Οι τύποι είναι για άσυλο... ανιάτων

Eσείς, αλήθεια, τι πιστεύετε; Οι αριθμοί ή οι εικόνες αντικαθιστούν αποτελεσματικότερα τις λέξεις; Ο,τι κι αν ισχύει, αρχίζουμε με μία εικόνα και συνεχίζουμε με στατιστικές. Σκεφθείτε έναν Κούρδο που έχει υποβάλει αίτηση για χορήγηση πολιτικού ασύλου στην Ελλάδα να μένει αποσβολωμένος, μόλις ο μεταφραστής τον ενημερώνει: «Ζητούν να προσκομίσεις ανανεωμένο διαβατήριο και κάποια βεβαίωση τουρκικής αρχής, που θα πιστοποιεί ότι στην Τουρκία διώκεσαι για πολιτικούς λόγους».

Φανταστείτε, εν ολίγοις, ότι οι Aρχές ενός κράτους διαμηνύουν –ειλικρινέστατα- στις αντίστοιχες κάποιου άλλου: «Κρατήστε τον εκεί, τον κερατά. Σας λέμε ευθαρσώς πως, αν επιστρέψει εδώ, θα τον λιανίσουμε στα "λευκά" κελιά». Οχι, δεν είναι ανέκδοτο.

Δυστυχώς πρόκειται για εικόνα η οποία (με κάμποσες παραλλαγές) επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα, κατά τη διαδικασία εξέτασης των αιτήσεων για χορήγηση πολιτικού ασύλου. Κι αν υπάρχει κάτι ικανό να συναγωνιστεί τέτοιες ιλαροτραγωδίες, αυτό συνέβη πριν από κάμποσους μήνες, όταν η Αθήνα διαμαρτυρήθηκε εντόνως στις Βρυξέλλες. Γιατί; Επειδή μειώθηκαν τα κονδύλια που έχει λαμβάνειν η κυβέρνηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση για την περίθαλψη ανθρώπων στους οποίους χορηγείται πολιτικό άσυλο.

Απόλυτη θρασύτητα και υποκρισία μαζί. Διότι το… διαμαρτυρόμενο ελληνικό κράτος το 2007 ενέκρινε μόλις 8 από τις 20.692 αιτήσεις για άσυλο (ποσοστό 0,03%). Το 2008 οι ελληνικές αρχές προφανώς αντελήφθησαν ότι χρειάζεται και κάποιο «ρέγουλο» στην εγχώρια επιχείρηση σταδιακής, έμπρακτης κατάργησης του θεσμού της χορήγησης ασύλου. Ετσι, έκαναν την… υπέρβαση: από τις 29.460 αιτήσεις έκαναν δεκτές τις 380, δηλαδή το συγκλονιστικό 1,29%.

Εξυπακούεται πως τόσο ισχνά ποσοστά δεν παρατηρούνται πουθενά αλλού στην Ευρώπη των «27». Κατά το 2008, στο σύνολο των κρατών-μελών εξετάστηκαν 193.690 αιτήσεις κι εγκρίθηκαν οι 51.960. Δηλαδή το 26,8%. Το χάσμα που το χωρίζει από τα καθ' ημάς είναι αβυσσαλέο.

Αδυνατεί, λοιπόν, να το ευπρεπίσει η –ορθότατη, κατά τα άλλα- παρατήρηση ότι δείχνει φυσιολογικό να εμφανίζονται εδώ ποσοστά χαμηλότερα του μέσου ευρωπαϊκού, επειδή η Ελλάδα είναι η χώρα με τον 4ο μεγαλύτερο αριθμό αιτήσεων, σε συνάρτηση με τον πληθυσμό της χώρας. Το χάος ανάμεσα στο 26,8% και το 1,21% εκμηδενίζει τη σημασία τέτοιου είδους επικλήσεων. Επιπλέον, καθιστά περιττές παρατηρήσεις του τύπου «η Σουηδία είναι 3η στον σχετικό κατάλογο της Ε.Ε., αλλά το 2008 έδωσε άσυλο στο 30% των 23.665 ανθρώπων που το ζήτησαν».

Πιστός στο… καταδιωκτικό πνεύμα των ημερών, κάποιος θα πει: «Ελα μωρέ, αυτά μας μάραναν; Μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί κι εσύ μας λες ότι η Ελλάδα σιωπηρώς καταργεί το άσυλο; Καλά κάνει». Μόνο που το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο. Ενα καίριο, νευραλγικό τμήμα του δεν παραπέμπει απλώς στον αριθμό των αλλοδαπών, αλλά στον βαθμό δυσκολίας να βρουν «θέση στον ήλιο».

Τις δυσκολίες προσαρμογής και συμβίωσης με τους γηγενείς, τις «γκετοποιήσεις», τις θρέφουν τα αδιέξοδα και οι καταστάσεις «είσαι ο παράνομος κανένας». Τις θρέφει για τα καλά (ακουσίως, άραγε;) η πρακτική του ελληνικού κράτους, για λόγους που θα δούμε αναλυτικότερα αύριο. Προς το παρόν, ας συγκρατήσουμε το ανεπανάληπτο: η Ελλάδα κλαψουρίζει, επειδή λαμβάνει λιγότερο κοινοτικό παραδάκι για τους πρόσφυγες! Είναι σαν να βλέπεις τον Γιουλ Μπρίνερ να διαμαρτύρεται ότι ανέβηκε η τιμή της χτένας και του τζελ μαλλιών. Οι άνθρωποι είναι για άσυλο… ανιάτων.