Τα κυβικά μιας νίκης και μιας... συγγνώμης

Αξιοπρόσεκτες ομοιότητες συνθέτουν μια... αντεστραμμένη πραγματικότητα: πέρυσι, στην Κύπρο, ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στο σκορ προτού καλά καλά αρχίσει ο αγώνας με την Ανόρθωση και δέχθηκε δεύτερο τέρμα δύο λεπτά πριν από τη συμπλήρωση του πρώτου εικοσάλεπτου. Φέτος, στην Μπρατισλάβα, οι «ερυθρόλευκοι» άνοιξαν το σκορ στο 2' και έκαναν το 2-0 είκοσι λεπτά αργότερα. Το γοργόν και χάριν έχει, φέτος - το γοργό που... νίλα είχε, πέρυσι.

Απόλυτη προσήλωση φέτος, απόλυτη χαλαρότητα και υποτίμηση του αντιπάλου πέρυσι. Εκ μέρους τίνος αμφότερα; Μην αναζητήσετε επιμέρους παράγοντες: εκ μέρους του «οργανισμού Ολυμπιακός». Ολόκληρου - από πάνω μέχρι κάτω. Οι «ερυθρόλευκοι» κάηκαν πέρυσι στον χυλό και φέτος φύσηξαν με... σχολαστικότητα το γιαούρτι. Σοβαρότητα, προσήλωση και στοιχειώδες σχέδιο αρκούσαν για μια άνετη νίκη στην Μπρατισλάβα. Με δεδομένα αυτά τα τρία στοιχεία, ακόμα κι ο ελλιπής Ολυμπιακός δεν είχε να φοβηθεί τίποτε από μια ομάδα εμφανώς κατώτερη της περσινής Ανόρθωσης.

Κατά τα άλλα, η μικρή δυναμικότητα της Σλόβαν καθιστά υπερβολική και πρόωρη κάθε απόπειρα εξαγωγής (περαιτέρω) συμπερασμάτων για τον φετινό Ολυμπιακό - πέραν, βεβαίως, της αυτονόητης διαπίστωσης ότι οι «ερυθρόλευκοι» έχουν ήδη προκριθεί. Απλώς, ορισμένα επιμέρους στοιχεία δείχνουν να επιβεβαιώνονται. Παραδείγματα: η όρεξη του Ραούλ Μπράβο, η «χροιά» του Λεονάρντο ως παίκτη με περισσότερα επιθετικά παρά ανασταλτικά προσόντα, η ανεκτίμητη εργατικότητα του Λεντέσμα κ.λπ.

Εξυπακούεται, όμως, ότι για περισσότερες -και συνολικότερες - κρίσεις θα πρέπει να αναμείνουμε τα δείγματα γραφής του Ολυμπιακού σε δυσκολότερες εξετάσεις. Κατανοώ, βεβαίως, ότι τα στραπάτσα τύπου Ρέικιαβικ (!) και Πράγας θέτουν την εγχώρια ποδοσφαιρική φιλολογία ενώπιον του πειρασμού να «κάνει την τρίχα τριχιά». Σύμφωνοι, οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» μπορούν να πικάρουν τους «πράσινους» ομολόγους τους, τουλάχιστον μέχρι να διεξαχθεί η δεύτερη αναμέτρηση του ΠΑΟ με τη Σπάρτα. Ο Ολυμπιακός, όμως, χρειάζεται την αυτογνωσία και την ώριμη απάντηση στο ερώτημα «πού ακριβώς βρισκόμαστε, τώρα;» πολύ περισσότερο από την εποχική ευφορία που προκύπτει από τις τρέχουσες συγκρίσεις με τον Παναθηναϊκό.

Ειρήσθω εν παρόδω, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένας ποδοσφαιριστής οφείλει να ζητά «μεθεόρτιες συγγνώμες» ειδικώς για την αποτυχημένη εκτέλεση ενός πέναλτι. Για την ακρίβεια: κατανοώ απλώς το «sorry» που εκστομίζει ένας ποδοσφαιριστής την ώρα του παιχνιδιού προς τους συμπαίκτες του για κάποια κακή κίνησή του. Ο τερματοφύλακας για μια κακή έξοδο. Ο «Χ» για την κρίση ατομισμού που τον έκανε να τελειώσει μόνος του τη φάση αντί να βγάλει μια πάρε-βάλε πάσα στον ολομόναχο επιθετικό. Ο «Ψ» που αστόχησε προ κενής εστίας, ο «Ζ» για ένα χαμένο πέναλτι.

Ναι, όλα τούτα διαμορφώνουν αποτελέσματα - κι αν θέλετε την άποψη του γράφοντος, από τα προαναφερθέντα ολισθήματα σοβαρότερο είναι η εγωιστική απροθυμία μεταβίβασης της μπάλας στον συμπαίκτη που βρίσκεται σε εξαιρετική θέση. Διαμόρφωση αποτελεσμάτων, όμως, χρεώνεται και σε όσα δεν γίνονται - όχι μόνο σε όσα συντελούνται με λανθασμένο τρόπο. Αν και αθόρυβη, αυτού (του δεύτερου) του τύπου η ενοχή είναι πολύ βαρύτερη, επειδή δεν αφορά στιγμιαία λάθη, αλλά μόνιμες αδυναμίες. Ελα όμως που το «αθόρυβο»... τη βγάζει καθαρή! Μία πάσα της προκοπής δεν έγινε προς τον Σισέ σε ολόκληρο αγώνα και κατόπιν ο Γάλλος ζήτησε συγγνώμη για το χαμένο πέναλτι. Α, και για το τετ α τετ.

Ωραία, δέχομαι πως μια «συγγνώμη» εκ μέρους του μεγάλου ονόματος της ομάδας επενεργεί σαν ηρεμιστικό. Σε τελική ανάλυση, τον Σισέ δεν πρόκειται να τον «σταυρώσουν» εσπευσμένα οι οπαδοί, εν αντιθέσει προς ό,τι συνέβη πέρυσι με τους φίλους του Ολυμπιακού και τον Μήτρογλου: το χαμένο πέναλτι στην Κύπρο και οι δύο μεγάλες απολεσθείσες ευκαιρίες στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τον Αστέρα Τρίπολης κόμισαν άγριες αποδοκιμασίες.

Ο Σισέ, όμως, είναι... Σισέ. Καθόλου δεν υποτιμώ τις ψυχολογικές «απορροφήσεις κραδασμών», αρκεί να μην ξεχνάμε ποια είναι τα όρια της χρησιμότητάς τους. Διότι αλίμονο αν πιστέψει κανείς στα σοβαρά πως ό,τι έφταιξε στον ΠΑΟ στην Πράγα ήταν το χαμένο πέναλτι του Σισέ! Λες και δεν μείωσαν αργότερα οι «πράσινοι» σε 2-1. Λες και δεν είδαμε τι επακολούθησε...

Επαναλαμβάνω: Μιλώντας για το ίδιο το ποδόσφαιρο κι όχι για την ψυχολογική διαχείριση των αποτυχιών, με ενοχλεί η... τραμπάλα που σηκώνει ψηλά τα αναθέματα για τα στιγμιαία λάθη και υποβαθμίζει τη μόνιμη αδυναμία ή μακαριότητα. Επιπροσθέτως, σε ηλικία μόλις 11 ετών έτυχε να συνειδητοποιήσω ότι και μεγάλοι παίκτες ενίοτε εκτελούν πέναλτι με άσχημο τρόπο: όσοι είδαν το πέναλτι του Δομάζου στον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Σόφιας αναρωτήθηκαν εάν θα την πλήρωνε κανένα άτυχο, διερχόμενο πτηνό. Στις επόμενες δεκαετίες, τα παθήματα των Ζίκο, Πλατινί, Σόκρατες, Ρομπέρτο Μπάτζιο -σε στιγμές μέγιστης κρισιμότητας- με έπεισαν πως και τα ιερά τέρατα είναι άνθρωποι. Ας μην το ξεχνάμε.