Ένας Ολυμπιακός που δεν τον φοβάται κανείς

Αν μπορείς να δεις ψυχρά τα πράγματα τότε σίγουρα μπορείς να διατυπώσεις ξεκάθαρη άποψη. Ο Ολυμπιακός των τριών τελευταίων αγώνων – μέσα και το ματς με τη Σταντάρ Λιέγης – χωλαίνει. Δεκτό ότι ο Ζίκο δεν έχει παίκτες αλλά αυτό το ήξερε όταν ανέλαβε αλλά και το ήξεραν οι οπαδοί του από την αρχή της χρονιάς.

Ο Βραζιλιάνος τεχνικός δεν έχει δικαιολογία για τον αποκλεισμό αλλά δεν τη χρειάζεται κιόλας. Έχει τη λιγότερη ευθύνη για την ήττα, η οποία δεν βαραίνει τον ίδιο. Αυτή την ομάδα παρέλαβε, αυτήν παρουσιάζει. Τις ελάχιστες αλλαγές που είχε δυνατότητα να κάνει, τις πραγματοποίησε σήμερα. Η κούραση των ποδοσφαιριστών και η έλλειψη αγωνιστικού πλάνου στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, παραμένουν τα σημαντικότερα προβλήματα του Πρωταθλητή Ελλάδας. Στο πρώτο δεν μπορεί να κάνει θαύματα, ούτε αυτός αλλά ούτε ο γυμναστής της ομάδας. Στο δεύτερο κομμάτι όμως μπορεί και πρέπει να δουλέψει περισσότερο. Είναι δυο παράμετροι, καθοριστικοί για τη σημερινή βαριά ήττα. Γιατί κακά τα ψέμματα, η ήττα με σκορ 3-1 από ομάδα Β’Εθνικής εκτός έδρας δεν μπορεί να περάσει στα ψιλά.

Πέρα από την κούραση, ορισμένοι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έδειξαν ψυχή. Είναι χαρακτηριστική μια φάση στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου όπου πηδούν για κεφαλιά ο Γαλανόπουλος με το Ζαϊρί, δεν βρίσκει κανείς τους την μπάλα και ο αρχηγός του Πανσερραϊκού γυρίζει πιο γρήγορα και τη μαζεύει πριν καταλήξει πλάγιο άουτ. Αυτές οι αδυναμίες φάνηκαν στο ματς με τον Εργοτέλη. Η νίκη ήταν τυχερή αφού κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τις κλασσικές ευκαιρίες των Κρητικών.

Φέτος, τα πράγματα δεν θα το ίδιο εύκολα με τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα και στο «Καραϊσκάκη». Προσωπικά δεν θυμάμαι ομάδα κατώτερης δυναμικότητας στο ελληνικό πρωτάθλημα, να ρίχνει επιθετικό μέσα στο Φαληρικό Στάδιο στο 82ο λεπτό για να πάρει τη νίκη κι ενώ κρατάει την ισοπαλία. Με άλλα λόγια, αυτός ο Ολυμπιακός αρχίζει να εμφανίζει αδύναμα σημεία. Γίνεται τρωτός και οι αντίπαλοι το έχουν καταλάβει…