Για να τελειώσει το γήπεδο το 3008...

Την εποχή που βρισκόμουν στο Βερολίνο είχε τύχει να μιλήσω με μία Πόντια ονόματι Ζιχλίντε. Οταν την είχα ρωτήσει πώς βρέθηκε με το γερμανικό όνομα, μου είχε πει: «Οταν είχα γεννηθεί τσακωνόντουσαν τα πεθερικά αν θα έπαιρνα το όνομα της μαμάς του μπαμπά ή της μαμάς. Τελικά αποφάσισαν ότι θα με βγάζανε Μαριγούλα, αλλά ο μπαμπάς μου είχε γκαστρωθεί από την πολλή κουβέντα και στο ληξειαρχείο με έγραψε "Ζιχλίντε". Νομίζω ότι ήταν το όνομα της γκόμενάς του…».

Το ρίχνω σαν ιδέα. Μπορεί να μην έχει το όνομα «Παναθηναϊκός», αλλά και το «Sieglinde Stadium» μια χαρά ακούγεται για τον Βοτανικό, εκτός του ότι έχει και υποκοριστικό το «Ζίγκι» για να το φωνάζουνε στα γκολ. Από εκεί και πέρα, για να τελειώσει το γήπεδο το 3008 δεν χρειάζεται ούτε ο δήμος ούτε οι κορμοράνοι του Τσίπρα. Υπάρχει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Γιατί όταν μιλάς για κάτι, τελειώνεις τη συζήτηση και έχεις αποφασίσει, είναι καταστροφή να επανέρχεσαι για να ξανασυζητήσεις αυτά που αποφάσισες. Είχαν αποφασίσει στον Παναθηναϊκό ότι το γήπεδο θα λέγεται «Marfin» και οι Γιαννακόπουλοι δεν θυμάμαι να είχαν φέρει αντίρρηση.

Τώρα προς τι το πάθος και ο αλληλοσπαραγμός; Υπάρχει κάποια καλύτερη πρόταση, να ονομαστεί το γήπεδο «Panathinaikos Stadium» ή έστω «Viamar Panathinaikos Stadium» και να πληρώσουν οι Γιαννακόπουλοι τα 23 εκατομμύρια για τα 10 χρόνια; Υπάρχει άλλος που να βάζει τα 23; Οχι. Οπότε, εκτός του μπλεξίματος με τον δήμο, τίποτα δεν έχει αλλάξει στις προσφορές. Επίσης, όταν μια ομάδα δείχνει ότι όλο γκρινιάζει, οι αντίπαλοί της θα το εκμεταλλευτούν. Επειδή με τον θείο από το Σικάγο το θέμα των χρημάτων και των επενδύσεων έχει πάρει καινούργια τροπή, πρώτα να γράψω ότι μέχρι και σήμερα ισχύει ο κανόνας.

Από τους δεκάδες άρχοντες του υγραερίου από τη Σοβιετική Ενωση, βασιλείς των μαγιό από τη Σουηδία, σεΐχηδες από το Κατάρ, άρχοντες των ρουμπινιών από την Κένυα, βασιλείς του λιμανιού από το Μαντσανίγιο, καπετάνιους από την Ανδρο, άρχοντες της πέστροφας και για δεύτερη δουλειά κατασκευαστές Μιράζ από την Εύβοια, Τούρκους με Ελληνες μεταφορείς από τη Γερμανία και αδελφούς διεθνών Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών, ούτε ένας δεν έχει φτουρήσει ως επενδυτής σε ελληνική ομάδα. Σε δείγμα που δίνει 100% αποτυχίας υπάρχει, λοιπόν, το δικαίωμα να είναι κάποιος επιφυλακτικός με τους εκ του εξωτερικού σωτήρες των ελληνικών ομάδων.

Καταλαβαίνω την επιθυμία του οπαδού της ΑΕΚ να δει επιτέλους κάποιον που θα αγοράσει την ομάδα και θα την κάνει ανταγωνιστική. Οπως, όμως, η γεροντοκόρη ονειρεύεται το πριγκιπόπουλο με το άσπρο άλογο και το αποτέλεσμα είναι να της χέσει το άλογο το σπίτι, έτσι και με τους σωτήρες το μόνο που μένει είναι το «θυμάσαι εκείνον που είχε εμφανιστεί από...». Στην περίπτωση, λοιπόν, του Bob Kozonis για να πάρουμε το ενδιαφέρον του στα σοβαρά, δημοσιογραφικά πρέπει να απαντηθούν κάποια ερωτήματα. Πώς ένας άνθρωπος που δεν έχει εμφανιστεί στο γήπεδο της ΑΕΚ, λείπει από την Ελλάδα 40 χρόνια, έφυγε όταν ήταν 11 χρόνων, άρα δεν έχει δυνατές οπαδικές αναμνήσεις, χωρίς εντυπωσιακά χρήματα, αποφασίζει να μπει σε ένα παιχνίδι από το οποίο ο Δημήτρης Μελισσανίδης, με μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες και μεγαλύτερο δέσιμο με την ΑΕΚ, μένει μακριά;

Το «γέρασε και θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ασχοληθεί με αυτό που αγαπάει» είναι για τα θηρία. Καλός λόγος για να αγοράσει εισιτήριο διαρκείας, αλλά όχι και την ΠΑΕ. Επίσης, για το «θέλει ήρεμα γηρατειά», γι' αυτό υπάρχει και το ψάρεμα. Οσον αφορά τη φράση του Βασιλομπίλαρου ανίκητου λευκοπυργίτη Δημητριάδη για τον Bob, προβλήθηκε αρχικά σαν «είναι σοβαρή περίπτωση...» και για να μπει στα μέτρα της συνοδεύτηκε από το «...μου είπαν ο Νοτιάς και ο Θανόπουλος». Δηλαδή ο ανίκητος ούτε καν τον ξέρει τον Bob και μεταφέρει γνώμες άλλων. Πάντως, ο Bob μοιάζει να έχει ομοιότητες με τον Σαββίδη που είχε εμφανιστεί στον ΠΑΟΚ. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το οικόπεδο της Φιλαδέλφειας στο οποίο βρισκόταν το γήπεδο και το κατά πόσο θα μπορούσε να πάρει κρατική επιχορήγηση για να το ξαναχτίσει.

Τώρα σκέτο γήπεδο θέλει να χτίσει, γήπεδο με εμπορικό κέντρο ή σκέτο εμπορικό κέντρο, δεν έχει ακόμα γίνει γνωστό. Το μόνο που είναι βέβαιο είναι ότι από μόνος του και χωρίς κρατική βοήθεια δεν μπορεί να το χτίσει. Οπότε έτσι χτιζόταν και το «Palais de Grani» του κυρ-Γιάννη. Επίσης, αυτό που μου είπαν είναι ότι κανένας δεν θυμάται τον Bob να πλησιάζει για να επενδύσει το 2004, όταν η ΑΕΚ ήταν στη διαδικασία να μπει στο άρθρο 44. Με την αψιλία της τότε εποχής, αν είχε εμφανιστεί άνθρωπος να θέλει να βάλει έξι εκατομμύρια, όχι θα τον θυμόντουσαν, αλλά θα είχαν ακόμα και σήμερα περασμένο το τηλέφωνό του στο κινητό.

Η γενικότερη αψιλία στην ποδοσφαιρική αγορά φαίνεται και από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Ολυμπιακού. Μέχρι πριν από οκτώ μήνες όλοι λέγανε «σιγά τώρα μην κάτσουμε και το σκεφτούμε για να βάλουμε ένα ταλιράκι». Προχθές το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού έλεγε ότι δεν υπολογίζουν πως ο Γλου θα αγοράσει μετοχές. Ακόμα και ο Λαυρεντιάδης για να βάλει ζήτησε και αγόρασε ποσοστό της Καραϊσκάκης Α.Ε., ενώ στο μετοχικό της ΠΑΕ απλώς τσόνταρε. Αυτά και κηρύσσω τον φετινό χρόνο Παγκόσμιο Ετος Σότου. Από την εποχή του προέδρου του Βουνού Στέφανου Μαματζή, που πρώτος επισήμανε την παρουσία άφθονου σότου στο ποδόσφαιρο, τόσο μαρούλι στο μιλητό δεν είχε ποτέ ξαναπέσει