους. Από πότε, όμως, αυτό δεν είναι δουλειά και του προπονητή;