Εικόνες μιας μεγάλης ΑΕΚ

δύσκολη φάση το γκολ του Αμπρέου. Δύσκολη και οριακή, αλλά... οφσάιντ. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν 1-1 και το «1» των γηπεδούχων δεν έπρεπε να μετρήσει. Τα λάθη είναι (και) ανθρώπινα, αλλά κανείς φυσικά δεν θα δώσει πίσω στην ΑΕΚ τους χαμένους από διαιτητικές αποφάσεις βαθμούς. Αν επιχειρήσουμε να τους μετρήσουμε -σε σύνολο μόλις 8 αγωνιστικών-, κάποιοι θα γελάνε, κάποιοι θα κλαίνε και κάποιοι θα σφυρίζουν αδιάφορα. Ουσία μηδέν.

Ξεπερνώντας, πάντως, τη χθεσινή διαιτησία που όπως φάνηκε σε δείγμα 90 λεπτών δεν είχε πρόθεση να διαμορφώσει αποτέλεσμα, αξίζει να εστιάσει κάποιος στην ΑΕΚ που τα έκανε όλα καλά εκτός από το να στείλει 2-3 φορές ακόμη την μπάλα στο «πλεκτό» και να πάρει αυτό που άξιζε. Επρόκειτο για το καλύτερο φετινό δεύτερο ημίχρονο, που απέδειξε τις δυνατότητες της ομάδας, η οποία αν δεν είχε χάσει τόσους βαθμούς από τη διαιτησία και είχε ηρεμία και συνοχή θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί σε «κακό μπελά» των «αιωνίων».

Επειτα από καιρό είδαμε εικόνες μιας μεγάλης ΑΕΚ που εμφανίζεται σε δύσκολο εκτός έδρας αγώνα και «πατά» τον αντίπαλο. Μια ομάδα... τίτλου δηλαδή, όσο «πικρό» κι αν ακούγεται με τους βαθμούς που κρατά σήμερα στα χέρια της. Είδαμε πολύ καλή επιθετική ανάπτυξη και συνεχείς ευκαιρίες για γκολ, παρά τη μικρή συνεισφορά «εργαλείων» όπως οι Νέμεθ και Χέρσι. Είδαμε επιτέλους μια πιεστική μεσαία γραμμή, μεγάλη κατοχή της μπάλας, ποδόσφαιρο κυριαρχίας, αγωνιστικότητα, συγκέντρωση (στο μεγαλύτερο διάστημα).

Ολα αυτά απόρροια και της φυσικής κατάστασης που δεν αποτελεί «μείον». Οι παίκτες του Αρη προέρχονταν από μια ξεκούραστη εβδομάδα και εντούτοις δεν μπορούσαν να πάρουν την μπάλα από τα πόδια των «κιτρινόμαυρων» που είχαν επιβαρυνθεί με ένα επίπονο 90λεπτο σε κάκιστο τερέν και με αριθμητικό μειονέκτημα στο Μινσκ και τρία ταξίδια. Η χθεσινή ΑΕΚ έδειξε να τα έχει όλα εκτός από το γκολ και τον... χρόνο για ανάκαμψη.