Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου...

...πες μου ποια είναι η πιο καλή μεταγραφή;

Aσφαλώς και καθρέφτης όλων των μεταγραφών είναι το γήπεδο. Κι όχι όποιο κι όποιο γήπεδο, αλλά αυτό που θα δοθούν οι πρώτοι επίσημοι αγώνες και σε καμία περίπτωση τα οικογενειακά διπλά, τα φιλικά προετοιμασίας και οι μπιραρίες που επιλέγονται τις πρώτες μέρες στην ξενιτιά για να ξεμουδιάσουν τα παλικάρια μας. Κι όταν μιλάμε για μεταγραφές, εννοούμε τόσο τις «μεταγραφές εξωτερικού» όσο και τις «μεταγραφές εσωτερικού», αυτές που λέμε εσωτερικές μεταγραφές και γεμίζει το στόμα μας.

Κι αναφέρομαι στης γης τους κολασμένους που μας ρήμαξαν και μας απογοήτευσαν με την αγωνιστική τους συμπεριφορά, την απάθειά τους, τους τραυματισμούς τους και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπισαν την ομάδα που τους πληρώνει και τον κόσμο που τους πίστεψε, αλλά φέτος «δείχνουν αποφασισμένοι να αρπάξουν την ευκαιρία απ' τα μαλλιά και να αποδείξουν ποιοι είναι».

Ή, ακόμα, «να κλείσουν την καριέρα τους εδώ και να δικαιώσουν όσους τους εμπιστεύτηκαν». Τα όμορφα λόγια όμορφα καίγονται, ειδικά αν –χτύπα ξύλο– ο αναγεννημένος και συγκινητικός πρώην παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης Ραούλ Μπράβο, ο οποίος φέτος χτυπάει την πόρτα της 11άδας του Ολυμπιακού πιο δυνατά από ποτέ, από υπερβάλλοντα ζήλο πάθει κανένα νευροκαβαλίκεμα που θα τον αφήσει 8 μήνες εκτός προπονήσεων. Και δεν του ανοίξει κανείς.

Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί οι οποίοι όσα γκολ και να πετύχουν στα φιλικά, όσο αρχοντικές εμφανίσεις και να κάνουν, όσα μηνύματα όλο σημασία και να στείλουν στον προπονητή τους, τη χρονιά που μας έρχεται πάλι μεταξύ πάγκου και εξέδρας θα την περάσουν. Διότι μπορεί στα φιλικά ο Κώστας Μήτρογλου να μυρίζεται το γκολ σαν σέτερ, αλλά, με τρεις και οσονούπω τέσσερις επιθετικούς στο ρόστερ, καλώς ή κακώς πάλι τέταρτη επιλογή θα είναι, όπως ήταν πέρυσι τέταρτη, παρ' όλο που υπήρχαν τρεις επιθετικοί –ο Βαλβέρδε προτιμούσε να βάλει ως δεύτερο επιθετικό τον Μπελούτσι ή τον Οσκαρ παρά τον Μήτρογλου.

Το αυτό ισχύει και για τον Μάτος στον Παναθηναϊκό, ο οποίος κάνει μια «διαστημική προετοιμασία» και «έχει προκαλέσει έναν ακόμα ευχάριστο πονοκέφαλο στον Τεν Κάτε». Ο κόουτς, λοιπόν, θα πάρει δύο Depon αναβράζοντα και θα αφήσει ξανά στον πάγκο τον Μάτος, επιλέγοντας δύο εκ των Ζιλμπέρτο, Σιμάο και Κατσουράνη. Ή ξανά-μανά τους δύο πρώτους, βολεύοντας τον Κατσουράνη στην άμυνα.

Κι ο κόσμος θα αρχίσει να γκρινιάζει με το πρώτο στραβό αποτέλεσμα και θα αναρωτιέται «γιατί δεν παίζει ο Μάτος;», «πότε θα πάρει ευκαιρίες ο Παπαδόπουλος στον Ολυμπιακό (όποιος Παπαδόπουλος, δεν έχει σημασία)» κι αν πάλι θα τη βγάλουμε με τον Ντομί και τον Μουν. Με τον Ζεβλάκοφ και τον Σαριέγκι. Με τον Γκάμπριελ και τον Ζαϊρί. Διαλέγετε και παίρνετε, ανάλογα με την ομάδα και τη θέση.

Σ' αυτό που ως οπαδοί δεν μπορούμε να διαλέξουμε, αλλά απλώς παίρνουμε, είναι οι μεταγραφές. Οσο και να φωνάζεις στα ραδιόφωνα και στα fora «πρόεδρε, πάρε τον Ρικέλμε, τον Μαρτσένα, τον Μαρκ Γκονζάλες, τον Μπομπό, τον Κάριου», τον όποιον τέλος πάντων θα ήθελες να δεις με τη φανέλα της ομάδας σου, ο πρόεδρος θα συμβουλευτεί τους συνεργάτες του και θα κοιτάξει την τσέπη του (ή θα κοιτάξει τους συνεργάτες του και θα συμβουλευτεί την τσέπη του) και θα πράξει αναλόγως.

Το ότι ο Κάλστρομ κοστολογούνταν 8 εκατομμύρια κι ο Μαρέσκα ήρθε με 1 δεν σημαίνει ότι ο Σουηδός είναι 8 φορές καλύτερος του Ιταλού. Στα ψώνια υπάρχουν εκπτώσεις, εκποιήσεις, οκαζιόν, διαλύσεις και τέλος εποχής. Οπως υπάρχουν και ελαττωματικά προϊόντα και σκάρτα. Το γεγονός ότι ο Μοριέντες είναι ελεύθερος δεν τον μειώνει απέναντι στον «αλμυρό» Μπομπό παρ' όλα τα χρόνια του. Αλλο, όμως, αυτό κι άλλο να πιστεύεις ότι έχεις πιάσει τον παπά απ' τα άμφια (sic), έχοντας τη βεβαιότητα ότι ο Μοριέντες θα είναι ο νέος Ντάρκο.

Και να ετοιμάζεσαι να κατέβεις στο αεροδρόμιο για να υποδεχθείς τον σπουδαίο αλλά σιτεμένο Ισπανό, επειδή θέλεις να απαντήσεις επικοινωνιακά στον απέναντι που πήγε στο αεροδρόμιο για να υποδεχτεί τον Σισέ – ο οποίος, όπως και να το κάνουμε, ως επένδυση και αξία βάσει ηλικίας και γκολ που έχει πετύχει τα τελευταία χρόνια είναι μεγαλύτερη μεταγραφή από τον Μοριέντες. Οπως είναι και ο Μέλμπεργκ με θητεία σε Αγγλία και Ιταλία έναντι του 23χρονου Μπιέρσμιρ, όσο κι αν κάποιοι θεωρούν τον μικρό βελτιωμένη έκδοση του Ολοφ. Είπαμε, στο γήπεδο μιλάνε όλοι. Κι εμείς, είτε από τις εξέδρες είτε από τους καναπέδες, άλλοτε χειροκροτούμε κι άλλοτε βάζουμε τα γέλια. Καμιά φορά και τα κλάματα.

Διότι σε πολλές περιπτώσεις δεν αμφισβητούνται η ποιότητα και το βιογραφικό, αλλά η διάθεση και η κράση. Αυτοί που τους επέλεξαν και τους πλήρωσαν αδρά δεν είναι ούτε χαζοί ούτε άσχετοι. Το να έρθει ας πούμε ο Ραούλ Γκονζάλες στην Ελλάδα θα ήταν από ουτοπικό μέχρι τρελό. Αλλά το να έρθει ο Ραούλ Μπράβο ήταν κάτι που γινόταν.