Βοηθά τους χαρούμενους

Στον Ολυμπιακό αποδεικνύεται πόσο υπερεκτιμημένος είναι ο ανταγωνισμός σαν κίνητρο απόδοσης. Γιατί με τους μισούς παίκτες του Ολυμπιακού να παίζουν χωρίς αναπληρωματικό τους, αν ίσχυε η θεωρία ότι ο παίκτης δεν πρέπει να νιώθει ότι έχει πάρει τη φανέλα σπίτι του, η ομάδα θα σερνόταν. Αντίθετα, στο ματς με τη Σταντάρ όχι μόνο δεν σερνόταν, αλλά με μία μόνο αλλαγή ο Ολυμπιακός στα τελευταία λεπτά ήταν πιο φρέσκος από τους αντιπάλους του. Μέτρησε η καλή διάθεση, δεν φτάνει όμως για να σκεπάσει κάποια κενά.

Με πρώτο την έλλειψη του εκρηκτικού κόφτη όταν δεν αγωνίζεται ο Λεντέσμα. Σε πρώτη σκέψη το γκολ της Σταντάρ έρχεται από την αδυναμία των στόπερ του Ολυμπιακού να προλάβουν τον Ντε Καμάργκο όταν παίρνει την πάσα στην πλάτη τους.

Στην πραγματικότητα, όμως, το γκολ μπαίνει από την αδυναμία των αμυντικών χαφ να πιέσουν τον Γιοβάνοβιτς ώστε να μην έχει την άνεση να ζυγίσει την μπαλιά τρύπα στην πλάτη της άμυνας. Οταν ένα χαρισματικό επιθετικό χαφ έχει χρόνο να στοπάρει την μπάλα έξω από τη μεγάλη περιοχή και να περιμένει την κίνηση των φορ και των άλλων χαφ μέχρι να διαλέξει την πάσα του, δεν υπάρχει άμυνα που να έχει την πρώτη ευθύνη.

Το δεύτερο στοιχείο είναι το γνωστό από την αρχή του πρωταθλήματος. Η έλλειψη ισχυρού πάγκου. Ο Οσκαρ μένει στο ματς, όχι φυσικά λόγω της απόδοσής του, αλλά επειδή μετά τη μεταγραφή του Μπελούτσι δεν υπάρχει χαφ που να παίζει το κέντρο στο 4-5-1.

Ο Ολυμπιακός έπαιζε 4-5-1 επειδή και να ήθελε ο Ζίκο να παίξει 4-4-2 δεν υπάρχει δεύτερο υγιές φορ, αναπληρωματικός του Μήτρογλου δεν υπήρχε και η αλλαγή του Ζαϊρί, που κατ' ανάγκη παίζει στα αριστερά, με τον Στολτίδη, που έφτασε στα γεράματα για να παίξει τη θέση, ήταν λύση της στιγμής.

Το ενδιαφέρον όμως στοιχείο του χθεσινού ματς ήταν ότι και η Σταντάρ είχε κραυγαλέα κενά. Με πρώτο το κενό στα αμυντικά χαφ, με αποτέλεσμα οι παίκτες του Ολυμπιακού να κάνουν τα περισσότερα σουτ εκτός περιοχής τη φετινή σεζόν. Επίσης η άμυνα των Βέλγων μπορεί να μη δοκιμάστηκε σε αντεπιθέσεις, αλλά θα δοκιμαστεί στο ματς του δεύτερου γύρου των ομίλων και η εντύπωσή μου είναι ότι οι παίκτες της κόβουν συχνά με φάουλ και κινδυνεύουν με αποβολές.

Και τρίτον, ο τερματοφύλακας Μπολάτ είναι εξαιρετικός κάτω από τα δοκάρια του, αλλά κίνδυνος - θάνατος στις εξόδους, όπως φάνηκε στο πρώτο γκολ, σε μια κεφαλιά του Ντούντου που δεν πρόλαβε να αποκρούσει με γροθιά, όπως και στο δεύτερο γκολ που κόλλησε κάτω από τα δοκάρια.

Χωρίς φουστανέλες ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα ματς που θα μπορούσε οριακά να το είχε χάσει και λογικά να τελειώσει ισόπαλο. Αλλά η τύχη χαμογελάει στις χαρούμενες ομάδες.




H φράση που προβληματίζει κι έσκασε μύτη με τις συγκρούσεις των χούλιγκαν στο Παγκράτι είναι το «για μία ακόμα φορά η πολιτεία απέτυχε να τους σταματήσει». Ετσι στο φλου. Απέτυχε να τους σταματήσει. Κάνοντας τι; Αποκλείοντας τους δρόμους; Απαγορεύοντας να γίνουν τα ματς; Συλλαμβάνοντας προληπτικά όσους είναι σεσημασμένοι χούλιγκαν; Κάτι άλλο που μου διαφεύγει;

Η εύκολη δημοσιογραφική απάντηση «δεν είμαι υποχρεωμένος εγώ να ξέρω» δεν ισχύει. Εκτός αν μπορούμε να γράφουμε «θα ήθελα να σταματήσουν οι πόλεμοι και όλοι οι άνθρωποι να ζουν αγαπημένοι στον πλανήτη μας». Ανάμεσα στο ευχολόγιο και τις στοιχειοθετημένες απόψεις θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη απόσταση από τα proverbial «δυο δάχτυλα και κάτι».

Εγώ θα έλεγα κάτι απλό. Οπως στη δεκαετία του '80 είχε γίνει με τον επικεφαλής της Σκότλαντ Γιαρντ, ας ζητήσουν από την Ιντερπόλ να στείλει τον καλύτερο αστυνομικό σε θέματα χουλιγκανισμού, ο οποίος να μπορεί να μιλάει λαμβάνοντας υπ' όψιν τις ιδιαιτερότητες των Ελλήνων πολιτών, αστυνομικών και χούλιγκαν. Το θέμα δεν είναι μόνο τι γίνεται με τους χούλιγκαν, αλλά τι μπορούν να καταφέρουν οι Ελληνες αστυνομικοί, που είναι πιο αγύμναστοι από τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους, και πόσο αντέχει η κοινή γνώμη.

Από τη στιγμή που η Αστυνομία θα συγκρουστεί με τους χούλιγκαν, είναι λογικό ότι ως μέσο καταστολής δεν θα χρησιμοποιηθούν τα άπαντα του Κούντερα. Οπότε κάποιες σκηνές βίας θα μπουν στα ελληνικά σπίτια λόγω τηλεόρασης και με τα ελληνικά Μέσα να τονίζουν την αστυνομική βία χωρίς αυτοσυγκράτηση, τα αποτελέσματα θα είναι αντίστροφα από τα αναμενόμενα. Ιδιαίτερα όταν στην Ελλάδα οι χούλιγκαν βρίσκουν υποστήριξη από τον αθλητικό Τύπο, που κυρίως λόγω φόβου καλύπτει κάθε επεισόδιο γράφοντας ότι «προκλήθηκαν».

Τα επεισόδια λοιπόν του Παγκρατίου έγιναν από άτομα που όταν είχαν πάει για το φάιναλ φορ στο Βερολίνο, κοιτάζανε τον Γερμανό αστυνομικό να ταξιδεύει μαζί τους στο πούλμαν, θαύμαζαν τα αξιοθέατα από τα παράθυρα χωρίς κανένας να «προκληθεί».

Αν, όμως, είχε γίνει τσαμπουκάς, δεν θα υπήρχε δημοσιογράφος της «ΒΖ» να γράφει ότι ο αστυνομικός στο πούλμαν ήταν υπεύθυνος γιατί προκαλούσε. Αντίθετα, στην Ελλάδα ό,τι θέλουν λένε και οι εφημερίδες το βάζουν. Παράδειγμα, η ανακοίνωση των οργανωμένων του ΠΑΟΚ, που διαμαρτυρόμενοι για την απαγόρευση μετακίνησής τους στο ΟΑΚΑ έγραφαν ότι αδικούνται διότι όταν η Αστυνομία θέλει μπορεί να διαφυλάττει την ησυχία και το απέδειξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και το διαβάζεις αρχικά κι αν δεν δώσεις σημασία μπορεί και να πεις «δίκιο έχουνε οι άνθρωποι». Μέχρι να σκεφτείς δυο-τρία πράγματα και να καταλάβεις ότι θέλουνε να σε τρελάνουν τζάμπα.

Στους Ολυμπιακούς ο κίνδυνος δεν ήταν να πλακωθούν οι οπαδοί για τον νικητή στο άλμα επί κοντώ, αλλά η τρομοκρατική ενέργεια. Οπότε το αντικείμενο της Αστυνομίας δεν ήταν να συνοδεύσει στο γήπεδο μια πορεία από τρομοκράτες, αλλά να ψάχνει τους χώρους των αγώνων και να ελέγχει στην είσοδο αν οι θεατές είχαν μαζί τους εκρηκτικά.

Στις κερκίδες υπήρχαν αστυνομικοί, οι περισσότεροι όμως με πολιτικά. Στην Ελλάδα είχαν έρθει πράκτορες από τρεις μυστικές υπηρεσίες του εξωτερικού. Οι επικοινωνίες ελέγχονταν και καταγράφονταν. Στον ουρανό πέταγε ένα ζέπελιν. Η ακριανή λωρίδα των Ολυμπιακών διαδρομών ήταν ελεύθερη και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από την Αστυνομία για να σταλούν ενισχύσεις.

Απαγορευόταν το πάρκινγκ και στους χώρους των αγώνων δεν μπορούσες να φτάσεις ούτε με ταξί. Στον αγωνιστικό χώρο και στους χώρους των αποδυτηρίων έφτανες μόνο με διαπίστευση. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πάρει διαβεβαιώσεις από τις αραβικές οργανώσεις ότι δεν πρόκειται, οργανωμένα τουλάχιστον, να κάνουν τρομοκρατική ενέργεια. Για να κάνουμε σούμα, για να υπάρξει η ασφάλεια στους Ολυμπιακούς, άλλαξε η ζωή όλης της πόλης και απασχολήθηκε το μεγαλύτερο τμήμα της Αστυνομίας στην Αττική.

Επίσης, υπάρχει το επιχείρημα «στα γήπεδα που δεν προκαλούμαστε, δεν κάνουμε και φασαρίες». Ως παράδειγμα από την πλευρά του ΠΑΟΚ προβάλλεται το ματς με τον Πανιώνιο, που οπαδοί των δύο ομάδων κάθισαν μαζί στην κερκίδα. Μόνο που το «δεν προκαλούμαστε» είναι κάτι που οι ίδιοι οι οργανωμένοι θέλουν να αποφασίζουν. Αν είναι έτσι, και στα μπλόκα να σταματάμε.

Οχι, όμως, όταν ο τρόπος που μας κάνουν το σήμα είναι προκλητικός. Και στο φινάλε ποιοι πληρώνουν τις «προκλήσεις»; Οι κάτοικοι των περιοχών κοντά στα γήπεδα, που βλέπουν τα αυτοκίνητά τους να καταστρέφονται. Εσκεμμένα, αν παρατηρήσετε το αυτοκίνητο της φωτογραφίας που οι χούλιγκαν έχουν καταστρέψει επιμελώς κι όχι φυσικά επειδή ανήκε σε αστυφύλακα που προκάλεσε.




Οτι τα γεγονότα της Λαυρίου με τον νεκρό δεν αντικαταστάθηκαν με τα «γεγονότα του Μετς» με κάποιον άλλο νεκρό είναι συμπτωματικό. Οτι στα επόμενα ή στα μεθεπόμενα γεγονότα θα υπάρξει θύμα είναι βέβαιο. Ο Τύπος δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο της Αστυνομίας, όταν όμως δίνει βήμα στους χούλιγκαν ή φιτιλιάζει γράφοντας «τρέχανε σαν λαγοί» είναι ηθικά υπεύθυνος.