Ασε που θα φάμε και ξύλο...

Οταν ο Γιόνας Καζλάουσκας έδωσε τα χέρια με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο κι έλαβε το χρίσμα της διαδοχής του Παναγιώτη Γιαννάκη, πίστευε προφανώς ότι θα είχε στα χέρια του την πανίσχυρη ομάδα της τετραετίας 2005-08, κάπως γερασμένη και κορεσμένη, βέβαια, αλλά ενισχυμένη με τη φρεσκάδα των δύο πολυτάλαντων Αμερικανών, Κώστα Κουφού και Νικ Καλάθη. «Πάμε για χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ», θα σκέφτηκε.

Οι τελικοί της Α1 ολοκληρώθηκαν νωρίτερα από κάθε άλλη φορά, την 1η Ιουνίου, οπότε η χαρά του Λιθουανού πολλαπλασιάστηκε. Πενήντα μέρες ξεκούρασης και αποσυμπίεσης έμοιαζαν αρκετές για να γεμίσουν οποιαδήποτε μπαταρία. Σχεδόν δύο μήνες διακοπές!

Η μοναδική μπαταρία που δεν θα αδειάσει ποτέ είναι αυτή της αντιπαλότητας ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Ηταν γραφτό να παρασύρει και την Εθνική στη δίνη της…

Ο αρχηγός της ομάδας, Θοδωρής Παπαλουκάς, και ο Κώστας Τσαρτσαρής ζήτησαν εξαίρεση, μολονότι είχαν 50 μέρες για να ξεκουράσουν το κορμί και το μυαλό τους. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης άφησε να κυλήσουν περισσότερες από 15 μέρες πριν μπει στο χειρουργείο και αφήνει να εννοηθεί ότι χρειάζεται άφθονο χρόνο για να αποθεραπευτεί, μολονότι η ιατρική πρόγνωση μιλούσε για 4-6 εβδομάδες (από τις 19 Ιουνίου). Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος προτίμησε τη συντηρητική αγωγή για να ξεπεράσει τον δικό του τραυματισμό και παραμένει στα «πιτς» από τα τέλη Απριλίου.

Κανένας από το προβληματικό κουαρτέτο δεν θα εμφανιστεί στην πρώτη προπόνηση της Εθνικής. Εκτός ευχάριστου απροόπτου, θα χάσουν και οι τέσσερις το Ευρωμπάσκετ.

Αν ξεκινούσε αρχές Σεπτεμβρίου η Ευρωλίγκα, αν άρχιζε η εγχώρια σεζόν με κάποιο ντέρμπι «αιωνίων», το κουαρτέτο θα περνούσε τον Αυγουστο στα γήπεδα. Ο Παπαλουκάς έπαθε βαρύ διάστρεμμα τις μέρες των τελικών, αλλά επέστρεψε σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Το ίδιο και ο Διαμαντίδης τις μέρες πριν από τον τελικό του Κυπέλλου και ξανά στα ευρωπαϊκά πλέι οφ.

Η λεπτομέρεια που αποφεύγουν να αναφέρουν οι διεθνείς στις δακρύβρεχτες δηλώσεις των τελευταίων ημερών διαβάζεται ωστόσο εύκολα από το έμπειρο μάτι. Οι μπασκετμπολίστες δέχονται πιέσεις από τις ομάδες τους, από τον ποτισμένο με οπαδιλίκι περίγυρο, από το βάρος των χρυσοποίκιλτων συμβολαίων που έχουν υπογράψει. «Αν παίξω στο Ευρωμπάσκετ, θα είμαι πάλι χάλια τον χειμώνα», σκέφτονται. «Και πώς θα δικαιολογήσω τα χρήματα που παίρνω; Ασε που θα φάω και ξύλο από τους φανατικούς αν χάσουμε τον τίτλο».

Οπότε, ας πάει το γαλάζιο παλιάμπελο. Aς είναι καλά αυτοί που υπογράφουν τις χειμωνιάτικες επιταγές. Η συμμετοχή στην Εθνική «είναι τιμή και υποχρέωση», αλλά... όχι πάντα. Αλλωστε, αυτή δεν έχει αφιονισμένους οπαδούς που μοιράζουν σφαλιάρες και εκτοξεύουν καρέκλες, έχει μόνο «Πελαργούς». Αυτοί θα είναι οι τελευταίοι που θα εγκαταλείψουν το τρένο.

Αναρωτιέμαι πόσα «όχι» θα ακούγονταν από χείλη διεθνών εάν όλοι τους αγωνίζονταν σε ξένους συλλόγους, απαλλαγμένοι από το ανυπόφορο άγχος της «κοκκινοπράσινης» αντιπαλότητας. Ο πιο πιστός στρατιώτης της Εθνικής τα τελευταία χρόνια, πρόθυμος να σκαρφαλώσει στο άρμα της ακόμα και σήμερα αν κληθεί, είναι ο τέως αρχηγός της Μιχάλης Κακιούζης. Είναι τυχαίο ότι λείπει από την πατρίδα εδώ και 6 χρόνια; Ή μήπως αισθάνθηκε ποτέ κουρασμένος ο Παπαλουκάς στην εξαετία του στην ΤΣΣΚΑ; Η Ελλάδα ήταν αυτή που τον έκανε να μπουχτίσει.