Η επόμενη μέρα είναι αύριο, όχι μεθαύριο

Πέρυσι, περίπου τέτοιον καιρό, το ΟΑΚΑ γέμιζε σχεδόν απ' άκρη σ' άκρη για ένα φιλικό του Παναθηναϊκού με τη Σαρλερουά. Για να δει ο κόσμος από κοντά τον Ζιλμπέρτο, τον Κλέιτον, τον Χριστοδουλόπουλο, τον Γκάμπριελ, τον Ρουκάβινα. Με ενθουσιασμό για την πολυμετοχική σύνθεση της διοίκησης, για τον νέο προπονητή με θητεία σε Μπαρτσελόνα και Τσέλσι, για τον σπουδαίο Ζιλμπέρτο Σίλβα, για τις νίκες στις «μάχες» για Κλέιτον και Λάζαρο, για την αγορά των δικαιωμάτων των δανεικών και δημοφιλέστατων Ιβανσιτς και Μάτος. Παρ' όλο που ήταν μια φουλ τουριστική περίοδος, άρα και φουλ αντιτουριστική για ποδοσφαιρικό παιχνίδι, ο κόσμος, διψασμένος για κάτι διαφορετικό, πήγε στο ΟΑΚΑ γεμάτος προσδοκίες κι έφυγε γεμάτος όνειρα: για τα 5 γκολ, για τις τσαχπινιές του Γκάμπριελ, για την κάθετη πάσα του Κλέιτον, για την αρχοντική παρουσία του Ζιλμπέρτο στον άξονα, για τις υπέροχες πινελιές του Νίνη, για την παραγωγικότητα της ομάδας.

Φέτος, αρχές Αυγούστου, η αντίπαλος είναι πάνω-κάτω ίδιας δυναμικότητας, αλλά ο χαρακτήρας του παιχνιδιού μόνο φιλικός δεν είναι. Και συζητάμε για το αν θα έχει 50.000 κόσμο στο γήπεδο κι αν θα είναι «καμίνι»; Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν ένα παρόμοιο παιχνίδι με ίδιο σκορ στον πρώτο αγώνα και αντίπαλο τη Βίσλα Κρακοβίας. Στο γεμάτο ΟΑΚΑ καρδιοχτυπήσαμε, τη μια στιγμή είχαμε σκορ πρόκρισης, την επόμενη ήμασταν εκτός, μετά πήγαμε στην παράταση και τελικά φύγαμε χαμογελαστοί. Η ώθηση της κερκίδας έδωσε φτερά σε μεγάλους και μικρούς, έκανε ακόμα και τον ψαρωμένο Σωτήρη Λεοντίου να παίζει με μυαλό και σύνεση 30άρη, βοήθησε τους παίκτες που ακόμα είχαν πόδια με βαρίδια από το ξεθέωμα της προετοιμασίας να τρέχουν μέχρι το τέλος των 120 λεπτών.

Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το γήπεδο δεν θα είναι γεμάτο με τη Σπάρτα. Οχι για τη φανέλα με το «9», που τη φοράει ο Σισέ κι όχι ο «παλαιστής» Ροντρίγκο Σόουζα, όχι για τον Λέτο και τον Κατσουράνη, ούτε για τον Καραγκούνη, τον Σπυρόπουλο και τον Σιμάο, αλλά για την ομάδα. Ολόκληρη την ομάδα κι όχι σε δόσεις. Οχι για να χειροκροτήσουμε τον έναν και να κράξουμε τον άλλον, όχι για να αγχώσουμε τους παίκτες αν έχει φτάσει το 30' και γκολ δεν έχει μπει, αλλά για να γονατίσουν οι Τσέχοι, βλέποντας τον κόσμο να στέκεται στο πλευρό της ομάδας κι όχι στη γωνία περιμένοντας τη στραβή.

Κάποιοι έχουν παρεξηγήσει την κριτική (προς πάσα κατεύθυνση ή προς αυτόν που φταίει κάθε φορά) και την έχουν μπλέξει με την εμπάθεια, τη διαπλοκή ή τα συμφέροντα. Σου λέει ας πούμε «για να κράζεις τον Τεν Κάτε, θέλεις το κακό της ομάδας» ή «είσαι τζιγκερικός» ή «είσαι εγκάθετος» ή «είσαι με τον τάδε» και πάει λέγοντας. Δικαίωμά τους ή πρόβλημά τους. Μόνο που στον επαναληπτικό όλοι μαζί θα προκριθούμε ή όλοι μαζί θα πάμε στον τελευταίο προκριματικό γύρο του Γιουρόπα Λιγκ ξενερωμένοι. Ολοι μαζί θα πανηγυρίσουμε ή όλοι μαζί θα φύγουμε ζοχαδιασμένοι. Κόσμος, παίκτες, προπονητής, διοίκηση. Το τι θα γίνει την επόμενη μέρα, ποιοι θα έρθουν, ποιοι θα φύγουν, πόσο θα στοιχίσει οικονομικά ο αποκλεισμός ή πόσα χρήματα θα φέρει μια ενδεχόμενη πρόκριση απ' τον τέταρτο προκριματικό είναι θέματα που θα μας απασχολήσουν, από την επομένη του αγώνα. Θέματα που δεν πρέπει να μας απασχολούν την παρούσα στιγμή.