Το Τσάμπιονς Λιγκ της οικονομικής κρίσης

Μπορεί να είναι η εντύπωσή μου, αλλά ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν δεν θυμάμαι τόσες πολλές μεγάλες ομάδες να κινδυνεύουν με αποκλεισμό από τον πρώτο κιόλας γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ. Κάθε χρόνο μπορεί να κινδύνευαν δύο να εγκαταλείψουν τη διοργάνωση νωρίς: συνήθως στο τέλος δεν αποκλειόταν καμία. Φέτος το πράγμα είναι πολύ διαφορετικό.

Δεν χρειάζεται να πιάσει κανείς τα κομπιουτεράκια, ούτε ν' αρχίσει να μελετάει το πρόγραμμα για να καταλάβει ότι η Λίβερπουλ είναι με το ένα πόδι εκτός Τσάμπιονς Λιγκ. Το πράγμα είναι πολύ απλό: αν η ομάδα του Ράφα Μπενίτεθ δεν νικήσει τη Λιόν στη Γαλλία, σε δώδεκα βράδια από σήμερα θα πρέπει να προετοιμάζεται να κάνει στόχο της την κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ μπας και σώσει τη χρονιά της.

Αν η Λίβερπουλ δεν νικήσει τη Λιόν, δύσκολα θα προκριθεί: οι Γάλλοι θα χάσουν στη Φλωρεντία από τη Φιορεντίνα για να μην την ξαναβρούν στο διάβα τους. Αν η Λίβερπουλ βρεθεί στο Γιουρόπα Λιγκ, και πάλι δεν μπορεί να πιστεύει ότι θα το κερδίσει κάνοντας περίπατο, κυρίως γιατί μαζί της εκεί μπορεί να καταλήξουν κι άλλοι μεγάλοι. Η Μπάγερν Μονάχου μετά την ήττα της από την Μπορντό κινδυνεύει να μείνει τρίτη. Αν νικήσει τη Γιουβέντους στο Τορίνο, τότε κινδυνεύει να καταλήξει τρίτη η επίσης μη ικανοποιητική «Κυρία».

«Μύλος» γίνεται και στον όμιλο της Μπαρτσελόνα και της Ιντερ. Μετά την ήττα της πρωταθλήτριας Ευρώπης από τη Ρούμπιν Καζάν, η εντύπωση που έχω είναι ότι ο χαμένος του μεταξύ τους ματς στο «Καμπ Νόου» μπορεί εύκολα να βρεθεί στο Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί που σχεδόν σίγουρα θα συνεχίσει η Ατλέτικο Μαδρίτης, που στην Ευρώπη έπαιξε στοιχειωδώς καλά φέτος μόνο στα δύο ματς με τον Παναθηναϊκό.

Απλό

Τι έπαθαν ξαφνικά οι μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες; Νομίζω ότι το πράγμα είναι απλό: τις πιο πολλές τις χτύπησε (και σοβαρά μάλιστα) η οικονομική κρίση, η οποία έχει προξενήσει μεγαλύτερα προβλήματα στους μεγάλους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου παρά στους μικρότερους.

Για την ώρα φαίνονται, μάλιστα, να βγαίνουν πολλαπλά χτυπημένοι από την κρίση όσοι προσπάθησαν να την ντριμπλάρουν με τακτικές κάπως μεσοβέζικες. Οσοι κυρίως το περασμένο καλοκαίρι ούτε αγόρασαν ούτε πούλησαν, αλλά έμειναν περίπου οι ίδιοι.

Πουλάω

Η Λίβερπουλ, η Μπαρτσελόνα, η ίδια η Ιντερ, ακόμα και η Μπάγερν Μονάχου, είναι αρκετά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η Ιντερ και η Μπάγερν δεν πούλησαν γιατί έκριναν ότι τα χρήματα που τους προσφέρθηκαν για κάποιους παίκτες ήταν λίγα. Οι Γερμανοί αρνήθηκαν προτάσεις για τον Φρανκ Ριμπερί και τον Λούκα Τόνι.

Οι Ιταλοί δεν βρήκαν ή δεν προσπάθησαν να βρουν αγοραστές για τον Αρμαντίνο Μανσίνι, τον Κουαρέσμα, τον Πατρίκ Βιεϊρά. Η παραμονή των παικτών έφερε και την γκρίνια. Η δε έλλειψη ρευστού δεν οδήγησε καμία από τις διοικήσεις των ομάδων αυτών σε λύσεις που ακολουθούνταν σε αυτές τις περιπτώσεις παλιότερα. Σε κανέναν παίκτη δεν έγινε αναπροσαρμογή συμβολαίου ώστε να του χρυσώσουν κάπως το χάπι και κανείς δεν δόθηκε κάπου δανεικός ώστε τουλάχιστον να μην γκρινιάζει.

Συνέπεια

Η κύρια, ωστόσο, συνέπεια της κρίσης ήταν ότι φέτος αρκετές μεγάλες ομάδες είτε δεν άλλαξαν γιατί έκαναν ελάχιστες μεταγραφές είτε αποδυναμώθηκαν κιόλας! Μάλιστα, στο ξεκίνημα της σεζόν αυτές που αποδυναμώθηκαν μοιάζουν σε καλύτερη κατάσταση απ' όσες έμειναν ίδιες κι απαράλλαχτες. Η Μπαρτσελόνα άλλαξε απλώς τον Ετό με τον Ιμπραΐμοβιτς και έμεινε ίδια σε όλες τις υπόλοιπες θέσεις.

Η συνέπεια αυτής της επιλογής είναι ότι κάποιοι από τους περσινούς ήρωες, που κουράστηκαν υπερβολικά, μοιάζουν στην αρχή της χρονιάς εντελώς εξασθενημένοι: ο Ντάνιελ Αλβες έχει ήδη δύο θλάσεις, ο Ανρί ταλαιπωρείται από τους προσαγωγούς. Η Μπάρτσα ήταν ένα κομψοτέχνημα, αλλά για να λειτουργήσει ο μηχανισμός της χρειάζεται την αρμονία μιας κάποιας πληρότητας: όταν αρχίζουν τα πειράματα και τα μπαλώματα, πιο πολύ και από την ποιότητα της ενδεκάδας φθίνει η παραγωγικότητά της.

Για τη Λίβερπουλ το πράγμα είναι χειρότερο. Ο σχηματισμός της, όταν οι ενδεκάδες της είναι πάντα δεδομένες, οδηγεί στην προβλεψιμότητα. Η ομάδα του Μπενίτεθ είχε αρκετές αδυναμίες, προβλέψιμη όμως δεν ήταν ποτέ κι έγινε ξαφνικά φέτος. Οχι μόνο γιατί έχασε τον Τσάμπι Αλόνσο (και την απουσία του την πλήρωσε ο Μασκεράνο), αλλά γιατί δεν υπήρξαν καινούργιοι παίκτες να ανανεώσουν τρόπους και μηχανισμούς. Η ίδια συζήτηση μπορεί να γίνει και για την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Χαρακτήρας

Οσοι έμοιαζαν αποδυναμωμένοι (η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Αρσεναλ, ακόμα και η Πόρτο, που πούλησε μερικούς από τους καλύτερους παίκτες της το περασμένο καλοκαίρι) μοιάζουν για την ώρα να έχουν λιγότερα προβλήματα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν ξόδεψε σχεδόν τίποτα για να αντικαταστήσει τον Κριστιάνο Ρονάλντο: ο Φέργκιουσον προτίμησε να αλλάξει στην ομάδα τρόπους επίθεσης, γνωρίζοντας πως δεν γίνεται να βρει τόσο καλό παίκτη σαν τον Πορτογάλο.

Ο Αρσάβιν ζητάει και δημόσια από τον Βενγκέρ να κάνει μεταγραφές, αλλά αυτός προτιμά να ασχολείται με τον Ντιαμπί και δικαίως. Οι προπονητές των ομάδων αυτών ποντάρουν στο γεγονός ότι η μη ενίσχυσή τους θα έχει συνέπεια να δείξουν οι καλοί τους παίκτες μέσα στη χρονιά περισσότερο χαρακτήρα. Εν μέρει κάτι τέτοιο συμβαίνει: ο Φαν Πέρσι π.χ. χωρίς τον Αντεμπαγιόρ μοιάζει καλύτερος κι ο Ρούνεϊ χωρίς τον Κριστιάνο είναι περισσότερο ηγέτης. Ομως η σεζόν είναι πολύ μεγάλη, στο πρόγραμμα υπάρχουν και φιλικά εθνικών ομάδων και όποιος έχει κενά στο τέλος θα το πληρώσει, αφού θα φτάσει Απρίλη - Μάη στο φινάλε με βαριές αναπνοές.

Εκπληξη

Στο Τσάμπιονς Λιγκ φέτος μπορεί να γίνει κάποια σούπερ έκπληξη. Χάρη στην κρίση αυτό είναι πιο πιθανό από ποτέ…

Περίπτωση

Η Μίλαν είναι μια τρομερή περίπτωση: ίσως η μοναδική ευρωπαϊκή ομάδα που μέσα στην παρακμή της μπορεί να πάει στο «Μπερναμπέου» και να νικήσει κοτζάμ Ρεάλ Μαδρίτης! Βλέποντάς την, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν αδύνατον κάποιος να πιστέψει ότι έχασε στο «Σαν Σίρο» από τη Ζυρίχη, δέχτηκε πέντε γκολ από την Ιντερ και δεν βλέπει την κορυφή του Καμπιονάτο ούτε καν με τα κιάλια!

Η Μίλαν κέρδισε με κόντρα τη διαιτησία, χειρότερο ίσως παίκτη τον Ροναλντίνιο, πηγή κινδύνων τον Ντίντα: απίστευτα κι όμως αληθινά πράγματα. Ποτέ δεν πιστεύω στη δύναμη της φανέλας, αλλά στην περίπτωσή της κάνω πάντα μια εξαίρεση. Η ομάδα αυτή έχει κάνει τόσα στην Ευρώπη τα τελευταία είκοσι χρόνια, ώστε όποιος την ξεγράφει μπορεί πραγματικά να το πληρώσει ακριβά. Ηδη στη Ρεάλ από την Τετάρτη το βράδυ ψάχνονται προσπαθώντας να καταλάβουν τι έγινε.

«Και η κρίση της;», θα ρωτήσει κάποιος. Η κρίση υπάρχει και φαίνεται, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, όχι μόνο στα αποτελέσματά της, αλλά κυρίως στην αύρα της ομάδας, στην αίσθηση που αυτή αφήνει πίσω της. Την Τετάρτη κέρδισε στο «Μπερναμπέου» κάνοντας ένα σπουδαίο δεύτερο ημίχρονο, όμως ακόμα και τώρα, που η ανάμνηση της επιτυχίας της είναι νωπή, ποιος πιστεύει ότι θα νικήσει τη Ρεάλ και στο «Σαν Σίρο» σε δέκα μέρες; Δεν λέω ότι δεν μπορεί να το κάνει, λέω ότι ως ομάδα δεν σου επιτρέπει να έχεις κάποιου τύπου βεβαιότητα κι αυτό για μια μεγάλη ομάδα είναι σύμπτωμα φθοράς.

Η δε αγωνιστική φθορά φαίνεται και στην ίδια την αστάθειά της. Σαφώς και το ματς που έκανε στο «Μπερναμπέου» η Μίλαν μπορεί να το ξανακάνει, όχι όμως και όταν απαραίτητα το θέλει. Σε ένα σύνολο 60 τουλάχιστον παιχνιδιών η Μίλαν μπορεί σίγουρα να κάνει δέκα καλά:

η παρουσία του Ροναλντίνιο, του Νέστα, του Ζέεντορφ, του Πάτο, του Πίρλο αυτό μπορεί να το εγγυηθεί. Ομως επειδή τα χρόνια των καλύτερων πέρασαν, αυτά τα δέκα ματς δύσκολα μπορεί να γίνουν όταν η ομάδα αληθινά θα τα θέλει. Μπορεί να προκύψουν, ίσως απλώς τύχουν, είναι αδύνατο να τα προγραμματίσεις…

Κάλεσαν τον Πρόεδρο;

Εχει προκύψει από το πουθενά ένα τεράστιο θέμα που έχει κάνει πολλούς τις τελευταίες μέρες να χάσουν τον ύπνο τους. Χωρίς κανείς να το ξέρει, οι άνθρωποι του ΠΑΣ Γιάννινα, παίρνοντας μια σπάνια πρωτοβουλία, κάλεσαν για το ματς του Σαββάτου με τον Πανιώνιο στο γήπεδο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια!

Στον Πανιώνιο το ανακάλυψαν από σπόντα και έχουν τρελαθεί μην τυχόν και ο Πρόεδρος πει το «ναι». Πού να τον βάλουν τον Πρόεδρο; Στα μάρμαρα ν' ακούει τον Στράτο να ξεφωνίζει τον Παράσχο;

(Το ξέρω ότι πάλι θα τρομάξω τον Πατρίκ Κομνηνό, αλλά ας ρωτήσει στον ΠΑΣ να μάθει τι ακριβώς έγινε...)