Εγιναν τα τρία, δύo

Πριν από 30-40 χρόνια, ίσως και περισσότερο, η ποδοσφαιρική πραγματικότητα στην Ελλάδα καθοριζόταν από τη βούληση του περίφημου ΠΟΚ. Του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Κέντρου, που τον αποτελούσαν οι τρεις μεγάλοι του ποδοσφαίρου: ΠΑΟ, Ολυμπιακός και ΑΕΚ.

Οι τρεις είχαν φροντίσει να αποκλείουν -με διάφορους τρόπους- οποιονδήποτε άλλον θα μπορούσε να αμφισβητήσει τα πρωτεία τους ή επιδίωκε να πάρει μέρος στα «μαγειρέματά» τους. Με το πέρασμα των χρόνων, «ισχυρός» άρχισε να θεωρείται εκείνος που είχε την οικονομική δύναμη και τον έλεγχο της διαιτησίας ή -αν θέλετε- τη «γενική εποπτεία» της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Ετσι, οι τρεις ισχυροί έγιναν δύο, με τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ να κυριαρχούν.

Η τάση αυτή δεν είναι μόνο ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά ήρθε ως αποτέλεσμα της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης και εδραιώθηκε ιδιαίτερα από την αρχή της δεκαετίας του '90 και μετά. Οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες συγκεντρώθηκαν στις δημοφιλείς ομάδες και με την ανάπτυξη των οικονομικών χαρακτηριστικών του ποδοσφαίρου άρχισε να μεγαλώνει το άνοιγμα ανάμεσα στους ισχυρούς -οικονομικά- και τους υπόλοιπους. Στην ελληνική πραγματικότητα υπάρχει πλέον μία παράμετρος που μέσα στην επόμενη τριετία θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό αν οι δύο ισχυροί θα συνεχίσουν παρέα ή αν κάποιος θα μείνει μόνος.

Υπάρχει μια πραγματικότητα πια στο ποδόσφαιρο που ορίζεται από το σχέδιο αδειοδότησης των ομάδων, που ισχύει για όλους σε ό,τι αφορά την υποχρεωτικότητα κάποιων διατάξεων. Ομως σε όλη την Ευρώπη, και ειδικότερα στην Ελλάδα, καθοριστικό ρόλο στη σχέση αντιπαλότητας και ανταγωνισμού που υπάρχει μεταξύ των δύο ισχυρών θα παίζει η κατάκτηση του πρωταθλήματος, που θα δίνει την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Και αυτή η πρόκριση θα γεμίζει τα ταμεία εκείνου που την πετυχαίνει με 12 εκατομμύρια τουλάχιστον κάθε χρόνο. Το ποσό αυτό θα μεγαλώνει ανάλογα με τα αποτελέσματα και τα εισιτήρια, αλλά οπως και να έχει θα προσφέρει ένα πολύ σοβαρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι σε όλες τις άλλες ομάδες του πρωταθλήματος και ιδιαίτερα απέναντι σε εκείνες που διεκδικούν το πρωτάθλημα. Ναι, το έχουμε πει κατ’ επανάληψη.

Οι προϋπολογισμοί δεν παίζουν μπάλα, αλλά μπορούν να καθορίσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ισχυροποίηση και την ποιότητα του ποδοσφαίρου που μπορεί να παίξει μια ομάδα. Κάθε φορά που ένας από τους δύο μεγάλους δεν καταφέρνει να προκριθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ θα πρέπει να προχωρεί όσο πιο μακριά μπορεί στο Γιουρόπα Καπ για να μειώσει τις οικονομικές απώλειες και να προσπαθεί να μη μείνει εκτός Τσάμπιονς Λιγκ και δεύτερη χρονιά.

Γιατί, βάσει των οικονομικών δεδομένων των δύο μεγάλων που υπάρχουν σήμερα, το άνοιγμα στο ταμείο τους θα μεγαλώνει και δεν είναι δυνατό να γίνεται αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κάθε δύο χρόνια, για να καλύπτονται οι ζημίες και να υπάρχουν και χρήματα για επενδύσεις. Σημειώστε ότι με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, για να μπορεί κάποια από τις ελληνικές ομάδες να έχει σταθερές πηγές εσόδων θα πρέπει να έχει δικό της γήπεδο. Στην οικονομία του ποδοσφαίρου υπάρχουν δύο «χρυσοί» κανόνες.

Ο ένας αναφέρει πως στα έσοδα πρέπει να ισχύει η κατεύθυνση του 1/3. Από εισιτήρια, τηλεοπτικά δικαιώματα και τις άλλες εμπορικές δραστηριότητες (χορηγίες, διαφημίσεις, πωλήσεις ποδοσφαιριστών και αντικειμένων με το σήμα της ομάδας κ.λπ.).

Ο δεύτερος κανόνας υποστηρίζει ότι τα έξοδα για μισθούς και συμβόλαια δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν το 45% των εσόδων, ποσοστό που δεν νομίζω ότι έχει πετύχει κάποια ελληνική ομάδα κσι σίγουρα κανένας από τους δύο μεγάλους. Πώς λοιπόν το δίπολο ΠΑΟ – Ολυμπιακού θα παραμείνει σταθερό αν ένας από τους δύο έχει συνεχόμενες κακές χρονιές;

Μόνο αν αλλάξει η ποδοσφαιρική πραγματικότητα στην Ευρώπη, κάτι που μπορεί να συμβεί με ένα «ναι» των Ιρλανδών, το φθινόπωρο, στο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας.

Για την παράνομη μετανάστευση

Oλες μα όλες οι ακρότητες που καταγράφονται σαν αποτέλεσμα της παράνομης μετανάστευσης οφείλονται στην ηχηρή απουσία του κράτους, που δεν πήρε κανένα μέτρο τόσα χρόνια για να βάλει όρους και προϋποθέσεις και να διαμορφώσει μια πολιτική για τη μετανάστευση.

Μια πολιτική που θα καθόριζε διαδικασίες και πλαίσιο υποδοχής και ενσωμάτωσης, χορήγησης πολιτικού ασύλου, νομιμοποίησης των παιδιών των μεταναστών που ζουν εδώ και εργάζονται νόμιμα (υπολογίζονται σε 150 χιλιάδες ψυχές, αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι ο αριθμός είναι κατά 50 χιλιάδες μεγαλύτερος), παραδειγματική τιμωρία όσων απασχολούσαν για εργασία μετανάστες χωρίς να έχουν δηλωθεί, καλυτερη αστυνόμευση των συνόρων.

Φυσικά, επειδή η Ελλάδα είναι μέλος της Ε.Ε. και επειδή το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν και άλλες χωρες της Ενωσης, θα έπρεπε να υπάρχει μια κοινή πολιτική μετανάστευσης. Οι κοινές πολιτικές, όμως, χρειάζονται χρηματοδότηση και δεν υπάρχει τέτοια βούληση από τις πλούσιες χώρες της Ενωσης, οι οποίες βρίσκονται στον Βορρά και δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα.

Οταν κινδύνευσαν από κάτι ανάλογο, από κύματα απελπισμένων που προερχονταν από την Ανατολική Ευρώπη, έκαναν τη διεύρυνση (άλλη μεγάλη απάτη, μόνο που αυτό είναι αντικείμενο άλλης συζήτησης). Οι προτεραιότητες της Ενωσης στη χρηματοδότηση πολιτικών έχουν επικεντρωθεί στις τράπεζες.

Και αν η Ε.Ε. δεν έχει καμία διάθεση να χρηματοδοτήσει τετοιες πολιτικές, τι να πει η ελληνική κυβέρνηση, που αφενός είναι ανίκανη να εκπονήσει τέτοια πολιτική σε εθνικό επίπεδο (όπως ανίκανη ήταν και η προηγούμενη κυβέρνηση), αφετέρου έχει εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος σε τέτοιο ύψος που έχει φθάσει να κόβει πόρους από τους τομείς της δημόσιας υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής προστασίας.

Μάλιστα, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του προβλήματος τώρα, η κυβέρνηση επίτηδες το αγνόησε, έτσι ώστε να τονωθούν ρατσιστικά και ξενοφοβικά ανακλαστικά και η βίαιη καταστολή να φαντάζει η λύση. Που δεν είναι.

Παγκοσμιοποίηση και μετανάστευση

Στη διόγκωση του προβλήματος και τη δημιουργία μιας φοβικής εικόνας απέναντι στους μετανάστες, πέρα από τους λόγους που αναφέρθηκαν λίγο πιο πάνω, έπαιξε ρόλο και η τηλεόραση, που καλλιέργησε τον φόβο και πριμοδότησε τις ακροδεξιές αντιλήψεις.

Κάποιοι «ξεχνούν» ότι η παγκοσμιοποίηση, που έδωσε την ελευθερία σε κεφάλαια, εμπορεύματα και υπηρεσίες (και υπερκέρδη) να κυκλοφορούν ελεύθερα, δεν μπορούσε να αρνηθεί το ίδιο δικαίωμα στους ανθρώπους. Ειδικά στους πεινασμένους που ζητούν να χορτάσουν την πείνα τους ή σε εκείνους που διώκονται για τις αντιλήψεις τους από αυταρχικά καθεστώτα και προσπαθούν να γλιτώσουν τη ζωή τους.

Οσο ο «ανεπτυγμένος» κόσμος θα θέλει να κρατήσει μέσα στα «τείχη» του την ευημερία και τον πλούτο του εκμεταλλευόμενος τον «αναπτυσσόμενο» κόσμο τόσο το πρόβλημα θα μεγαλώνει. Και κάτι ακόμη. Θυμάμαι την ειρωνεία με την οποία κάποιοι καλοπερασάκηδες αντιμετώπιζαν τις διαμαρτυρίες ορισμένων για την εισβολή των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Εισβολή που γέννησε κύμα εκατομμυρίων προσφύγων, που τώρα ενοχλούν την ευζωία τους. Τόσο καταλάβαιναν...