(Αυσ)τρία ποντάκια στο σακούλι

Ολα όσα μας έκαναν σοφότερους το βράδυ της Πέμπτης:
• Λέτο χωρίς Σπυρόπουλο πίσω του, είναι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Οχι ότι ο Αργεντινός θάμπωσε με την απόδοσή του, αλλά σίγουρα ήταν καλύτερος από τα προηγούμενα παιχνίδια, όπου ένιωθε στην πλάτη του τη λεβέντικη κορμοστασιά του Σεντρίκ Καντέ, ο οποίος είναι μια χαρά για στόπερ, αν θες παρέα για τσαμπουκά ή αν θέλεις κάποιον να σου κατεβάσει τις βαπόνες από το πάνω ντουλάπι, αλλά όχι για αριστερό μπακ που να έχεις την απαίτηση να ανέβει.

• Χρειάζεται ένας διαιτητής σαν τον Ράσμουσεν, για να κόβονται γρήγορα – γρήγορα οι τούμπες, οι κωλοτούμπες και τα «δες τι ωραία πέφτω και δώσε ένα φάουλ, μάστορα». Επεσε μια ο Καραγκούνης, τίποτα. Επεσε δυο ο Σαλπιγγίδης, τζίφος. Επεσε τρεις ο Καραγκούνης, «παίζετε». Από κείνη τη στιγμή και μετά, κανείς δεν ξαναέπεσε χωρίς καλό λόγο. Αυτό ακριβώς που πρέπει να κάνουν και οι Ελληνες διαιτητές, μπας και κοπούν μια και καλή οι βούτες.

• Για να έχουμε καλό ρώτημα, τι το καλό είχε αυτή η Στουρμ Γκρατς και τη λέγαμε «επικίνδυνη ομάδα»; Και πώς διάολο πήρε αποτέλεσμα στην Τουρκία; Το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού τους είναι ότι ήταν ικανοί να σε κάνουν να πεθάνεις από βαρεμάρα.

• Απόλυτα λογική η αντικατάσταση του Κατσουράνη – όλοι έχουν δικαίωμα σε μια κακή βραδιά. Αλλά έχει μια αρκετά μεγάλη δόση ρίσκου να παίζεις τυπικά με δυο κόφτες και ουσιαστικά με κανέναν. Ο Ζιλμπέρτο, λόγω ηλικίας, παλαιότητας, βραζιλιοσύνης και στυλ παιχνιδιού, καθαρός κόφτης δεν θα γίνει για κανέναν. Και είναι πιο εύκολο να μάθεις σε ένα λαμπραντόρ να χορεύει κλακέτες και να παίζει μελόντικα, παρά στον Καραγκούνη να κρατάει τη θέση του στο κέντρο και να κάνει τάκλιν. Ασε που μιλάμε για συνολικά 66 χρόνια ηλικίας. Με την είσοδο του Σιμάο, η ισορροπία του σύμπαντος αποκαταστάθηκε.

• Καλοί, χρυσοί και άγιοι οι κ. Σαριέγκι και Βύντρα. Αλλά με την μπάλα ψηλά, είχαμε ένα θέμα. Ολες οι ευκαιρίες των Αυστριακών έγιναν από στημένες φάσεις με σέντρες που σημάδευαν τα ψηλά παλικάρια της Στουρμ. Επειδή όσο γάλα με Καοτόνικ και να δώσουμε στα δυο μας στόπερ δεν θα ψηλώσουν άλλο, μήπως πρέπει να φιλοτιμηθούν οι μπροστινοί, μέσοι και επιθετικοί να γυρίζουν λίγο πίσω και να βοηθάνε λιγάκι;

• Η μπούκα του Σαλπιγγίδη στη φάση που κέρδισε το πέναλτι, πρέπει να διδάσκεται στα σεντερφορίσια σεμινάρια. Με την ταχύτητα και τον διασκελισμό που μπαίνει, ή θα πάρει πέναλτι ή θα βγει φάτσα με τον γκολκίπερ, πάντως δύσκολα θα κοπεί στα ίσια. Στα ίδια σεμινάρια καλό θα ήταν να γίνει ένα προαιρετικό μάθημα με τίτλο «Εκτέλεσα πέναλτι που ήθελε να χτυπήσει ο "Κάρα" και επέζησα».

• Αν μέτρησα καλά, ο Σισέ υποδείχθηκε οφσάιντ έξι ή επτά φορές. Απόλυτα λογικό, όταν παίζεις με έναν στην κορυφή. Αν αυτός ο ένας έχει τον νου του να τραβιέται πιο πίσω για να μη βγαίνει οφσάιντ, ποιος θα είναι μέσα στην περιοχή; Ποιον θα σημαδεύουν οι σέντρες; Ας βγαίνει οφσάιντ, αρκεί να κινείται συνέχεια εκεί που πρέπει και να απασχολεί και τους δύο αντίπαλους κεντρικούς αμυντικούς. Επίσης έχω να «καταγγείλω» ότι και οι τρεις καλές στιγμές του Σισέ στο παιχνίδι έγιναν στο β' μέρος. Και όλες τις πήρε χαμηλά, στα πόδια του και όχι στον αέρα. Τυχαίο; Παράλογο; Καθόλου…

• Αλλη νοστιμιά, ρε παιδί μου, δίνει αυτός ο Νίνης όποτε έχει κέφια και χώρους να κινηθεί, ειδικά όταν μπαίνει αλλαγή κι αυτός είναι φρέσκος, ενώ οι αντίπαλοί του είναι από κουρασμένοι έως μαραμένοι. Κι ας το παρακάνει καμιά φορά με μια – δυο ντριμπλίτσες παραπάνω. Η κάθετη μπαλιά που βγάζει στον «Σάλπι» απ' την οποία προέρχεται η ευκαιρία του Σισέ στο 80’, ήταν η πρώτη κάθετη μπαλιά της προκοπής.

• Ο Τζόρβας έχει αρκετά πραγματάκια ακόμα να βελτιώσει και κυρίως τις εξόδους του. Αλλά έχει ρεφλέξ, έχει ψυχραιμία και δεν σωριάζεται στο χορτάρι όταν έχει αντίπαλο απέναντι. Αντίθετα, τον περιμένει, όπως έκανε στην ευκαιρία των Αυστριακών από τη μουλωχτή εκτέλεση φάουλ, όπου του έκλεισε το οπτικό πεδίο και τον ανάγκασε να τη στείλει ψηλά.