Πατέρας speakin' now

Δεν ξέρω τι έχει στον νου του ο πρόεδρος Νίκος Πατέρας. Αν σκέφτεται πρώτα ως οπαδός ή ως επιχειρηματίας, αν γουστάρει να κάνει μια παραπάνω υπέρβαση και να δώσει έναν ακόμη λόγο να χαμογελούν οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Αν περιμένει την εισήγηση του Κώστα Αντωνίου ή είναι αποφασισμένος να πάρει το μεταγραφικό παιχνίδι πάνω του, ή κρίνει ότι μια χαρά είμαστε προς το παρόν, μια και έγιναν πέντε κινήσεις -οι περισσότερες, πλην Καντέ και Μπιέρσμιρ, σε τσιμπημένες τιμές- και ό,τι γίνει καλό είναι να γίνει προς το τέλος της μεταγραφικής περιόδου, όταν συχνά βρίσκεις ταλέντα.

Ολα αυτά τα γνωρίζει μόνο ο ίδιος -ενδεχομένως ούτε καν οι πιο στενοί του συνεργάτες. Η αλήθεια είναι πως μας κακόμαθε, σαν τον κύριο πρέσβη στη διαφήμιση με τα σοκολατάκια, κάνοντας μαζεμένες μεταγραφές, και τώρα, που δεν φαίνεται άλλη στον κοντινό ορίζοντα, μας έχει πιάσει στερητικό σύνδρομο.

Ο οπαδός κάθε ομάδας είναι άπληστος και φαταούλας. Μπορεί να του φέρεις τον τάδε παιχταρά, να χαρεί, να πάει στο αεροδρόμιο, να του ανεβάσεις το ηθικό στα ουράνια, αλλά λίγες ημέρες μετά, όταν θα 'χει περάσει η επήρεια της μεταγραφικής μέθης, να θέλει κι άλλον. Ακόμα κι αν ανήκει στην κατηγορία αυτών που λένε ότι δεν μπορείς κάθε χρόνο να παίρνεις δέκα καινούργιους παίκτες και να έχεις την απαίτηση να φτιάξεις ομάδα -στον Παναθηναϊκό έχουν έρθει ήδη πέντε, οι τέσσερις τουλάχιστον θεωρητικά βασικοί, και παρ' όλα αυτά οι οπαδοί του ορέγονται κι άλλον στόπερ (Μαρτσένα) και δεξί μπακ ή και στόπερ που μπορεί να παίζει και δεξί μπακ (Γκριγκέρα) και «δεκάρι» (Ρικέλμε) και περιφερειακό επιθετικό (Μπάριος) και δεξί χαφ (Φερνάντεζ), μη σας πω και αριστερό μπακ για ανάσες στον Σπυρόπουλο.

Τα όνειρα φυσικά είναι τσάμπα, σε αντίθεση με τις μεταγραφές. Διότι έχουν ήδη δαπανηθεί πολλά χρήματα και δεν έχει έρθει ακόμα «σάλιο» από τους υπό παραχώρηση παίκτες. Δεν θα μπω στη λογιστική λογική τού πόσα δηλώσαμε ότι θα δαπανήσουμε για μεταγραφές, του πόσα έχουμε δώσει ήδη και πόσα περισσεύουν, διότι την ώρα που εσύ γκρινιάζεις μπορεί ο άλλος που έχει και τα γένια και τα χτένια να ανοίξει το πορτοφόλι, να κάνει μια κιμπαριά ολκής και να σε ρίξει σέκο. Κάπως έτσι δεν γκρινιάζαμε που μας είχε τάξει ο πρόεδρος μεταγραφή μέχρι τα τέλη Μαΐου, αλλά κατάπιαμε τη γλώσσα μας με την απόκτηση Σισέ, που άργησε μεν, αλλά την πέτυχε; Ή μήπως θα θεωρηθεί «Καβούριας: η Επιστροφή» ο Νίκος Πατέρας, αν δεν πάρει άλλον παίκτη, τη στιγμή που έχει δώσει οκτώ μύρια για τον Σισέ, τέσσερα συν για τον Λέτο και τριάμισι για τον Κατσουράνη χώρια τα γερά τους συμβόλαια;

Φυσικά και σκοπός μιας επιχείρησης, μιας ανώνυμης εταιρείας, ακόμα κι αν είναι ποδοσφαιρική ομάδα που ξεχειλίζει από συναίσθημα και προσδοκίες, είναι να έχει κέρδη. Επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο, τουλάχιστον να είναι ίσα βάρκα-ίσα πανιά ή να χάνει όσα λιγότερα γίνεται. Πέρυσι, με 20τόσα εκατομμύρια να πέφτουν στο τραπέζι για μεταγραφές κι ένα σωρό αστοχίες, όπως αποδείχτηκε πολύ νωρίς (Ροντρίγκο Σόουζα, τριάμισι εκατομμύρια, έφυγε τον Γενάρη) ή λίγο αργότερα (Κλέιτον, δυόμισι εκατομμύρια, Ιβανσιτς, ενάμισι εκατομμύριο, αμφότεροι ψάχνουν για ομάδα και Μελίσσης δύο εκατομμύρια, θολό το μέλλον του), παρ' όλα αυτά έκανε αυτό που στο χωριό μου λένε break even ουσιαστικά απ’ τα Χριστούγεννα.

Εβγαλε με άλλα λόγια αυτά που δαπάνησε το καλοκαίρι από τα έσοδα της εξαιρετικής πορείας στο Τσάμπιονς Λιγκ (εισπράττοντας φυσικά και το μερτικό του Ολυμπιακού που αποκλείστηκε), τα διαρκείας, τα sold-out, τα τηλεοπτικά, τις χορηγίες και τις διαφημίσεις. Φυσικά μια ΠΑΕ έχει κι ένα σωρό άλλα λειτουργικά έξοδα που «τρέχουν» ολόκληρη τη χρονιά (μισθούς ποδοσφαιριστών και λοιπών υπαλλήλων, γραφεία, συντήρηση Παιανίας, ενοίκιο ΟΑΚΑ κι ένα σωρό άλλα), αλλά η ουσία είναι ότι είτε λόγω ευρωπαϊκής φανέλας, τύχης, παικτών που «διάλεξαν παιχνίδια», καλού στησίματος της ομάδας απ’ τον προπονητή, είτε λόγω όλων αυτών μαζί, οικονομικά ο Παναθηναϊκός τα κατάφερε ανέλπιστα καλά.

Το θέμα είναι λοιπόν αν φέτος ο Παναθηναϊκός θα πάει στην περσινή λογική ή σε άλλο μοντέλο. Δηλαδή αν θα σπρώξει κι άλλα λεφτά, με την ελπίδα να μπει στους ομίλους και να τα πάρει πίσω, ή αν θα δει πρώτα πώς θα πάει στα προκριματικά, τι θα του φέρει η κληρωτίδα, πόσες ελπίδες θα έχει και κατόπιν θα κινηθεί για μία ή περισσότερες μεταγραφές. Το σίγουρο είναι ότι μια ομάδα θέλει τόσο τύχη όσο και τόλμη. Διότι ούτε οι αποδόσεις του παρελθόντος εξασφαλίζουν τις μελλοντικές ούτε οι μελλοντικές πρέπει να κοπιάρουν τις παλαιότερες.