H τον κρατάς ή τον αλλάζεις

Προφανώς κανένας προπονητής δεν δικαιώνεται από το πρώτο ματς μιας ομάδας και κανένας προπονητής δεν μπορεί να έχει τη δικαιολογία του νεοφερμένου στο δεύτερο. Η φράση αφορά τον Κετσπάγια και τον Τεν Κάτε, που με τις ομάδες τους έκαναν εκ διαμέτρου αντίθετες πρεμιέρες στη σεζόν, αντιμετωπίζοντας περίπου ισάξιες ομάδες με κοινά στοιχεία. Η Σπάρτα, όπως και η Σλόβαν, έδειξαν ότι είναι καλές ομάδες στην επίθεση, αλλά αν πιεστούν αμυντικά θα το κάνουν το λάθος.

Απόδειξη, το τελευταίο τέταρτο του αγώνα, που όταν μπήκε στο ματς ο Λέτο και ο Παναθηναϊκός μπόρεσε να ανεβεί τουλάχιστον από την αριστερή πτέρυγα, τους αμυντικούς της Σπάρτα τους έπιασε μπότζι. Ενα ευχάριστο στοιχείο για τον Παναθηναϊκό. Αν, φυσικά, ο κόουτς δεν έχει κάποια ενδιαφέρουσα νέα προσέγγιση στο ματς, όπως ας πούμε αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός να μην έχει παίκτες στον άξονα.

Υπό νορμάλ αγωνιστικές και προπονητικές συνθήκες, ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην είναι το φαβορί, αλλά το ματς είναι παιζόμενο. Το θέμα, όμως, δεν είναι τι θα κάνουν οι ομάδες στα δύο επόμενα ματς, αλλά τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον.

Ο Τιμούρ Κετσπάγια με τη χρησιμοποίηση του Μήτρογλου αντί του Ντιόγο πέρασε στη διοίκηση, την κερκίδα και την ομάδα το μήνυμα του «κύριος δεν μασάω». Το ερωτηματικό τώρα είναι η βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη πολιτική του. Λόγω της νίκης του Ολυμπιακού κανείς δεν ασχολήθηκε με την απόδοση του Ντιόγο στην Μπρατισλάβα, αλλά ο Βραζιλιάνος έμοιαζε να έχει χάσει την εμπιστοσύνη στην ντρίμπλα του.

Σαν κάποιον άνδρα που κάνει μαγκιές μέχρι να ακούσει τη γυναίκα του να λέει «σήμερα το βράδυ κάτσε σπίτι να προσέξεις το μωρό. Εγώ θα βγω με τα κορίτσια». Υπάρχει μια χρυσή τομή ανάμεσα στο «σπάω τον τσαμπουκά σε έναν παίκτη» και στο «τον ευνουχίζω». Αν ο Κετσπάγια μπορεί να το πετύχει με τον Ντιόγο, μαγκιά του.

Αν, όμως, τον ξεκάνει, ο Ολυμπιακός δεν βγάζει τη σεζόν με τον Μήτρογλου και ένας Ντιόγο που θα ρεμβάζει στον πάγκο και θα αναπολεί τις μέρες του Βαλβέρδε θα είναι άχρηστος. Εγραψα ότι μετά τη νίκη στην Μπρατισλάβα ο Κετσπάγια θα κάνει παρέλαση. Τώρα, όμως, πιο βέβαιος για τη θέση του, μπορεί να ασχοληθεί και με το πρωτοχρονιάτικο φλουρί.

Οπως γράφτηκε χθες, το κομβικό ματς για τον Τεν Κάτε θα είναι το δεύτερο με τη Σπάρτα. Χάνει, βγαίνει. Η ομάδα από το Τσάμπιονς Λιγκ και ο κόουτς από την ομάδα. Αυτό το εμπεδώσαμε. Το άλλο, όμως, έχω πρόβλημα να το καταλάβω. Από εκεί και πέρα η διοίκηση του Παναθηναϊκού θα απειλεί με απόλυση τον προπονητή για να κερδίζει η ομάδα; Το μόνο που καταλαβαίνω είναι το «σου κάνει ή δεν σου κάνει». Δεν λες τίποτα και αν είναι να τον κρατήσεις τον κρατάς και αν είναι να τον διώξεις τον σουτάρεις. Οι υποτιμήσεις του νομίσματος και οι απολύσεις των προπονητών δεν ανακοινώνονται πριν γίνουν.


Επειδή το έργο το έχω δει 500 φορές, να χάνει μια ομάδα το ματς και να γίνεται οικονομικός μετανάστης και να κερδίζει το επόμενο και να ξαναγίνεται πρέσβης, κάποιες απλές απόψεις για το πώς προέκυψε το δράμα της Πράγας. Ο κόουτς Χενκ έκανε παπαριά. Εβαλε τον Μπιέρσμιρ δεξί μπακ. Πρώτη φορά είδα στη ζωή μου πλάγιο να σκάβει την μπάλα για να την περάσει πάνω από το κεφάλι αντιπάλου και να δώσει πάσα σε συμπαίκτη του. Και το «δεν έχει άλλον» δεν στέκει ως δικαιολογία.

Είχε τον Βύντρα. Επίσης, δεν στέκει το «εντάξει, αν αυτή ήταν η μόνη, και οι άλλοι κάνανε». Ηταν τριζάτη, τρανταχτή, παπαριά καμαρωτή, που μόνο ο ίδιος μπορεί να ξέρει γιατί την έκανε. Να προσθέσουμε ότι ο Καραγκούνης μάλλον έπαιζε στην κορυφή του ρόμβου, αλλά στην πραγματικότητα έπαιζε εκεί που είναι η μπάλα. Και με τον Σιμάο στα αριστερά και τον Γκάμπριελ στα δεξιά, στα αριστερά το μπακ μπορούσε να κατεβεί, αλλά το χαφ όχι, και στα δεξιά ακριβώς το αντίστροφο.

Φυσικά, η καριέρα του Τεν Κάτε δεν διαγράφεται από ένα ματς. Αλλά τα πολλά «ένα» ματς κάνουν τη διαφορά. Α, να γράψω αύριο το «Καβουρμά, αγάπη μου». Θα κριθώ για τον καβουρμά και όχι για ό,τι έχω γράψει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Αν συνεχίσω γράφοντας το «Μικρό μου ζαμπόν», το «Ραντεβού στην παρίζα» και το «Παστράμι ή θάνατος», πάει να πει ότι περνάω τη συγγραφική περίοδο των αλλαντικών. Οι Μπιέρσμιρ και Μελίσσηδες στα δεξιά και οι Ιβανσιτς στα αμυντικά χαφ δείχνουν ότι ο Τεν Κάτε περνάει την περίοδο των πρωτοτυπιών.

Επίσης, πάμε στην τρέλα. Ακουγα ραδιόφωνο και ένας από τους ακροατές, εκτός του ότι ξέσκισε τη λογική για να αποδείξει ότι ο Παναθηναϊκός στην Πράγα έπαιξε καλή μπάλα αλλά ήταν άτυχος, τελείωσε με το «αυτό που γίνεται με τον Τεν Κάτε, που του κάνουν κριτική μετά την ήττα, είναι άνανδρο». Μόνο στην εποχή του Πεσέιρο και του Βέλιτς ακουγόντουσαν τέτοια. Συνήθως έπειτα από κακές εμφανίσεις και ήττες γίνεται κριτική και στ συγκεκριμένη περίπτωση ούτε καν μπορεί να προστεθεί το επιχείρημα «περίμεναν μία ήττα για να τον ξεσκίσουν». Πρώτο ματς της σεζόν ήταν, με τη Σπάρτα, και για να το πούμε και ανάποδα: «Περιμένουν μια νίκη για να τον εκθειάσουν».

Οσο για τη διοίκηση, «δεν θα δεχτούμε να απαξιωθούν οι παίκτες και δεν θα κάνουμε κίνηση υπό πίεση», λέει ο Πατέρας. Ιδιαίτερα μετά τα προβλήματα του Μουν στη Νότιο Αφρική, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πάρει μπακ. Το ότι δεν πήρε ήταν λάθος και το να λέει «δεν θα κινηθούμε υπό πίεση» είναι άσχετο. Αν διασχίζεις τον δρόμο και δεις μια νταλίκα να έρχεται, έχεις επίσης δικαίωμα να μην κινηθείς «υπό πίεση». Αυτό, φυσικά, δεν αφορά την νταλίκα…

Επίσης, το «μας ζητάνε να αλλάξουμε 11 ποδοσφαιριστές» είναι άλλη μία βολική προσέγγιση. Κανένας δεν ζητάει να αλλάξουν 11 ποδοσφαιριστές. Μπορεί ο ένας να γράφει «ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα πλάγιο δεξιό μπακ και ένα στόπερ» και ο άλλος να λέει «πρέπει να πάρουν ένα πλάγιο δεξί μπακ και ένα κεντρικό χαφ», αλλά το πλάγιο δεξί μπακ δεν το αφήνει κανένας απέξω. Το ερώτημα τώρα είναι το εξής: ο Πατέρας, ο Τεν Κάτε, ο Αντωνίου, πιστεύουν ότι ο Παναθηναϊκός είναι δυνατός πίσω και δεξιά; Δηλαδή λένε ότι «στα χαφ μπορεί να έχουμε πρόβλημα, αλλά πίσω και δεξιά είμαστε μπετόν αρμέ»; Αλλο το «βλέπω την πλευρά και χαίρομαι» και άλλο το «κάνω τον χαρούμενο, γιατί άμα βάζω το χέρι στην τσέπη λυπάμαι».

Επίσης, η ήττα φέρνει γκρίνια, αλλά δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα. Εδώ να προστεθεί ότι άλλο πράγμα η γκρίνια μετά την ήττα, που άντε να χαλάσει και η διάθεση, και άλλο η γκρίνια στη διάρκεια του παιχνιδιού όταν η ομάδα χάνει. Αν δει το βίντεο του ματς ο κόουτς, θα θαυμάσει τις χίλιες εκφράσεις αηδίας του «Κάρα» και του Σισέ. Με τη σκηνή «Γκοτζίλα εναντίον Κινγκ Κονγκ», σε μια φάση που ο Σισέ δεν παίρνει καλή πάσα, κάπου είναι ανακατεμένος στη φάση και ο Καραγκούνης και μπαίνουν σε διαγωνισμό έκφρασης αηδίας. Νικητής ο Σισέ, μια και ο Καραγκούνης είναι αυτός που σταμάτησε να κάνει τις γκριμάτσες στον αντίπαλο, κοιτάζοντας τον ουρανό στην έκφραση του «γαμώ τω αγνώστω αγίω».


«Πληρώς και μαθώς», που λέγανε και οι μπαρμπάδες. Ποιο ήταν το τελευταίο μάθημα του Dear All; Οτι δεν ανακοινώνεις μια μεταγραφή ως κλεισμένη πριν πέσουν οι υπογραφές. Γιατί μετά ο παίκτης, ο μάνατζερ ή οι παράγοντες των άλλων θα σε χορεύουν στο ταψί, όπως γίνεται με τη μεταγραφή του Εντίνιο.