Τα γαλόνια και το μαύρο άλογο

Ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός γύρισε το παιχνίδι με την Αρμάνι Τζινς και τελικά το κέρδισε είναι σήμα κατατεθέν της αγωνιστικής του φυσιογνωμίας και γαλόνι για τον προπονητή του. Ο παίκτης-κλειδί δεν ήταν κάποιος από τους λαμπρούς αστέρες του, αλλά ο ρολίστας Στράτος Περπέρογλου, ο οποίος δούλεψε σωστά στην άμυνα επί 40 λεπτά και πέτυχε 7 απανωτούς, αναπάντητους πόντους στο 50-46.

Εκείνη την ώρα είχε δίπλα του δύο παίκτες πρωτόπειρους, γαλουχημένους όμως με σωστές αρχές και βαπτισμένους στο πυρ των «καυτών» προπονήσεων του Ομπράντοβιτς: Καλάθη, Σερμαντίνι. Οι βασικοί πήραν τις ανάσες που χρειάζονταν και επέστρεψαν στο τέλος δριμύτεροι, έτοιμοι να δώσουν στους Ιταλούς τη χαριστική βολή.

Δύο καλάθια και μία ασίστ του Σπανούλη, ένα κλέψιμο του Διαμαντίδη στη σέντρα κι ένα φόλοου από τον ίδιο στον αιφνιδιασμό, ε, αυτό ήταν. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να τελείωσε τον αγώνα με σέντερ το Φώτση και «τεσσάρι» τον Περπέρογλου, αλλά τον τελείωσε θριαμβευτής. Δεν είναι παίξε–γέλασε να νικήσει κάποιος στο Μιλάνο.

Ο Ομπράντοβιτς κράτησε στον πάγκο τον νεοσύλλεκτο Γκόλεματς και προσπάθησε να μοιράσει ρόλους στους πολλούς περιφερειακούς παίκτες του. Ο Τέπιτς έπαιξε… αναπληρωματικό «τριάρι», την ώρα που ο Καλάθης κέρδισε με την πρώτη 18 λεπτά συμμετοχής, μια και ο Νίκολας παρέπαιε. Εννοείται ότι οι Σπανούλης, Διαμαντίδης βρέθηκαν μαζί στο παρκέ, όταν η μπάλα «έκαιγε». Οταν επιστρέψει ο λαβωμένος Γιασικεβίτσιους, η μοιρασιά θα γίνει από την αρχή.

Την επόμενη βδομάδα, ο πρωταθλητής Ευρώπης θα φιλοξενήσει μια ομάδα την οποία μάλλον είχαμε υποτιμήσει στα αφιερώματα των προηγούμενων ημερών. Η Χίμκι είναι πλούσια όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε ταλέντο και σε προσωπικότητα και σε πείρα. Χθες έριξε το καναβάτσο τη χρυσοποίκιλτη Ρεάλ έπειτα από θρίλερ 45 λεπτών και έδωσε την εντύπωση ότι βρίσκεται (πλέον) στο ίδιο επίπεδο με τη συμπολίτισσα ΤΣΣΚΑ.

Τώρα που οπισθοχωρούν ορισμένες από τις υπερδυνάμεις προηγούμενων ετών (η Μακάμπι, η πρώην Τάου, η Μάλαγα), η Χίμκι μπορεί να γίνει το «μαύρο άλογο» της διοργάνωσης και να τρέξει στην ίδια κούρσα με τη Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, τη Σιένα και τους Ελληνες «δίδυμους».

Kαι επειδή είναι της μόδας τα προπονητικά διλήμματα του τύπου «να κάνω φάουλ ή να μη κάνω», σημειώστε εδώ ότι ο (πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική Ισπανίας και νυν αφεντικό της Χίμκι) διέταξε «μη φάουλ» στην τελευταία άμυνα της ομάδας του στην κανονική διάρκεια, την ώρα που το σκορ ήταν ισόπαλο 72-72. Αν δεχόταν καλάθι κι έχανε το ματς στην εκπνοή, θα του κρεμούσαν κουδούνια!

Εν τέλει δικαιώθηκε και νίκησε τον πολυπαινεμένο Ετορε Μεσίνα. Οταν το χρονόμετρο τρέχει αμείλικτο προς το μηδέν, η μπάλα είναι πολύ βαριά για την ομάδα που επιτίθεται, οπότε ο αμυνόμενος έχει πλεονέκτημα σε κάθε περίπτωση -όπως το είχε η Εθνική μας απέναντι σε Τούρκους και Σλοβένους στο Ευρωμπάσκετ.

Τι κρίμα που όταν καταργήθηκε η λογική του μπάσκετ, την πλήρωσε το Μαρούσι...