Ο Μαρέσκα στη γη της Επαγγελίας

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τον Εντσο Μαρέσκα σε κάποιον που δεν τον γνωρίζει. «Δεκάρι» δεν τον λες. Δεν παίζει πίσω από τους επιθετικούς, αλλά αρκετά μακριά τους, ωστόσο έχει την καλή συνήθεια για μέσο να ακολουθεί τις φάσεις, και αυτός είναι ο λόγος που στην καριέρα του έχει σκοράρει αρκετά. Αμυντικό χαφ δεν τον λες, διότι μολονότι έχει ένα δυναμισμό, δεν είναι ο παίκτης που θα σταθεί μπροστά από την άμυνα και θα την προστατέψει. Δεν είναι επίσης ο μέσα αριστερά ή ο μέσα δεξιά στην τριάδα των χαφ του 4-3-3, διότι δεν πολυκουβαλάει μπάλα, δεν ντριμπλάρει και δεν μπουκάρει.

Θέλετε να πούμε ότι ο Εντσο Μαρέσκα από το Πόντε Κανιάνο είναι ένα μοντέρνο «οκτάρι» που δένει τη μεσαία γραμμή με την επίθεση; Να το πούμε. Αλλά τέτοιος παίκτης είναι ο Ντουντού και σας ορκίζομαι ότι ο Ιταλός με τον αρχηγό –πλέον– του Ολυμπιακού Βραζιλιάνο δεν έχουν την παραμικρή σχέση. Τι είναι; Ας αρχίσουμε από τα βασικά: καλός παίκτης.

Πέρυσι

Είναι καλύτερος παίκτης από τον Κάλστρομ της Λιόν, που λάμπρυνε τα πρωτοσέλιδά μας για ένα μήνα κι εξαφανίστηκε έτσι ξαφνικά; Δεν είναι, και αλίμονο αν πρέπει για να πουλήσουμε δέκα εφημερίδες παραπάνω να λέμε παραμύθια στα αρρωστάκια. Προφανώς, αν ο Ολυμπιακός είχε χρήματα, θα αποκτούσε τον Σουηδό, που κοστίζει αυτή τη στιγμή 7 ακατέβατα εκατομμύρια ευρώ στο μεταγραφικό παζάρι κι ας έρχεται από μια μετριότατη χρονιά.

Και ο Μαρέσκα, άλλωστε, πέρυσι δεν έσκισε κι αυτός ήταν ο λόγος που η Σεβίλλη τον άφησε να φύγει χωρίς να ζητήσει σχεδόν τίποτα. Πέρυσι για τον Μαρέσκα δίνονταν ικανοποιητικά χρήματα και από την Ιντερ και από τη Νάπολι και από τη Φιορεντίνα: όλες έδιναν πάνω από 5 εκατομμύρια ευρώ. Φέτος καμία από αυτές τις ομάδες δεν επανήλθε και βλέποντας τη σεζόν του, μάλλον σκέφτονταν ότι γλίτωσαν αρκετά χρήματα. Προσοχή, όμως, διότι τα κακά νέα για τον Ιταλό σταματούν εδώ.

Καριέρα

Ο Μαρέσκα είναι 29 χρόνων και δεν είχε στην καριέρα του κανέναν μεγάλο τραυματισμό. Είναι έμπειρος παίκτης με περάσματα από τρεις χώρες με σοβαρά και δύσκολα πρωταθλήματα (Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τον έχουν πάρει και τα χρόνια, μια και είναι μόλις 29 χρόνων. Εχει μέχρι τώρα παρουσίες σε σημαντικές και οργανωμένες ομάδες (Γιουβέντους, Σεβίλλη, Φιορεντίνα), έχει επιλεγεί από τον Μαρτσέλο Λίπι στην προεπιλογή της «σκουάντρα ατζούρα» στο Μουντιάλ του 2006, έχει παίξει πολύ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις κι έχει κερδίσει τίτλους με τη Σεβίλλη.

Είναι επίσης και παίκτης εξέδρας κι αυτό όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Είναι βέβαιο ότι θα δείξει χαρακτήρα, θα ρίξει τις κλοτσιές του, πράγμα που κάθε εξέδρα γουστάρει, αρκεί να το κάνουν παίκτες που φοράνε τη φανέλα της ομάδας που αυτή υποστηρίζει, θα βάλει γκολ και θα πετάξει τη φανέλα στην «7», θα κάνει δηλώσεις πριν και μετά τα ντέρμπι και στο γήπεδο θα χειρονομεί και θα δείχνει πως κάνει ό,τι μπορεί για να ξυπνήσει τους συμπαίκτες του αν η ομάδα του βρεθεί πίσω στο σκορ.

Αν κρίνω από τη συμπεριφορά του, όσο την ξέρω, ο Μαρέσκα μπορεί να βρει στην Ελλάδα αυτό που έψαχνε σε όλη του την καριέρα, δηλαδή μια ομάδα που θα τον κάνει να αισθανθεί σημαντικός. Αν δεν καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό είναι κάτι τέτοιο, ρωτήστε τον Γκαλέτι: θα σας το εξηγήσει καλύτερα απ' όλους.

Λάθος

Αν ο Ιταλός δεν έκανε την καριέρα που μπορούσε, είναι γιατί γεννήθηκε σε λάθος στιγμή: αν είχε παίξει μπάλα τη δεκαετία του '90, θα είχε άλλη εξέλιξη. Μέχρι να ξεκινήσει η εποχή του Μποσμάν και να αλλοιωθούν τα πρωταθλήματα, παίκτες σαν τον Μαρέσκα στην Ιταλία έγραφαν τις δικές τους μεγάλες ιστορίες και λατρεύονταν. Αυτοί οι καλοί (αλλά όχι σούπερ) παίκτες που έμεναν στη σκιά των Μπάτζιο και των Ντελ Πιέρο ήταν το πραγματικό χαρακτηριστικό των ιταλικών ομάδων, διότι είχαν τον ρόλο του τοπικού ήρωα που η εξέδρα γούσταρε.

Μιλάω για παίκτες που έδεσαν την καριέρα τους με μια ομάδα και έγιναν σημαντικοί όχι για το προικισμένο παιχνίδι τους, αλλά για τον χαρακτήρα τους. Τέτοιοι υπήρξαν για παράδειγμα ο Τζουζέπε Τζιανίνι (στη Ρόμα), ο Τζενάρο Ρουότολο (στην Πάρμα), ο Ντάριο Ούμπνερ (στην Πιατσέντζα), ο Κρίπα (στη Νάπολι αρχικά και στην Πάρμα αργότερα), ο Νικόλα Μπέρτι (στην Ιντερ), ο Ντι Κάνιο και ο μεγάλος Μπρούνο Τζιορντάνο (στη Λάτσιο), ο Τεντόνι (στην Κρεμονέζε), ο Βίλα (στην Κάλιαρι).

Ολοι αυτοί καταξιώθηκαν σε δύσκολες ομάδες έχοντας κυρίως ηγετικά χαρακτηριστικά: μετά τον Μπόσμαν αυτό χάθηκε, είτε γιατί οι Ιταλοί έφευγαν από πιτσιρικάδες στο εξωτερικό (ο Μαρέσκα πήγε 18 χρόνων στην Αγγλία κι ο Γκατούζο στη Σκωτία) είτε γιατί οι ίδιες οι ομάδες έψαχναν ταλαντούχους ξένους και όχι παιδιά με καρδιά (και ίσως και λίγη νουμερίτιδα), αποφασισμένα να γίνουν «σημαίες».

Καλύτερος

Ο Μαρέσκα πλήρωσε σε όλη του την καριέρα τον συναγωνισμό με αυτόν που θα ερχόταν το καλοκαίρι και θα έπαιζε στη θέση του και θα ήταν τόσο καλύτερός του ώστε θα έκανε αυτόματα την ομάδα καλύτερη: δεν μπορείς να συναγωνίζεσαι κάποιον που δεν έχει όνομα αλλά αντιπροσωπεύει μια γενικότερη ψύχωση! Το παράδοξο είναι ότι και όταν πήγε στην Ισπανία και στη Σεβίλλη, παρά την πρώτη του σπουδαία χρονιά αντιμετωπίστηκε κάπως έτσι: ήταν καλός, αλλά οι Ανδαλουσιανοί έψαχναν κάθε καλοκαίρι έναν καλύτερο!

Σταρ

Ο Κάλστρομ θα ερχόταν με βαριά καρδιά και θα πόνταραν όλοι στον σκανδιναβικό επαγγελματισμό του: ο Ιταλός πιστεύει ότι στην Ελλάδα θα αντιμετωπιστεί ως σούπερ σταρ! Στον Ολυμπιακό έρχεται με τη σιγουριά ότι είναι ο «Μεσσίας» που η ομάδα ψάχνει. Αν θέλουν να πάρουν ό,τι καλύτερο μπορεί να δώσει, ας τον δεχτούν όλοι σαν «Μεσσία», σαν έναν παράξενο «Μεσσία» που περισσότερο και από το να υπόσχεται τη γη της Επαγγελίας, έχω την υποψία ότι θα τη βρει εδώ…

Κάν' το

O φίλος Κυριάκος Ζαχαρίας, οπαδός του Ολυμπιακού από την Κύπρο, μου είχε προβλέψει πέρυσι με επιστολή του την οποία δημοσίευσα ότι ο Ολυμπιακός θα αποκλειστεί από την Ανόρθωση και η ΑΕΚ από την Ομόνοια: θέλω να πω ότι ο λόγος του μετράει! Με αφορμή κάτι που 'χα γράψει την περασμένη Πέμπτη για τον Κετσπάγια, σημειώνει τα εξής:

«Με αυτό που έγραψες στη σημερινή σου στήλη (10/7/2009) για τον Κετσπάγια και το "Κάν' το σαν την Ανόρθωση", ξεκινάς (άθελά σου θέλω να πιστεύω) τη σφαγή του Κετσπάγια. Αύριο θα φταίει στους κάφρους ότι ο Κετσπάγια (ποιος Κετσπάγια;) έλεγε στους υπερ-παικταράδες του για την Ανόρθωση. Ε, λοιπόν, ναι! Ο Ολυμπιακός για να περάσει φέτος στους ομίλους πρέπει να το κάνει όπως η Ανόρθωση! Ηδη έχει κάνει πάρα πολλά λάθη, χάνοντας πάρα πολλούς παίκτες από τον κορμό του και αλλάζοντας έναν προπονητή στον οποίο είχε εμπιστοσύνη ο κόσμος.

Με τον Στολτίδη ακόμα ανέτοιμο, τον Λεντέσμα να μην ξέρουμε αν θα μπορέσει να δέσει με τον Ντουντού, τον Μπελούτσι να φεύγει δήθεν για να έρθει ο "καλύτερός" του Κάλστρομ ή Μαρέσκα, που τον βαφτίζουμε "παίκτη του προπονητή", εγώ βλέπω τον Ολυμπιακό να μένει έξω από το Τσάμπιονς Λιγκ για δεύτερη συνεχή χρονιά και η ευθύνη ήδη έχει αρχίσει επιδέξια να φορτώνεται στον προπονητή. Και να μην ξεχνάμε κιόλας πως η περσινή Ανόρθωση ήταν μερικά λεπτά μακριά από το να αφήσει εκτός και τον Παναθηναϊκό και να περάσει στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ (ακόμα θυμάμαι τον Χαουάρ φάτσα με το τέρμα και τραβάω τα μαλλιά μου).

Αφήστε τον άνθρωπο να κάνει τη δουλειά του. Είναι το μόνο γρανάζι της μηχανής που ονομάζεται Ολυμπιακός που φαίνεται να λειτουργεί σωστά. Πιστεύω πως εσείς ποτέ δεν θα κατορθώνατε να πάτε με την Ανόρθωση εκεί που πήγε αυτός, πόσω μάλλον να τα πάτε και τόσο καλά. Καλά κάνουν εκεί στον Ολυμπιακό να "κάτσουν την μάππαν χαμέ", όπως λέμε και στην Κύπρο (να βάλουν την μπάλα κάτω, ως προέκταση του "έχουν καβαλήσει το καλάμι") και να ακούνε τον προπονητή χωρίς να κριτικάρουν τα λεγόμενά του (τρομάρα τους)».

Μόνο μια μικρή απάντηση: δεν ξεκίνησα τίποτα. Απλώς επισήμανα κάτι που στα αποδυτήρια συζητιέται…

Αστακομακαρονάδες

Ωραία πέρασαν οι διαιτητοπατέρες του έθνους στη Μυτιλήνη το ΠΣΚ. Βέβαια, όταν από το βήμα του σεμιναρίου ο βραβευμένος για τις υπηρεσίες του στη διαιτησία Βίκος Φύριος ανέπτυξε το πόσο εξαιρετικός για τη διαιτησία είναι ο νέος κανονισμός, δεν άκουσα κανέναν από την ΟΔΠΕ να εκφράζει τις αντιρρήσεις του: προφανώς, επειδή στη Μυτιλήνη έχει ωραίες αστακομακαρονάδες, ήταν όλοι μπουκωμένοι!

Στο επόμενο, αν με καλέσουν, θα πάω κι εγώ. Κυρίως για να ρωτήσω για μία ακόμα φορά τον Κύρο Βασάρα και τη νέα ΚΕΔ: οι καταδικασμένοι για συκοφαντία με τελεσίδικες αποφάσεις πρώην διαιτητές, που έχουν πληρώσει και πάνω από 32.000 ευρώ σε συναδέλφους τους, έχουν το ηθικό δικαίωμα να βρίσκονται στους πίνακες των παρατηρητών;