Σπας τα οπαδόμετρα, αλλάζεις την ιστορία

Διάβαζα χθες στον Πανούτσο, ο οποίος επειδή δεν τον βλέπω το καλοκαίρι μου λείπει και τον χαίρομαι αληθινά ως αναγνώστης, πόσο δυνατά χτυπάνε τα οπαδόμετρα καλοκαιριάτικα. Θυμήθηκα λοιπόν μια παλιά ιταλική ιστορία από αυτές που μου αρέσουν, που δείχνει πως μια διοίκηση πρέπει να φροντίζει να χτυπάνε τα οπαδόμετρα. Γιατί όταν τα οπαδόμετρα χτυπάνε δυνατά καλοκαιριάτικα, συνήθως οι χρονιές που ακολουθούν ξεκινούν με τον καλύτερο τρόπο.

Το να κάνεις μια ομάδα μεγάλη δεν είναι απλό. Χθες η Μαντσ. Σίτι απέκτησε τον Τέβες και λένε ότι πάει και για τον Αντεμπαγιόρ. Αρκούν οι καλές μεταγραφές για να μπει σφήνα στους τέσσερις μεγάλους; Οχι φυσικά. Οι φιλοδοξίες φέρνουν υπέρμετρες απαιτήσεις και οι απαιτήσεις σε γεμίζουν εντάσεις: αν αυτές δεν μπορείς να τις διαχειρισθείς, η αποτυχία (και μάλιστα η χρυσοπληρωμένη…) είναι πίσω από την πόρτα.

Τη δεκαετία του '90 είδα στη Ρώμη τον Σέρτζιο Κρανιότι να αλλάζει τη νοοτροπία της Λάτσιο και να τη μεταμορφώνει από μεγάλη περιπέτεια σε μεγάλη ομάδα. Από το 1998 μέχρι το 2004, η Λάτσιο κέρδισε σχεδόν τα πάντα πλην του Τσάμπιονς λιγκ που είναι τεράστιο για τα κυβικά της. Ο Κρανιότι ξόδευε ποταμούς από λιρέτες ήδη από το 1992. Κι όμως η Λάτσιο άρχισε να σηκώνει «κούπες» μόνο ύστερα από μια μεταγραφή που έκανε τον Απρίλιο του 1998 – μεταγραφή που έκανε τα οπαδόμετρα να διαλυθούν!

Ρόμα

Στη Ρώμη, ο ανταγωνισμός της Ρόμα και της Λάτσιο είναι ο χειρότερος στην Ευρώπη γιατί γίνεται για το τίποτα: οι δύο ομάδες σπανίως κερδίζουν κάτι σημαντικό. Επιπλέον, ο ίδιος ο ανταγωνισμός είναι εξ αρχής νοθευμένος – οι δυο ομάδες δεν ξεκινούν από την ίδια βάση.

Χάρη στο πρωτάθλημα του Φαλκάο και τις τρομερές περιπέτειες της Λάτσιο τη δεκαετία του '80 (η ομάδα έφτασε δύο φορές στα όρια της διάλυσης), η πόλη έχει μια ομάδα που υπηρετεί (τη Ρόμα) και μια ομάδα που σταυρώνει (τη Λάτσιο). Οι «λατσιάλι» στην προ Κρανιότι εποχή ήταν αντιστασιακοί μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και η δικτατορία των ΜΜΕ της ιταλικής πρωτεύουσας ήταν κάτι το απερίγραπτο.

Η Ρόμα δεν είχε τίτλους, αλλά έφταναν μικρά απλά πράγματα για να βρίσκουν οι εφημερίδες και τα πανίσχυρα τοπικά ραδιόφωνα τρόπους να την κολακεύουν. Αγόραζε μόνο παικταράδες (ακόμα κι αν αυτοί λέγονταν Αντράντε, Τζάγκο, Ρενάτο, Γκόμεζ, Σερβιντέι – μιλάω για απατεώνες ολκής).

Εκανε ακατάρριπτα ρεκόρ στα διαρκείας. Πολεμούσε με το κατεστημένο του Βορρά. Ξεκινούσε με τη σύμφωνη γνώμη όλων ότι θα πάρει το πρωτάθλημα. Η Λάτσιο, από την άλλη, έκανε μόνο λάθη. Ο Τρόλιο έπαιζε τελικό Μουντιάλ με την Αργεντινή και η μεταγραφή του δεν ήταν πρώτο θέμα.

Ο Σόουζα μέχρι να τον αγοράσει η Ιντερ ήταν ένας ατομιστής. Ο στόχος ήταν απλά η παραμονή. Οταν έμπαινε το καλοκαίρι οι «λατσιάλι» δεν άνοιγαν εφημερίδα για να μη διαβάσουν ποιος παίκτης τους πωλούνταν εκείνη την ημέρα! Ωσπου ήρθε ο Κρανιότι.

Εμπόριο

Με τον Κρανιότι τα τοπικά ΜΜΕ τρελάθηκαν γιατί για πρώτη φορά η άλλη ομάδα (και όχι η δική τους) είχε έναν πρόεδρο που ξόδευε. Κι επειδή το σκηνικό άλλαξε άρδην (ήταν αδύνατο να γράψεις ότι ο Βίντερ, ο Γκάζα Γκασκόιν, ο Καζιράγκι, ο Σινιόρι, ο Μπόκσιτς ήταν κακοί παίκτες), τα τοπικά ΜΜΕ άλλαξαν ρεπερτόριο κι έπαιζαν το παιγνίδι των τάχα μου απογοητευμένων οπαδών που χρόνια περιμένουν έναν τίτλο που δεν έρχεται ποτέ. Μόνο που το εμπόριο της γκρίνιας δεν έκανε τη Ρόμα καλύτερη κι αυτό φαινόταν στη βαθμολογία κάθε χρόνο.

Ντέγιαν

Η χρονιά 1997-98 ήταν για τη Ρόμα μια καταστροφή: έπαιξε τέσσερα ντέρμπι με τη Λάτσιο και τα έχασε όλα – πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία! Εφημερίδες και οπαδοί άρχισαν την επίθεση στη διοίκηση του Σένσι, διαλυμένοι από την απόγνωση που προκαλούσε η πρόοδος των άλλων που βάδιζαν ολοταχώς για να παίξουν τελικό Κυπέλλου UEFA και τελικό Κυπέλλου Ιταλίας.

Χάρη στην υπόδειξη του Βουγιαντίν Μπόσκοφ, Σέρβου πρώην προπονητή της ομάδας, η Ρόμα εντόπισε το αστέρι πάνω στο οποίο θα οικοδομούνταν η νέα ομάδα. Ηταν ένας 19χρονος Σέρβος πιτσιρικάς που είχε πετύχει 25 γκολ σε δύο πρωταθλήματα με τον Ερυθρό Αστέρα: τον έλεγαν Ντέγιαν Στάνκοβιτς.

Τζετ

Το τι έγινε με τον Στάνκοβιτς για έναν μήνα στη Ρώμη αδυνατώ να το περιγράψω. Τοπικά κανάλια έδειχναν τα ματς του Αστέρα και στα πάνελ των εκπομπών συζητούσαν αν είναι ανώτερος του Φαν Μπάστεν. Η «Μεσατζέρο» είχε κυκλοφορήσει με αφιέρωμα πέντε σελίδων για τη ζωή του. Η μάνα του είχε δώσει συνεντεύξεις σε τοπικούς ραδιοσταθμούς και ο μάνατζέρ του επί μέρες διαβεβαίωνε πως όχι μόνο έρχεται στη Ρόμα, αλλά θέλει να γίνει και αρχηγός της.

Ωσπου ένα βράδυ τέλη Απριλίου, η Λάτσιο έβγαλε μια λιτή ανακοίνωση καλώντας τον κόσμο της να πάει να υποδεχτεί τον Ντέγιαν στο αεροδρόμιο γιατί τον φέρνει ο Κρανιότι με το ιδιωτικό του τζετ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια: αν ήθελα να βγάλω cd, θα φώναζα όπως ο Χελάκης «Δεν περιγράφω άλλο»!

Ντέρμπι

Αφού διαλύθηκαν τα οπαδόμετρα, η Λάτσιο λίγες μέρες μετά πήρε το Κύπελλο Ιταλίας, την επόμενη χρονιά έχασε τον τίτλο στο νήμα και πήρε το Κύπελλο Κυπελλούχων και μετά το πρωτάθλημα και το ευρωπαϊκό Σουπερ Καπ πριν ο Κρανιότι πάει φυλακή! Ακόμα και σήμερα ο κόσμος της ενθουσιάζεται όταν κάποιος λέει αυτή την ιστορία και αρκετοί έχουν κορνιζώσει το εξώφυλλο της «Corriere» που έγραφε την επομένη της άφιξης του Ντέγιαν ότι «η Λάτσιο κέρδισε και το 5ο ντέρμπι»!

Κάλστρομ

Δεν ενθουσιάζονται -γράφει ο Πανούτσος- πολύ οι οπαδοί του ΠΑΟ με τις μεταγραφές που έγιναν. Πολύ σωστά. Θες να σπάσεις τα οπαδόμετρα; Ανακοίνωσε αύριο τον Κάλστρομ και τον Μπομπό, π.χ., και να δεις τι θα γίνει…

Ματαιοδοξία

Στην αρχή, όταν δημοσίευα επιστολές στη στήλη και ειδικά στο δεξί της κολονάκι, όλο και κάποιος μου την έλεγε! Ερχόταν, π.χ., το κλασικό παράπονο του στυλ «γιατί δημοσίευσες αυτό που σου έγραψε εκείνος κι όχι αυτό που σου έγραψα εγώ;» ή η φιλική παραίνεση του τύπου «μη μας δημοσιεύεις αυτά που σου στέλνουν οι άλλοι αλλά γράφε μας τι νομίζεις εσύ». Με τον καιρό όλα αυτά σταμάτησαν, γιατί οι πιο πολλοί αναγνώστες μου κατάλαβαν ότι οι επιστολές που δημοσιεύονται, δημοσιεύονται για συγκεκριμένους λόγους και όχι απλά για να γεμίσει η σελίδα ή για να χαρίσουμε σε κάποιον το ελάχιστο μιας δημοσιότητας που (σπανίως) επιθυμεί.

Με τον καιρό δε και καθώς μεγαλώνω και αποκτώ τις καλές και τις κακές συνήθειες των μεγάλων ανθρώπων, άρχισα να κάνω αξιολογήσεις γεροδιδάσκαλου: πιστεύω με όλη τη δύναμη της ματαιοδοξίας μου ότι έχω μεγαλώσει με τα γραπτά μου ένα μικρό αλλά πολύ δυναμικό κοινό αναγνωστών που έχουν καταλάβει ότι μπορεί να προσεγγίζεις τα πάντα (κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο) χωρίς φανατισμούς και απαιτήσεις για εξηγήσεις, αλλά με απλή κριτική σκέψη.

Οταν δημοσιεύω επιστολές αναγνωστών, το κάνω πιστεύοντας ότι είναι όλοι τους παιδιά μου: μου γράφουν για να μου αποδείξουν ότι παρά τις μονομανίες μου, τα λάθη μου, τις αδικαιολόγητες εμμονές μου και τις κατά καιρούς άστοχες εκτιμήσεις μου, εντούτοις τους μεγάλωσα όλους καλά και, αν μη τι άλλο, τους βοήθησα να χαρούν το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο λίγο περισσότερο.

Μου το 'πε ένας φίλος τις προάλλες, μετά την ετήσια εκπομπή για το «Lost»: όλοι όσοι μίλησαν στον αέρα του NovaΣΠΟΡ FM εκείνο το βράδυ εκφράστηκαν με λογικά επιχειρήματα, μίλησαν ωραία ελληνικά, έμοιαζαν φίλοι κι ας μη γνωρίζονταν, έχοντας απλώς εμένα σαν κοινό παρονομαστή της σχέσης τους. Σαν φίλο οικοδεσπότη που τους διαλέγει και τους φιλοξενεί.

Λίγες μέρες πριν, είχα ένα μικροπρόβλημα υγείας, ευτυχώς τίποτα αξεπέραστο. Περιμένοντας για τις εξετάσεις, ένας φίλος αναγνώστης που ήταν τυχαία δίπλα μου μου είπε ότι με παρακολουθεί και με διαβάζει και μετά -με μια σχεδόν παιδική αθωότητα- μου είπε αυθόρμητα: «Τι ωραίες επιστολές δημοσιεύετε, κ. Καρπετόπουλε» - χάρηκα ειλικρινά όσο λίγες φορές! Φέτος το καλοκαίρι θα δίνω μία φορά την εβδομάδα τη σελίδα στους αναγνώστες της αν δεν υπάρχει κάτι άξιο σχολιασμού. Δεν το κάνω για εσάς, αλλά για να σας καμαρώνω εγώ.

Λίγο γκαντέμης

Μια χαρά παλικάρι είναι ο Μπιέρσμιρ και πολύ δημοσιογραφικός τύπος, όπως όλοι οι Σκανδιναβοί. Αλλά εκτός του ότι δεν είναι το βαρύ στόπερ που θα έπρεπε να πάρει ο ΠΑΟ, έχει κι ένα μικροπρόβλημα: έχει μάνατζερ τον Μάρτιν Ντάλιν που είναι ψιλογκαντέμης! Ο Ντάλιν υπήρξε σπουδαίος παίκτης αλλά ως μάνατζερ έφερε στον ΠΑΟ τον Αντονσον και τον Μπάκε – κι ας ορκίζεται ο «Κλωνό» για το αντίθετο.

Ο Ντάλιν έχει παντρευτεί την αδερφή της Μελίσσας, της γυναίκας του Τζίγκερ, και ήταν η αιτία που κάποιοι έγραφαν όταν ήρθε ο Μπάκε ότι ο προπονητής ήταν κουνιάδος του Βαρδινογιάννη – πράγμα απολύτως λάθος, αφού κουνιάδος είναι ο μάνατζερ! Στον οποίο μετά τον Αντονσον και τον Μπάκε αξίζει να ευχηθεί ο καθένας μας να μην τριτώσει το κακό…