Ανατομία σ' έναν... τραγέλαφο

«Συμφωνώ, είναι προτιμότερο να ζουν στη γειτονιά μου 20 αλλοδαποί που έχουν στον ήλιο μοίρα, παρά 10 απεγνωσμένοι και γκετοποιημένοι. Είναι, όμως, ψέμα ότι ζητούν πολιτικό άσυλο -μια και αναφέρθηκες σε αυτό- και πολλοί ξένοι που είναι απλώς οικονομικοί μετανάστες;». Η απάντηση στο ερώτημα του προσωπικού φίλου και αναγνώστη της «SportDay», Γιώργου Κ., είναι αυτονόητη: όχι, φυσικά.

Γιατί «φυσικά»; Διότι τα αφύσικα ξεχειλίζουν στην πρακτική του ελληνικού κράτους, που κατορθώνει τα εξής υπέροχα: πρώτον, να πείθει μετανάστες ότι μπορούν να ελπίζουν μόνο όταν προβάλλουν μια ψευδεπίγραφη ιδιότητα. Δεύτερον, να ωθεί στο κρυφτούλι όσους, για πολιτικούς λόγους, όντως κινδυνεύουν στις χώρες τους. Ας επιχειρήσουμε μια ανατομία στον τραγέλαφο...

Εδώ και χρόνια οι αλλοδαποί που επιδιώκουν να νομιμοποιηθούν «κανονικά και με τον νόμο» αντιμετωπίζουν μια θεσμική Λερναία Υδρα -αφήστε τις άλλες, τις σύμφυτες με την ιδιότητα του μετανάστη, δυσκολίες. Να πεις ότι είχαν -και έχουν- περιορισμένη εμβέλεια τα ποικίλα «καψώνια»; Ας μην πάρεις όρκο. Να πεις ότι μόνο κατ' εξαίρεση ανθούν λειτουργικά... αριστουργήματα, του τύπου «φέρε τώρα το (τάδε) χαρτί και δεν με νοιάζει αν αργεί να το δώσει η (δείνα) υπηρεσία»; Να μην το πεις, διότι με κάτι τέτοιες «λεπτομέρειες» δεν καθυστερούσαν απλώς νομιμοποιήσεις, αλλά, αργότερα, αναστέλλονταν π.χ. ανανεώσεις βιβλιαρίων υγείας. Το σημαντικότερο είναι ότι οι ελληνικές αρχές εδώ και χρόνια αξιώνουν αριθμό ενσήμων, ο οποίος μπορεί να αυξομειώνεται κατά περιόδους και κλάδους, αλλά διαθέτει ένα σταθερό στοιχείο: δύσκολα τον «πιάνουν» ακόμη και οι Ελληνες απασχολούμενοι!

Τον Οκτώβριο του 2003 θεσμοθετήθηκαν τα 300 ένσημα. Μολονότι τότε βρισκόταν σε σημαντική δραστηριότητα ο κατασκευαστικός τομέας, σχετικές έρευνες κατέδειξαν ότι το όριο θα ήταν απρόσιτο για όλους σχεδόν τους γηγενείς που απασχολούνταν σε αυτόν. Αν ο πήχης έπεφτε στα 150 ένσημα, θα τον υπερέβαινε το 23% των Ελλήνων και το 18% των μεταναστών εργατών στον ίδιο τομέα. Σε εποχή κατά την οποία η διοίκηση του ΙΚΑ όριζε τα 300 ένσημα ως προϋπόθεση για την έκδοση άδειας παραμονής και εργασίας, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που ασφαλίζονταν στο εν λόγω Ταμείο κολλούσαν κατά μέσο όρο 16-17 ένσημα μηνιαίως. Οχι 25, όπως απαιτούσε το... μαγικό «τριακόσια».

Αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις της πολιτικής του σε γηγενείς και αλλοδαπούς, το ελληνικό κράτος διαμόρφωσε (για λόγους μάλλον ευνόητους) ένα δυναμικό μεταναστών φθηνό, πρόσφορο για «μαύρη εργασία», ανασφαλές. Τώρα, κάποιοι που δεν είναι πολιτικοί πρόσφυγες ζητούν άσυλο, μπας και τα καταφέρουν έτσι. Την ίδια στιγμή πολλοί πραγματικοί πρόσφυγες απλώς... κρύβονται, διαπιστώνοντας -όπως γράφαμε χθες- πως η Ελλάδα καταργεί εμπράκτως τον θεσμό του ασύλου (άραγε, έχουν ακούσει οι αρχιερείς της «νομιμότητας» τίποτα για κάποια Συνθήκη της Γενεύης;). Τι να κάνουν, δηλαδή; Να ελπίσουν ότι θα βρεθούν στο 1%, γνωρίζοντας πως, βάσει των διεθνών συνθηκών, εάν πέσουν στο 99% και απορριφθεί η αίτησή τους στην Ελλάδα καμία άλλη χώρα της Ε.Ε. δεν θα τους δώσει άσυλο;

Οποιος θεωρεί στ' αλήθεια «ισορροπημένη μεταναστευτική πολιτική» αυτό το πράγμα, είναι απλώς ανισόρροπος. Σε κίνδυνο βρίσκεται, επίσης, η ισορροπία των... εθνικών μας βεβαιοτήτων. Πριν από μερικά χρόνια στην ελληνική κοινωνία ήταν της μόδας το σλόγκαν «μόνο με τους Αλβανούς έχουμε πρόβλημα». Τώρα βρήκαμε άλλα «μιάσματα». Παραμένει, άραγε, το «μόνο»;